Ιακώβου: "Ωρίμασα βίαια και απότομα"

Οι εντάσεις και οι βίαιες σχέσεις των γονιών της τη σημάδεψαν. Ο χωρισμός τους στα εννιά της χρόνια, η φυγή του πατέρα της από το σπίτι και ο θάνατός του σε αυτοκινητικό δυστύχημα στα 16 της. Η μοναξιά και η σκληρή απουσία της μητέρας της εξαιτίας της ανάγκης να δουλέψει για να τη μεγαλώσει, οι μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, η... βίαιη ωρίμανσή της, ένας γάμος που τελικά δεν έκανε, τα λάθη της και όσοι την πολέμησαν. Η Μαρία Ιακώβου εξομολογείται για πρώτη φορά την άλλη όψη της ζωής της.

Μόλις κυκλοφόρησε το νέο σου CD single που τιτλοφορείται «Πώς αντέχεις». Υπήρχαν στιγμές της ζωής σου που διερωτήθηκες πώς άντεξες τις καταστάσεις που βίωνες; «Φυσικά. Δεν μου συνέβη ούτε μία ούτε δύο φορές μόνο».

Έχεις περάσει δύσκολα; «Πολύ. Με κορυφή το δέκα, βάζω έντεκα στις δυσκολίες που πέρασα. Δεν έχω μεγαλώσει με το πρότυπο της ευτυχισμένης παραδοσιακής οικογένειας. Προέρχομαι από μία διαλυμένη οικογένεια. Ίσως αυτός είναι ένας λόγος που δεν έχω μάθει να πατάω πόδι, να διεκδικώ τα πράγματα στον χρόνο τους και που είμαι λίγο φοβισμένη. Ότι έχω καταφέρει το έκανα μόνη μου με πολύ κόπο, ψυχικό κόστος και αγωνία. Δεν συγκαταλέγομαι στα παιδιά που είχαν ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πολύ μικρή. Το περιβάλλον ήταν πάρα πολύ τεταμένο στο σπίτι. Μεγάλωσα ουσιαστικά μόνη μου, γιατί η μητέρα μου επειδή ήταν τραγουδίστρια έλειπε συνεχώς από το σπίτι μας».

Πόσων ετών ήσουν όταν χώρισαν οι γονείς σου; «Εννιά. Στα δεκάξι μου έχασα οριστικά τον πατέρα μου σε αυτοκινητικό δυστύχημα».

Σε άλλαξε αυτό το γεγονός; «Δεν αισθάνθηκα όπως ένα παιδί που ζει τον πατέρα του καθημερινά στο σπίτι. Ένιωσα μεγάλη απώλεια αλλά όχι τον τραγικό πόνο ενός παιδιού που λείπει ο μπαμπάς από το μεσημεριανό τραπέζι ή που το πρωί το ξυπνάει για να το πάει σχολείο».

Ανέφερες ότι υπήρχαν στο σπίτι μεγάλες εντάσεις από τους γονείς σου. Ήσουν παρούσα στα όσα διαδραματίζονταν; «Ναι. Ήμουν παρούσα τις περισσότερες φορές».

Πιστεύεις ότι αυτό σε σημάδεψε; «Με σημάδεψε με πολλούς τρόπους. Έμαθα να αυτοσυντηρούμαι από μικρή. Όταν γινόταν αυτός ο χαμός, ένιωθα την ανάγκη να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Από την άλλη, ωρίμασα βίαια και απότομα. Πάντα ήμουν πιο μπροστά από τα παιδιά της ηλικίας μου και δεν το λέω καθόλου υποτιμητικά για τους άλλους αλλά για τον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να περάσω καλά».