Γράφει ο Μανώλης Δημελλάς
Έχεις πάρει άδεια, εσύ που τραβάς με την κάμερα;
Η υπάληλλος της Δ.Ε.Η. Πειραιά μου έβαλε τις φωνές. Ενώ είμαι έτοιμος να αμυνθώ, εκείνη κουρασμένα μου προτείνει να βγούμε στην είσοδο.
Έλα να κάνουμε ένα τσιγάρο. Έξω αλλάζει, τράβα, φωνάζει! Κάνε κάτι να φανεί η κατάντια μας! Κουνά τα χέρια της, το πρόσωπο της κάνει μορφασμούς απόγνωσης. Έρχονται πια 150 άνθρωποι τη μέρα για να κάνουν διακοπή ηλεκτροδότησης. Οι λιγοστοί εργαζόμενοι αναστενάζουν από τις ιστορίες που εξελίσσονται τα πρωινά στα κεντρικά καταστήματα της Δημόσιας εταιρίας ηλεκτροδοτήσεως.
Η Ελένη, διαζευγμένη με ένα ανήλικο, σοβαρή καρδιοπάθεια, άνεργη τους...
τελευταίους μήνες με τον πρώην σύζυγο απελπισμένο.
Όχι, δεν ήρθε να το κόψει, χώρις ρεύμα δεν γίνεται. Διακανονισμό έκανε με χρήματα, ρεφενέ, από την γειτονιά.
Στην είσοδο μα και στις σκάλες συναντάς την απογοήτευση στα πρόσωπα.
Ο σεκιούριτι παιδί ακόμα δείχνει χαμένος, μακριά από την καθημερινότητα. Ευτυχώς έχω οκτάωρη εργασία και 450 ευρώ το μήνα. Ελπίζει να είναι μέσα στα σώματα ασφαλείας με την επόμενη φουρνιά. Σε λίγο, λέει, θα σκοτωνόμαστε στους δρόμους.
Αυτός και τα μοντέλα στα διαφημιστικά έντυπα της ΔΕΗ είναι τα μόνα χαμογελαστά πρόσωπα σε όλο το κτίριο. Νομίζω και σε όλο το πρωινό μου.
Μήνες πριν σε παρόμοια θέση, με την κάμερα επ’ ώμου, δεν μπορούσα εύκολα να βρω το πρόσωπο που θα εκτεθεί. Που θα τα πει. Θα μιλήσει για όλους εμάς.
Ο κόσμος μας είχε μια περηφάνια. Ντροπή. Έλεγε ένα δε βαριέσαι, ας μην ξεφτιλιζόμαστε. Σήμερα πολλοί θέλουν να πούν το δράμα τους.
Την δύσκολη ανηφόρα που τραβούν. Δεν φωνάζουν, μα αγριεύουν και απειλούν.
Κόβουν το ρεύμα για να γλυτώσουν την έκτακτη εισφορά. Ξέρουν πως το μπιλιέτο, το ραβασάκι, η λυπητερή που λέμε, θα φτάσει στο σπίτι μα με την ελπίδα πως μπορούν να το αποφύγουν, δίνουν την χαμένη ούτως ή άλλως μάχη.
Στα κεντρικά της Αθήνας ο κόσμος φαίνεται, είναι, περισσότερος.
Συνταξιούχοι, άλλοι αυτοσαρκάζονται και άλλοι μυξοκλαίνε. Δεν ζούμε, ο δικός μας κύκλος έκλεισε, μα ο δικός σας που παραμένει ζωντανός να δούμε τώρα πως θα αναπνεύσει.
Μα θα φορολογήσουν και τον αέρα; Κάτι ακούσαμε πως και για τα σπίτι θα βγάλουν αυτοκόλητα όπως τα αυτοκίνητα. Είναι αλήθεια;
Ετοιμάζονται να φορολογήσουν ακόμη και τα κεριά. Τι λέτε; Τουλάχιστον μοιραζόμαστε την σκέψη μας. Ούτε αυτό δεν κάναμε. Μεταβιβάζαμε μέχρι τώρα το πρόβλημα.
Πόσο μου άρεσε η φράση: Μα είναι θέμα αλλουνού. Τι με νοιάζει εμένα. Ας λύσουν άλλοι τον γρίφο.
Τι λες τώρα σε όλο αυτό τον κόσμο που νιώθει, αισθάνεται πως η ιστορία της ζωής τους τελείωσε; Ο δρόμος γίνεται ολοένα και πιο δύσκολος. Μα φαίνεται πως επιτέλους πήραμε το μήνυμα.
Μόνο ο παράνομα πλανόδιος μικροπωλητής έξω από την ΔΕΗ στην Σοφοκλέους βρήκε μια λύση. Πουλά μαϊμού πορτοφόλια. Μα συμβουλεύει τον επίδοξο αγοραστή πως θα το γεμίσει χρήμα.
Διαβάζει τον ονειροκρίτη σε κάθε πελάτη, έτσι δίνει λύσεις για έναν ονειρικά πλασμένο κόσμο.
"aixmi"
