Απλά σας δείχνω έναν άλλο δρόμο, ένα δρόμο που σκέφτομαι να πάρω, αλλά φοβάμαι να τον βαδίσω μόνη μου
Κάθομαι εδώ αντιμέτωπη με την οθόνη του υπολογιστή, την ενδεχόμενη χρεωκοπία της χώρας μας, την ηθική χρεοκοπία της κοινωνίας, τα προσωπικά μου διλήμματα, τα προσωπικά μου προβλήματα, αλλά και τους ιδεολογικούς μου προβληματισμούς! Μα θα λέτε από μέσα σας ή ακόμα και φωναχτά, για ποια ιδεολογία μας μιλάς, κοιμόμαστε και ξυπνάμε με μόνη σκέψη αν θα έχουμε να φάμε, αν μπορούμε να αγοράσουμε βιβλία στα παιδιά μας, αν αύριο έχουμε δουλειά (για τους τυχερούς που έχουν), αν αύριο υπάρχει η χώρα μας, αν είμαστε ποτέ ξανά ελεύθεροι, που χρόνος για ιδεολογικούς προβληματισμούς!
Μήπως όμως τελικά είναι ο κατάλληλος χρόνος; Όλα τα μεγάλα ξεκινούν ύστερα από μεγάλες οικονομικές κρίσεις, από πολέμους, από την ηθική κατάπτωση της κοινωνίας και των πολιτικών. Μήπως ήρθε η στιγμή για να προβληματιστούμε για πράγματα που είναι πέρα και πάνω από τα προσωπικά μας προβλήματα; Μήπως είναι καιρός να σκεφτούμε το μέλλον των παιδιών μας όχι κοιτώντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος; Μήπως είναι πια καιρός να πάψουμε να είμαστε γραικοί και να ξαναγίνουμε Έλληνες; Μήπως λέω μήπως ήρθε η ώρα να εκτιμήσουμε την αλήθεια και όχι αυτό που μας ακούγετε πιο ωραία στα αυτιά μας; Απλά σας δείχνω έναν άλλο δρόμο, ένα δρόμο που σκέφτομαι να πάρω, αλλά φοβάμαι να τον βαδίσω μόνη μου και σας θέλω για παρέα, έστω και αν ξεκινάμε από διαφορετικές αφετηρίες, έστω και ο καθένας από εμάς καταλήξει σε άλλο σημείο τερματισμού. Σημασία έχει να βαδίσουμε μαζί μέχρις ότου είναι απαραίτητο για να βγούμε όλοι από αυτό το ιδεολογικό αδιέξοδο, μέχρις ότου η χώρα μας ξανασταθεί στα πόδια της, μέχρις ότου τα παιδιά μας θα μπορούν ξανά να ονειρεύονται και όχι απλά να βολεύονται!
Σωτηρία Ε. Παπαδοπούλου
