Η ζωή του Λευκάδιου Χερν θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει ταινία από κάποιο χολιγουντιανό στούντιο. Οταν ο πατέρας του πήρε μετάθεση από το βρετανικό εκστρατευτικό σώμα Επτανήσων για τις Δυτικές… Ινδίες, ο Λευκάδιος ήταν έξι ετών και με τη μητέρα του πήγαν στο Δουβλίνο για να ζήσουν με τους γονείς του άνδρα της.
Εκείνη όμως δεν άντεξε τη συγκατοίκηση, με αποτέλεσμα να καταλήξει φιλοξενούμενη της μοναδικής συγγενούς, μιας θείας που έδειχνε συμπάθεια για τη Ρόζα και τους γιους της. Λίγο αργότερα ο Κάρολος Χερν εκμεταλλεύτηκε έναν νόμο της πατρίδας του σύμφωνα με τον οποίο δεν αναγνωρίζονταν γάμοι βρετανών υπηκόων με αλλαδοπούς που έγιναν εκτός Αγγλίας και χώρισε τη γυναίκα του.
Η Ρόζα Κασσιμάτη επέστρεψε στην Ελλάδα μόνη. Τα παιδιά δεν την είδαν έκτοτε ποτέ. Και σα να μην έφθανε αυτό ο Χερν ξαναπαντρεύτηκε κι έφυγε για την Ινδία, αφήνοντας τα παιδιά του πίσω. Ο Λευκάδιος πήγαινε σχολείο όταν ανακάλυψε ένα βιβλίο για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και ενθουσιάστηκε. «Εισήλθα στη δική μου αναγέννηση», θα έλεγε αργότερα.
Συνέχισε στο γαλλικό κολέγιο του Ιβενό μετά στο καθολικό κολέγιο Σεντ Κούθμπερτ όπου εκεί σε ένα παιχνίδι έχασε το μάτι του. Από τότε κλείστηκε στον εαυτό του. Σε ηλικία 19 ετών μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Για ένα χρονικό διάστημα έζησε κάτω από συνθήκες μεγάλης φτώχειας. Οταν γνώρισε τον εκδότη Χένρι Γουότκιν βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Εκείνος του πρόσφερε δουλειά σε μια εφημερίδα κι αργότερα έφθασε να εργάζεται σε υψηλότερες θέσεις στην «Cincinnati Daily Enquirer».
Το 1877 μετακόμισε στη Νέα Ορλεάνη για μια σειρά άρθρων και παρέμεινε εκεί για 10 χρόνια, μεταφράζοντας έργα ξένων λογοτεχνών. Απαυδισμένος με τα ήθη των δυτικών (θεωρήθηκε σκάνδαλο η σχέση του με μια κρεολή, είχε και την τραυματική εμπειρία των παιδικών του χρόνων), το 1889 βρέθηκε στη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας, ανταποκριτής του «Harper’s Magazine».
Εκεί πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του (κάπου 14 χρόνια). Ασπάστηκε τον βουδισμό, παντρεύτηκε, πήρε την υπηκοότητα και άλλαξε το όνομά του σε Γιάκουμο Κοϊζούμι. Τον Δεκέμβριο του 1896, το Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο του Τόκιο τού προσέφερε την έδρα του καθηγητή της Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας. Τα άρθρα του, αλλά και τα βιβλία του, περιέγραφαν τη ζωή στην Ιαπωνία με τέτοιο τρόπο που από πολλούς θεωρούνται ως η πιο ενδιαφέρουσα προσέγγιση της γιαπωνέζικης κοινωνίας από ευρωπαίο συγγραφέα.
