Πόσο “επικίνδυνη” ήταν η εθνική συμφιλίωση
ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Το πρωινό της 26ης Σεπτεμβρίου 1989 έμελλε να μείνει βαθιά χαραγμένο στην ιστορική μνήμη της σύγχρονης Ελλάδας, για τον πόνο που προκάλεσε, αλλά και για το κενό που δημιούργησε.Η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» δολοφονούσε τον Παύλο Μπακογιάννη, γαμπρό του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, και διαμόρφωνε συνθήκες χάους στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Λίγες ώρες μετά τη δολοφονία θα συνεδρίαζε η Βουλή των Ελλήνων, προκειμένου να αποφασίσει την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο, για το σκάνδαλο Κοσκωτά.
Παρά τις σφαίρες που μάτωσαν τη Δημοκρατία, η Βουλή συνεδρίασε κανονικά. Και ο Ανδρέας Παπανδρέου παραπέμφθηκε, σε μια δίκη από την οποία οι Έλληνες δεν έγιναν σοφότεροι για το τι συνέβη με ένα από τα πιο περίπλοκα σκάνδαλα που βίωσε ποτέ ο τόπος.
Η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, στέρησε την ελληνική Κεντροδεξιά από ένα από τα πιο φωτεινά μυαλά της. Προερχόμενος από την Αριστερά, ο δημοσιογράφος που συνέδεσε την επαγγελματική διαδρομή του με τον αντιδικτατορικό αγώνα από τη Γερμανία, είχε πετύχει το μέχρι τότε… αδιανόητο: Είχε φέρει κοντά τους δυο μονομάχους του Εμφυλίου, συμβάλλοντας καθοριστικά στο να πέσουν οι διαχωριστικές γραμμές του εθνικού διχασμού.
Η εθνική συμφιλίωση, ήταν η πιο επικίνδυνη πολιτική εξέλιξη, για την τότε καθεστηκυία τάξη, που επένδυε στην αναστάτωση και την υποδαύλιση ενός κλίματος εθνικής καχυποψίας. Αντί να κλείσουν οι λογαριασμοί με το παρελθόν, ώστε να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για το μέλλον.
Ο Παύλος Μπακογιάννης όμως ήταν, την ίδια ώρα, και ο βασικός φορέας ιδεών ανανέωσης και εκσυγχρονισμού της ελληνικής Κεντροδεξιάς. Που την έβγαζαν από μονολιθικές προσεγγίσεις του παρελθόντος, και την έφερναν πιο κοντά στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας. Την καθιστούσαν κυρίαρχο ρεύμα ιδεολογικής εκπροσώπησης, των πιο δυναμικών κοινωνικών ομάδων.
Αυτή η προσπάθεια, διακόπηκε βίαια, εκείνο το πρωί. Με τις γνωστές, βλαπτικές συνέπειες για την Ελλάδα. Που έχασε χρόνο και ποιότητα. Όπως και η Κεντροδεξιά…
