Τα παιδικά μου χρόνια.
Όταν κάποιοι οδηγούσαν πατίνι
και στο σπίτι τους τρώγαν ταχίνι,
εγώ είχα ένα τσέρκι στο δρόμο,
τίποτα άλλο δεν είχα στον κόσμο.
#
Το δικό μου ψωμί η μπομπότα,
σιταρίσιο ψωμί μον΄τα φώτα,
δέκα δράμια χαλβά ή θρεψίνη,
χρόνια δύστυχα μέσα στη δίνη.
#
Μελοβούτυρο έτρωγε η Βέτα,
ζαχαρόνερο εγώ πας τη φέτα,
δύο άνισοι Κόσμοι Χριστέ μου
μα ακόμη υπάρχω καλέ μου.
#
Δύο αυγά μια δραχμή στο μπακάλη
για να πάρει η μάνα μου λάδι,
το χαλβά,τις ελιές,τη θρεψίνι,
βερεσέ στο ντεφτέρι του Μίμη.
#
Η δική μου ζωή ένα τόπι
και αυτό από ράκη του Φώτη,
κι άμα άντεξα ως τώρα Χριστέ μου
σε εσένα το οφείλω καλέ μου.
Γιώργος Κανλής
