Τι λέγαμε; ...
Του Σπύρου Σεραφείμ Ουδείς μπορεί να παραγνωρίσει τη ρητορική δεινότητα του αντιπροέδρου και υπουργού Οικονομικών κ. Ευάγγελου Βενιζέλου. Στην πολιτική του καριέρα έχει χρησιμοποιήσει αυτό το «χάρισμα» άπειρες φορές, προκειμένου να αμβλύνει τις ανακύπτουσες δυσμενείς εντυπώσεις και είναι αλήθεια ότι...
αρκετές φορές τα κατάφερε. Κάποιες άλλες φορές, όταν δεν μπορούσε να πείσει δια των λόγων του, απλώς μετέφερε τη συζήτηση σε ένα άλλο επίπεδο, σε μια άλλη έδρα, σε ένα άλλο γήπεδο, όπου στο τέλος έμενες να αναρωτιέσαι σαν τον Ραντανπλάν: «Τελικά, από πού ξεκίνησε η κουβέντα; Τι λέγαμε;»
Την περασμένη Παρασκευή, χρειάστηκε και πάλι, όχι απλώς να ρίξει στο τερέν των πολιτικών δηλώσεων κάποιες από τις πνευματικές και γλωσσικές δεξιότητές του, αλλά να τις εξαντλήσει μέχρι ρανίδας, μπας και πείσει ότι όλα είναι καλά με τους εμπειρογνώμονες της τρόικας.
Αν βρισκόμασταν κάποια χρόνια πριν, ίσως και να είχε πείσει αρκετούς, αφού τότε όλα ήταν περισσότερο πολιτικά αθώα ή, απλώς, κάποιοι δεν έδιναν σημασία. Αυτή την εποχή, αντίστοιχο εγχείρημα θα φάνταζε πιο δύσκολο από το διαβείς τον Ρουβίκωνα, χωρίς να πνιγείς. Ποιον μπορείς να πείσεις, όταν τα νούμερα, η σκληρή γλώσσα των αριθμών, λέει πάντα την αλήθεια;
Τα νούμερα αναφέρουν, με τον πλέον γλαφυρό τρόπο, ότι τα λογής ελλείμματα δεν μπαλώνονται, ενώ αυτά που είχαμε τάξει στους δανειστές μας, δεν ολοκληρώνονται. Δεν χρειάζεται να το υπεραναλύσω: Το έλλειμμα επταμήνου είναι υψηλότερο από το αντίστοιχο περσινό. Και είναι βέβαιο ότι θα υπάρχει μια αντιστοιχία σε ό,τι αφορά και στο οκτάμηνο Ιανουαρίου - Αυγούστου. Και τροϊκανός να μην είσαι, είναι πολύ εύκολο να αντιληφθείς ότι στο τέλος του 2011 δεν θα έχει επιτευχθεί κάποια πρόοδος ή θα είναι αμελητέα.
Οι αριθμοί, επίσης, που βλέπουν οι εμπειρογνώμονες των δανειστών μας, λένε ξεκάθαρα ότι αυτή η αδυναμία που δείχνουμε ως χώρα, αποδίδεται μόνο κατά το ένα τρίτο στην ύφεση και το απροσμέτρητο βάθος της και κατά δύο τρίτα στο γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν πράττει τα δέοντα, τόσο σε ό,τι σχετίζεται με το κομμάτι των εσόδων, όσο και με το αντίστοιχο σκέλος που λέγεται «δαπάνες».
Αν είχες στα χέρια σου αυτά τα στοιχεία και ήσουν «από τους άλλους», τι θα έκανες; Πολύ απλά, θα ζητούσες και νέα μέτρα, προκειμένου να σώσεις οτιδήποτε, αν σώζεται, από το ήδη υπάρχον διασωστικό πρόγραμμα της ελληνικής οικονομίας. Σωσίβιο στο σωσίβιο, με άλλα λόγια. Αυτά τα μέτρα που ζήτησαν «οι άλλοι», λοιπόν, ο κ. Βενιζέλος δεν θα μπορούσε να τα υποσχεθεί μόνος του, προτού συζητήσει με τον Παπανδρέου και με τους λοιπούς της κυβέρνησης.
Δεν υπάρχει άλλος λόγος για τον οποίο διεκόπη η διαπραγμάτευση με την τρόικα, αυτή είναι η αιτία που θα τους κάνει να επιστρέψουν στη χώρα μας έπειτα από δέκα ημέρες.
Ακόμα κι αν είσαι ο Βενιζέλος, λοιπόν, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις να ξεχάσουν όσους σε ακούν ή σε διαβάζουν, ότι όλα αυτά συμβαίνουν επειδή οι δημοσιονομικοί στόχοι που είχαν τεθεί, δεν έχουν επιτευχθεί, ενώ υπήρχαν οι δεσμεύσεις ή ότι «όλα πηγαίνουν πολύ καλά».
Ακόμα κι αν είσαι ο Βενιζέλος, το ταλέντο σου στο λόγο και η ρητορική σου δεινότητα δεν αρκούν κάποιες φορές για να πείσουν τους ακροατές σου, αφού οι αριθμοί, από μόνοι τους, είναι υπεραρκετοί για να περιγράψουν την όποια ισχύουσα οικονομική κατάσταση.
Κι όταν δεν είσαι Έλληνας, που έχεις συνηθίσει να τα ακούς, και είσαι από την τρόικα που θες έργα για να πειστείς, τι να το κάνεις όταν κάποιος σου μιλάει επί τρεις συνεχόμενες ώρες, προκειμένου π.χ. να σου αποδείξει την αξία της σιωπής, ακόμα κι αν αυτός ο ομιλητής είναι ο Βενιζέλος;
