Ένα από τα συστατικά που χρειάζονται για την σύσταση, αλλά και για την ορθή λειτουργία μιας δημοκρατικής κοινωνίας είναι η αίσθηση του δικαίου. Η δικαιοσύνη έχει διττή λειτουργία μέσα σε μια δημοκρατία, καθώς αφενός συμβάλλει στην κοινωνική συνοχή και αφετέρου ενισχύει την εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους άρχοντες. Είναι προφανές ότι αυτό το συστατικό ουσιαστικά απουσιάζει από την ελληνική μεταπολιτευτική κοινωνία.
Απτή απόδειξη αυτής της απουσίας είναι η πραγματικότητα που ζούμε σήμερα. Ο πρωθυπουργός από την ΔΕΘ ζήτησε συναίνεση από όλη την κοινωνία προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση που ταλανίζει τον τόπο. Ωστόσο, απορώ με ποιο δικαίωμα μας ζητάει κάτι τέτοιο!!!!
Την στιγμή που ζητούσε από τους ελεύθερους επαγγελματίες να πληρώνουν τον φόρο που τους αναλογεί, από τον δημόσιο υπάλληλο να κάνει σωστά την δουλειά του, ο ίδιος με την καθοδήγηση ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου διέγραφε σκάνδαλα εκατομμυρίων ευρώ. Και όχι απλά τα διέγραφε με την βοήθεια ολόκληρης της Βουλής αλλά τα ωθούσε προς την λήθη του λαού με τη «σιωπή» του δημοσιογραφικού κατεστημένου.
Όταν ο Παπανδρέου πήρε τα ηνία της χώρας για πρώτη φόρα υποσχέθηκε ότι οι υπεύθυνοι και οι συμμετέχοντες των πολιτικών σκανδάλων θα οδηγούνταν στην φυλακή. Αυτή την στιγμή ωστόσο, έχει διαγραφεί κάθε πολιτική παρατυπία πολλών εκατομμυρίων, όπως η SIEMENS, τα υποβρύχια και πολλά άλλα.
Μάλιστα, οι αγαπημένοι μας βουλευτές έχουν διαμορφώσει το Σύνταγμα με τέτοιο τρόπο ώστε να τους προστατεύει. Η βουλευτική ασυλία για παράδειγμα είναι ένας θεσμός που διαιωνίζει την ανισότητα μεταξύ των πολιτών και της πολιτικής «ελίτ». Επίσης, αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι η ψηφοφορία για την δημιουργία της εκάστοτε προκαταρκτικής επιτροπής είναι μυστική και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι ψηφίζει ο κάθε «αντιπρόσωπός» μας.
Υπεύθυνοι όμως, κατά την γνώμη μου, θεωρούνται και για ορισμένες ατασθαλίες των πολιτών που έχουν κοστίσει στο κράτος. Όπως όλοι ξέρουμε, η τιμωρία έχει και παραδειγματικό και αποτρεπτικό χαρακτήρα. Ωστόσο, μάλλον κάτι τέτοιο ο Παπανδρέου δεν το έμαθε στα Αμερικανικά πανεπιστήμια που σπούδασε.
Όταν κ. Παπανδρέου το κράτος δεν τιμωρεί -για παράδειγμα- τον καταχραστή τότε είναι σαν να του παρέχει άφεση αμαρτιών και να τον επιβραβεύει. Άρα, για ποιον λόγο να μην κάνει το ίδιο και κάποιος άλλος όταν ξέρει ότι δεν θα τιμωρηθεί;;;;
Επομένως, την ίδια στιγμή που ο λαός βυθίζεται στην φτώχεια και στην ανέχεια, οι υπεύθυνοι της κατάστασης αυτής, όχι μόνο παραμένουν στο απυρόβλητο διατηρώντας το καθεστώς της ατιμωρησίας, αλλά έχουν το θράσος να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς… Αυτή είναι η τιμωρία μας!!!!
Γεράσιμος Χιόνης
