Εθνος τηλεθεατών αλαλιασμένων...
Tης Πόπης ΔιαμαντάκουΜπορεί να έχουμε παράδοση στην τραγωδία, αλλά αυτός ο καθημερινός τηλεοπτικός χορός των πρωινάδικων οιμωγών, όση εκτόνωση κι αν προσφέρει, άλλη τόση απόγνωση προσθέτει.
Βγήκαν οι...
κατάλογοι των ακινήτων στα ενημερωτικά πρωινάδικα, νούμερα, στήλες με κατηγορίες ανά περιοχές, ανά παλαιότητα, και μετά βγήκαν εφοριακοί και ειδικοί για τα πλήθος επιμέρους οικονομικά μέτρα, να εξηγήσουν και να διασταυρώσουν πληροφορίες, μετά βγήκαν άλλοι για την εργασιακή εφεδρεία που αρχίζει στο Δημόσιο και για το ΙΚΑ που «έχει χρεοκοπήσει» (φώναζε ο Ρωμανιάς στου Αυτιά, που ξεκίνησε και πάλι εκπομπές στο Alter των οικονομικών σκανδάλων και των εργασιακών τραγωδιών), φώναζε και ο Οικονομέας για το «χαράτσι» στα ακίνητα που θα το πληρώνουν και ανάπηροι και άνεργοι - ορθώς -, φώναζε κατόπιν και ο κ. Κουκουλόπουλος (Mega) για το ΕΣΠΑ που η ΝΔ το μετέτρεψε σε πρόγραμμα χρηματοδότησης της «μαύρης τρύπας», εντάσσοντας σε αυτό έργα που ήδη είχαν γίνει, όπως τα Ολυμπιακά, λες και ήταν ακόμη αντιπολίτευση και μοίραζε ευθύνες στους «διπλανούς», τον εγκαλούσαν οι παρουσιαστές, επέμενε εκείνος... Να τρελαίνεσαι στο ζάπινγκ, μήπως και πετύχεις την «κοινή λογική».
Στον Αντ1, την ίδια ώρα, ο Σιωμόπουλος του «Elatte» απαντούσε πόσο θα πληρώσει για το ακίνητό του κάθε ένας τηλεθεατής που επικοινωνούσε: «Χαλάνδρι, ο κ. Τάδε, τόσα τετραγωνικά, 780 ευρώ. Κυψέλη, η κ. Τάδε, τόσα τετραγωνικά, 820ευρώ. Γλυφάδα, τόσα τετραγωνικά, 1.680 ευρώ κ.λπ.». Αυτό πάλι; Να προσφέρεται τηλεοπτικός χρόνος για ατομικές περιπτώσεις, τι είδους τηλεόραση είναι; Το ίδιο εκείνο παλαιό μοντέλο που υπουργοί καλούνταν να παρέμβουν υπέρ ατομικών περιπτώσεων on air, με το οποίο είχε την ψευδαίσθηση κάθε αναξιοπαθών πολίτης ότι η τηλεόρασή του είναι η σωτηρία του - και ότι ο υπουργός λύνει προβλήματα, τρομάρα του! Βέβαια, η περίπτωση δεν είναι ακριβώς ίδια, πρόκειται όμως για το ίδιο είδος τηλεόρασης, της κλειστοφοβικής και «επαρχιώτικης» αισθητικής.
Πάντως το μόνο που ακουγόταν επί τρίωρο από παντού ήταν «τόσα, τόσα θα πληρώσεις και άλλα τόσα» και αλλού «τόσα και ακόμη περισσότερα θα χάσεις» και παρακάτω «θα σου κάνουν και αυτό και το άλλο». Φώναζαν όλοι μαζί. Οχι αδίκως. Μεγάλη η αγανάκτηση όλων μας, αλλά το πρόβλημά μας είναι να αγανακτούμε εν χορώ; Να αναλαμβάνουν, δηλαδή, από τους ΟικονομεαΚαμπουράκηδες μέχρι τον Αυτιά και τους ΠατραΜπουλέδες το ρυθμικό «Ωιμέ, παπαί, βαβαί, ουαί!» ενώ οι υπόλοιποι να στεκόμαστε μπροστά στις τηλεοράσεις μας και να αρχίζουμε να μαλλιοτραβιόμαστε σε αναπαράσταση μανιάτικου θρήνου; Μας βοηθάει αυτό; Και μετά μπορούμε να περιμένουμε εκτονωμένοι και ήσυχοι πως έχουμε τουλάχιστον μεταξύ μας κατανόηση να μας βρει το επόμενο μέτρο και να ξαναπαίξουμε όλος ο θίασος τις «Τρωάδες» σαν γυναικόπαιδα σε πανικό.
Βεβαίως και ο δημοσιογράφος πρέπει να ενημερώνει, να διευκρινίζει, να αναδεικνύει, να επιμένει σε όποιο μέσο και να βρίσκεται, αλλά το καθένα έχει δικό του «αλφάβητο» και αυτές τις ώρες της κρίσης το τελευταίο που βοηθάει είναι η σύγχυση και οι θρήνοι. Αυτό το μονότονο καθημερινό «μάς κόβουν ευρώ, μας κόβουν δουλειές» έχει αποτρελάνει και τους τελευταίους ψύχραιμους. Ναι, μας κόβουν. Στις εφημερίδες και στα ιντερνετικά site λεπτομερείς οι πληροφορίες. Και η τηλεόραση τι να κάνει; Τουλάχιστον να μη φωνάζει. Γιατί φώναζε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και όταν δεν «μας έκοβαν» αλλά μας έδιναν. Μέσα στη δυστυχία και τη στέρηση ήταν το έθνος των φιλοθεαμόνων και τότε. Και όλο κάποιοι άλλοι του 'φταιγαν. Δύσκολο το μεγάλωμα. Αλλά ήρθε η ώρα του.
