Γραμμόφωνο...
Του Γιώργου Λακόπουλου
Αν αυτή η κυβέρνηση ήταν μηχάνημα, θα ήταν γραμμόφωνο. Ενα χαλασμένο γραμμόφωνο. Κόλλησε η βελόνα κι ακούμε διαρκώς το ίδιο κομμάτι: φόροι, φόροι, φόροι... Στη Θεσσαλονίκη έγιναν διάφορα. Π.χ., η...
εκπληκτική επίδειξη ικανοποίησης για δημοσιονομικές επιτυχίες - τις οποίες μόνο με ειδικά γυαλιά μπορεί να δει κανείς - και η απόφαση για έναν ακόμη φόρο. Το μόνο που δεν ακούστηκε για μια οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση ήταν κάτι συγκεκριμένο για ανάπτυξη. Εστω ένα μέτρο για αύξηση του εθνικού εισοδήματος. Ο κεντρικός οικονομικός σχεδιασμός δείχνει να εγκατέλειψε το στοίχημα της παραγωγής πλούτου. Δέχεται μοιρολατρικά ότι δεν πρόκειται να υπάρξει αύξηση του συλλογικού παραγόμενου προϊόντος. Και απλώς προσπαθεί να πάρει από όπου μπορεί ό,τι μπορεί.
Οταν όλοι προβλέπουν ότι κατά το τρέχον έτος η πίτα θα γίνει μικρότερη κατά 6% - χωρίς καμία ένδειξη ότι δεν θα συνεχίσει να μικραίνει και το επόμενο - πώς θεμελιώνεται ότι ένας καινούργιος φόρος θα λύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα; Από πού προκύπτει ότι το χαράτσι στα ακίνητα σήμερα θα εξασφαλίσει μέσα σε δεκαπέντε μήνες ότι ο κρατικός προϋπολογισμός θα εμφανίσει πρωτογενές πλεόνασμα; Σε ποια θεωρία βασίζεται η πεποίθηση ότι βάζοντας καινούργιους φόρους στο τέλος προκύπτει δημοσιονομική άνθηση; Πώς διασφαλίζεται ότι ένα εξουθενωμένο φορολογικό σώμα που εμφανίζει ήδη κόπωση στην πληρωμή των υφιστάμενων φόρων θα πληρώσει τους επόμενους; Και πώς γίνεται η διασφάλιση του μέλλοντος της χώρας να εξαρτάται από την αποδιάρθρωση του παρόντος των πολιτών της;
Αν πάμε λίγο πίσω, η απόφαση του Eurogroup στις 21 Ιουλίου είχε παρουσιαστεί ως ιστορική εξέλιξη που εξασφάλιζε την επαρκή χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας. Τώρα προκύπτει ότι δεν ήταν και τόσο ιστορική ή, πάντως, δεν ήταν και τόσο απόφαση: για να ισχύσει πρέπει να πληρώσουν οι έλληνες φορολογούμενοι έναν ακόμη φόρο.
Να πληρώσουν. Αλλά καλό θα ήταν να μην πάρουν κατά γράμμα και την κυβερνητική υπόδειξη ότι πρέπει να το κάνουν περίπου με χαρά. Για να μη βρεθούν στη θέση στην οποία βρέθηκε ο άγνωστος που έγραψε πριν από χρόνια σε έναν τοίχο στο κέντρο της Αθήνας: «Πίστεψα ότι όλοι πρέπει να πληρώνουμε τους φόρους μας με χαμόγελο. Δοκίμασα, αλλά στην Εφορία επέμεναν για μετρητά».
Αν αυτή η κυβέρνηση ήταν μηχάνημα, θα ήταν γραμμόφωνο. Ενα χαλασμένο γραμμόφωνο. Κόλλησε η βελόνα κι ακούμε διαρκώς το ίδιο κομμάτι: φόροι, φόροι, φόροι... Στη Θεσσαλονίκη έγιναν διάφορα. Π.χ., η...
εκπληκτική επίδειξη ικανοποίησης για δημοσιονομικές επιτυχίες - τις οποίες μόνο με ειδικά γυαλιά μπορεί να δει κανείς - και η απόφαση για έναν ακόμη φόρο. Το μόνο που δεν ακούστηκε για μια οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση ήταν κάτι συγκεκριμένο για ανάπτυξη. Εστω ένα μέτρο για αύξηση του εθνικού εισοδήματος. Ο κεντρικός οικονομικός σχεδιασμός δείχνει να εγκατέλειψε το στοίχημα της παραγωγής πλούτου. Δέχεται μοιρολατρικά ότι δεν πρόκειται να υπάρξει αύξηση του συλλογικού παραγόμενου προϊόντος. Και απλώς προσπαθεί να πάρει από όπου μπορεί ό,τι μπορεί.
Οταν όλοι προβλέπουν ότι κατά το τρέχον έτος η πίτα θα γίνει μικρότερη κατά 6% - χωρίς καμία ένδειξη ότι δεν θα συνεχίσει να μικραίνει και το επόμενο - πώς θεμελιώνεται ότι ένας καινούργιος φόρος θα λύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα; Από πού προκύπτει ότι το χαράτσι στα ακίνητα σήμερα θα εξασφαλίσει μέσα σε δεκαπέντε μήνες ότι ο κρατικός προϋπολογισμός θα εμφανίσει πρωτογενές πλεόνασμα; Σε ποια θεωρία βασίζεται η πεποίθηση ότι βάζοντας καινούργιους φόρους στο τέλος προκύπτει δημοσιονομική άνθηση; Πώς διασφαλίζεται ότι ένα εξουθενωμένο φορολογικό σώμα που εμφανίζει ήδη κόπωση στην πληρωμή των υφιστάμενων φόρων θα πληρώσει τους επόμενους; Και πώς γίνεται η διασφάλιση του μέλλοντος της χώρας να εξαρτάται από την αποδιάρθρωση του παρόντος των πολιτών της;
Αν πάμε λίγο πίσω, η απόφαση του Eurogroup στις 21 Ιουλίου είχε παρουσιαστεί ως ιστορική εξέλιξη που εξασφάλιζε την επαρκή χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας. Τώρα προκύπτει ότι δεν ήταν και τόσο ιστορική ή, πάντως, δεν ήταν και τόσο απόφαση: για να ισχύσει πρέπει να πληρώσουν οι έλληνες φορολογούμενοι έναν ακόμη φόρο.
Να πληρώσουν. Αλλά καλό θα ήταν να μην πάρουν κατά γράμμα και την κυβερνητική υπόδειξη ότι πρέπει να το κάνουν περίπου με χαρά. Για να μη βρεθούν στη θέση στην οποία βρέθηκε ο άγνωστος που έγραψε πριν από χρόνια σε έναν τοίχο στο κέντρο της Αθήνας: «Πίστεψα ότι όλοι πρέπει να πληρώνουμε τους φόρους μας με χαμόγελο. Δοκίμασα, αλλά στην Εφορία επέμεναν για μετρητά».
