Άθλιες συνθήκες στους καταυλισμούς σεισμοπλήκτων

Υποσχέσεις που έμειναν στα λόγια και μια Πολιτεία εξοργιστικά αδιάφορη, οδήγησαν στην αθλιότητα τους κατοίκους των καταυλισμών σεισμοπλήκτων, που βρίσκονται ξεχασμένοι εδώ και δώδεκα χρόνια σε 23 «οικισμούς» να ζουν κάτω από πρωτόγονες συνθήκες.

Μόνο η λέξη «ντροπή» μπορεί να έχει θέση δίπλα από αυτές τις εικόνες με τα διαλυμένα σπίτια- κουτιά μέσα στις λάσπες, και τους ανθρώπους - παιδιά και ηλικιωμένους - να δίνουν μάχη με τα ποντίκια. Τα κοντέϊνερ προσπαθούν εν έτει 2011 να στεγάσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τη στιγμή που η Πολιτεία αντί να δείξει το ανθρωπιστικό της πρόσωπο μεταφέρει τους σεισμόπληκτους από οικόπεδο σε οικόπεδο, ανάλογα με τις αγοραπωλησίες που κάνει.

Το οξύμωρο είναι ότι το κράτος αν και αναγνωρίζει ότι πρόκειται για ηλικιωμένους και γενικώς αναξιοπαθούντες, συνεχίζει να τους προσφέρει στέγη σε άθλια κοντέϊνερ, τα οποία αποκαλεί οικίσκους. Πριν λίγο καιρό τέσσερα νέα λυόμενα ήρθαν να προστεθούν στον καταυλισμό σεισμοπλήκτων στη Νίκαια όπου 12 χρόνια τώρα ζουν εννέα οικογένειες, ανάμεσά τους και μικρά παιδιά.

Ο καταυλισμός της οδού Μπελογιάννη βρίσκεται σε ένα μικρό οικόπεδο το οποίο είναι ιδιοκτησίας του Περιφερειακού Νοσοκομείου Νικαίας, στο οποίο μέχρι τώρα στεγάζονται κυρίως ηλικιωμένοι. Χωρίς να ενημερωθούν η δημοτική αρχή και η διοίκηση του νοσοκομείου, αποφασίστηκε η μεταφορά τεσσάρων ατόμων από το καταυλισμό της Νέας Ιωνίας, ο οποίος καταργήθηκε. Όσοι έμεναν εκεί έπρεπε να μετακινηθούν και οι ιθύνοντες του υπουργείου Μεταφορών αποφάσισαν να τους μοιράσουν στους καταυλισμούς των Δήμων Μεταμόρφωσης και Νίκαιας.

Μιλώντας στην εφημερίδα «Ελεύθερο Τύπος» η 67χρονη Μαίρη Ξανθοπούλου δεν κρύβει την αγανάκτησή της για την κατάσταση που βιώνει. « Μας πέταξαν εδώ, χωρίς φως, νερό και αποχέτευση. Από τον σεισμό του ’99 μένω στους καταυλισμούς και τώρα μας έφεραν εδώ. Το λυόμενο διαλύθηκε με τη μεταφορά και ξηλώθηκε η πόρτα. Έστειλαν ένα άλλο κοντέϊνερ, το οποίο είχε καεί παλιά, ενώ δεν έχει καν τουαλέτα». Ξεχειλίζει η απόγνωση και για την 92χρονη Ερασμία Ροντογιάννη, η οποία μεταφέρθηκε πρόσφατα στον καταυλισμό της Νίκαιας. «Το λυόμενο δεν έχει ακόμα ηλεκτρικό ρεύμα. Εδώ δεν μπορεί να ζήσει όχι άνθρωπος, αλλά ούτε ζώο».

Σήμερα, ημέρα της επετείου του φονικού σεισμού του 1999 στην Αθήνα, το δράμα των «αθλίων των καταυλισμών» θα έπρεπε να είχε πάρει τέλος. Όμως το κράτος φροντίζει να τους θυμίζει με κάθε τρόπο ότι μπορεί να γλίτωσαν από τον Εγκέλαδο, αλλά δεν ξέφυγαν από το μικρό θάνατο μιας καθημερινότητας που βουτηγμένη στις λάσπες, κινείται ανάμεσα σε ερείπια και ποντίκια...