Με έντονη δυσαρέσκεια παρακολουθήσαμε στις 24 Αυγούστου την ψήφιση του άκρως νεοφιλελεύθερου νομοσχεδίου για την παιδεία το οποίο δέχτηκε την πολυπόθητη συναίνεση από 250 και πλέον βουλευτές του κοινοβουλίου. Το κυρίαρχο ζήτημα πλέον δεν είναι τα επιχειρήματα υπέρ ή κατά του νόμου αλλά οι προθέσεις που το διέπουν, με κυριότερη αυτών τη πλήξη των δικαιωμάτων του φοιτητή και την υποβάθμιση της ποιότητας των σπουδών του. Οι διαχρονικοί αγώνες της παράταξης μας για δημόσια και δωρεάν παιδεία δεν μας επιτρέπουν να συναινέσουμε με αυτού του είδους πολιτικές αποφάσεις.
Δεν συναινούμε λοιπόν:
Γιατί το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε έχει ως σημείο αναφοράς την συνθήκη της Μπολόνια που αποσκοπεί στη δημιουργία ενός κοινού χώρου ανώτατης εκπαίδευσης μέσα στην Ευρώπη ικανή να ανταγωνιστεί κατά κύριο λόγω τα πανεπιστημιακά ιδρύματα του εξωτερικού. Τα δημόσια ελληνικά Πανεπιστήμια και Α.Τ.Ε.Ι. δεν είναι επιχειρήσεις ιδιωτικού χαρακτήρα που αποσκοπούν στην προσέλκυση περισσότερων σπουδαστών με στόχο το κέρδος. Τέτοιου είδους εκφράσεις του επιχειρηματικού χώρου είναι καταγγέλλουσες και κατακριτέες από εμάς.
Στα τριετή προγράμματα σπουδών που οδηγούν στην κατάργηση κάθε έννοιας επαγγελματικού δικαιώματος με αποτέλεσμα τα πτυχία των αποφοίτων των ανώτατων ιδρυμάτων να εξισώνονται με αυτά των κέντρων ελευθέρων σπουδών.
Στη μειωμένη κρατική χρηματοδότηση και την ώθηση των ιδρυμάτων στην αναζήτηση κεφαλαίων από τον ιδιωτικό τομέα αφήνοντας μετέωρη την φοιτητική μέριμνα, οδηγώντας έτσι τόσο την εκπαιδευτική διαδικασία όσο και την φοιτητική μέριμνα να αποκτά ιδιωτικο-οικονομικά κριτήρια. Άραγε τι εμποδίζει πλέον στον πρόεδρο ενός συμβουλίου διοίκησης να επιβάλλει αντίτιμο στις εστίες και την στέγαση, ειδικά όταν ταυτόχρονα ο νόμος του δίνει τη δυνατότητα να νοικιάζει ή να εκχωρεί ανέλεγκτα κάθε υλικό ή άυλο προϊόν του ιδρύματος.
Στο ανώτατο όριο φοίτησης διότι θεωρούμε ότι δεν τίθεται ζήτημα αιώνιων φοιτητών αλλά ενεργών ή μη. Στις δύσκολες εποχές που ζούμε, η πλειοψηφία των φοιτητών αναγκάζεται να εργάζεται, τις περισσότερες φορές σε ανασφάλιστη εργασία, η περαίωση των σπουδών στο χρονικό όριο που βάζει το Υπουργείο Παιδείας φαντάζει αδύνατη. Γιατί άραγε τόσο μένος για αυτούς τους αιώνιους φοιτητές αφού δεν δικαιούνται σίτιση και στέγαση μετά το έκτο έτος σπουδών τους. Μήπως πρώτο μέλημα του Υπουργείου θα πρέπει να είναι η φοιτητική μέριμνα με εστίες, δωρεάν σίτιση για όλους και σε καμία περίπτωση φοιτητοδάνεια που θα τα πληρώνουν μετά την ολοκλήρωση των σπουδών τους;
Στο Συμβούλιο Διοίκησης που έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός κλειστού μοντέλου διοίκησης στο οποίο θα έχουν θέση και άποψη άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με το ίδρυμα, αποσαφηνίζοντας πλέον πως μπορούν να λαμβάνουν μέρος επιχειρηματίες και εφοπλιστές δίνοντας μία περαιτέρω διάσταση στην ιδιωτικοποίηση των ιδρυμάτων.
Στην κατάργηση κάθε συλλογικότητας με δυνατότητα υπεράσπισης κατοχυρωμένων δικαιωμάτων. Οι αλλαγές ακόμα και τις τελευταίας στιγμής δείχνουν ότι για κάθε στραβό στο χώρο Πανεπιστημίων και Α.Τ.Ε.Ι. ευθύνονται οι φοιτητές και η συμμετοχή τους στα όργανα συνδιοίκησης.
Στον ωμό εκβιασμό των κομμάτων της Δεξιάς και την υιοθέτηση αυτής της λογικής από την νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για την κατάργηση το Ασύλου. Το Άσυλο του πανεπιστημιακού χώρου ήταν, είναι και θα είναι πάγια θέση της Π.Α.Σ.Π. Η κατάργηση του είναι αδικαιολόγητη και δίχως τεκμηριωμένους λόγους. Νόμος για το Άσυλο υπήρχε ανέκαθεν μολονότι δεν εφαρμοζόταν από τα αρμόδια όργανα. Η κατάργηση του αυτόματα συνεπάγεται με τη στεγανοποίηση της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και των πολιτικών απόψεων.
Κλείνοντας ως Πανελλήνια Αγωνιστική Σπουδαστική Παράταξη από το 1974 στα ελληνικά πανεπιστήμια και Α.Τ.Ε.Ι. για τα συμφέροντα των φοιτητών που σήμερα πλήττονται στο μέγιστο βαθμό τους, ενημερώνουμε το Υπουργείο Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης ότι θα μας βρει απέναντι του. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά ΤΩΡΑ είναι η χρυσή ευκαιρία το φοιτητικό κίνημα να συσπειρωθεί και να ορθώσει το ανάστημά του σε όλους αυτούς που μέσα σε ένα απόγευμα κατακερμάτισαν κεκτημένα χρόνων.
Π.Α.Σ.Π. ΤΕΙ-ΧΑΛΚΙΔΑΣ
ΔΥΝΑΜΗ ΑΛΛΑΓΗΣ
