Είμαι αισιόδοξος…

… ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν σύντομα! Το είδα να αναγράφεται το πρωί, μπροστά από ένα καφέ και μου έδωσε τροφή για σκέψεις.

Καθώς ο Έλλην είναι χαοτικός , η ρήση του φιλόσοφου- καφετζή έχει πολλές πιθανότητες να επιβεβαιωθεί. Διότι τα πράγματα έχουν ως εξής:

Η πλειοψηφία των Ελλήνων (και εγώ μαζί) θέλω να δω αυτήν την κυβέρνηση να πάει στον αγύριστο και αυτό το πολιτικό σύστημα να εξαφανιστεί.

Όμως οι περισσότεροι ή θα βρεθούν στις κάλπες (όποτε γίνουν εκλογές) ψηφίζοντας πάλι κάτι από το σύστημα που μας έφερε ως εδώ (δηλαδή θα ψηφίσουν 99,9% ΝΔ) ή θα περιμένουν ένα «μεσσία» να τους σώσει. Οι ίδιοι που σήμερα βρίζουν ότι όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες, είναι αυτοί που θα τρέξουν στις κάλπες για να εκλέξουν τους… κλέφτες της αρεσκείας τους! Για κοινωνικές διεργασίες που θα δημιουργήσουν ένα νέο πολιτικό σκηνικό, για νέες δυνάμεις, ούτε λόγος. Αλλά κατά τα άλλα όλοι κράζουν την οικογενειοκρατία που κυβερνά την χώρα.

Η πλειοψηφία των συμπατριωτών μας- που δεν είναι στο δημόσιο- μια ζωή έκραζαν τους τεμπέληδες, αργόμισθους, κηφήνες, βολεμένους, ρουσφετολόγους (και προσθέστε δίπλα ότι άλλο θέλετε) δημόσιους υπάλληλους. Μάλιστα ουκ ολίγοι ζούσαν για να δουν την ημέρα που θα έπαιρναν πόδι οι τεμπέληδες, αργόμισθοι κ.λ.π.
Όμως τώρα που ήρθε αυτή η ημέρα, πολλοί από αυτούς, μιλάνε τώρα για την άδικη σφαγή στο δημόσιο…

Η πλειοψηφία των Ελλήνων θέλει επιτέλους να μπει μια τάξη σε αυτό το ρημάδι που ονομάζεται κράτος, που είναι αναποτελεσματικό, δυσκίνητο, πανάκριβο σε κόστος, γραφειοκρατικό κ.ο.κ.
Όμως τώρα που ήρθε η ώρα της κατεδάφισης (που λέει ο λόγος) η κοινή γνώμη δεν δείχνει διατεθειμένη να εγκαταλείψει τις συνήθειες και τις νοοτροπίες του παρελθόντος.

Η πλειοψηφία των Ελλήνων, σου λέει, τι θα πει κλειστά επαγγέλματα; Ανοιχτά όλα για όλους και ποιοι είναι αυτοί που δεν θέλουν; Οι βολεμένοι, οι δείξε, οι… έτσι, οι… αλλιώς και οι αλλιώτικοι.
Όμως τώρα που ανοίγουν τα κλειστά επαγγέλματα, αρκετοί άλλαξαν το ποίημα: Ναι, αλλά έχουν πληρώσει λεφτά για τις άδειες και θα τα χάσουν…

Η πλειοψηφία των Ελλήνων, έχει δείξει ότι έχει απηυδήσει με το χάλι που επικρατεί στα πανεπιστήμια, με τις γελοιότητες των φοιτητικών/κομματικών παρατάξεων και την αστειότητα που ακούει στο όνομα «άσυλο».
Όμως τώρα που ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτό το καθεστώς, πολλοί κάνουν λόγο για καταπάτηση δικαιωμάτων και άλλα συναφή.

Η πλειοψηφία των Ελλήνων θεωρεί ότι το ποδόσφαιρο της χώρας είναι ένας απέραντος βούρκος, μια κατάσταση παρανομίας και διαπλοκής, που φυσικά πρέπει να μπει τάξη.
Όμως όταν ήρθε η ώρα της εξυγίανσης και της τιμωρίας (που λέει ο λόγος), άπαντες ήθελαν να αρχίσει από τους άλλους και όχι από αυτούς.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε κατεβατά σε σχετικά παραδείγματα… Όμως η ουσία είναι αλλού: Δεν πρέπει να υπήρχε άλλη εποχή στην νεότερη ιστορία του τόπου μας, που ο Έλλην ήταν τόσο μπλεγμένος. Τα πάντα είναι είναι ένα κουβάρι στο μυαλό μας. Είμαστε με όλους και συγχρόνως είμαστε εναντίων όλων. Φάτε τους, μην τους τρώτε… Τσεκουρώστε τους, μην τους τσεκουρώνετε. Όχι στο μνημόνιο, ναι στην τάξη στο δημόσιο…

Δυστυχώς έτσι δεν πάμε πουθενά ή μάλλον πάμε με μαθηματική ακρίβεια για φούντο. Σαν κοινωνία απέχουμε έτη φωτός από την έννοια «συντεταγμένη» και για να σωθούμε θα έπρεπε εν μια νυκτί να μεταλλαχτούμε σε κάτι που θα έχει τα στοιχεία της Ιαπωνικής αφοσίωσης στον στόχο και της Γερμανικής μεθοδικότητας. Όμως είπαμε, είμεθα χαοτικοί και ως εκ τούτου την κάτσαμε την βάρκα. Οπότε είμαι αισιόδοξος ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν σύντομα.

Τέρρυ Μαυρίδης