Ο Έλληνας που σώθηκε δύο φορές από την επίθεση στο World Trade Center

Την ώρα της τρομοκρατικής επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου βρισκόταν στον 7ο όροφο του 1ου πύργου στο Μανχάταν, αφού η δουλειά του ήταν εκεί. Εκεί όμως ήταν και το 1993 στην πρώτη βομβιστική ενέργεια. Ένιωσε τον θάνατο να περνάει από δίπλα του, και όμως τα κατάφερε. Αναπνέει τον αέρα της Νέας Υόρκης, εκεί στο Μπρονξ, χαμογελάει, ελπίζει και ονειρεύεται να γυρίσει κάποια μέρα στην Κάσο, στην Ελλάδα, μαζί με τη γυναίκα του. Για λίγες ημέρες βρέθηκε στην Ελλάδα και τρεις μήνες μετά ο Γιάννης Ζερεμές θυμάται...

ΕΡ.: Πού ήσουν ακριβώς εκείνη την ώρα της επίθεσης;

ΑΠ.: Στον 7ο όροφο του 1ου πύργου.

ΕΡ.: Τι έκανες εκείνη τη στιγμή;

ΑΠ.: Ήλεγχα τα μηχανήματα του aircondition.

ΕΡ.: Πώς αντέδρασες;

ΑΠ.: Φοβήθηκα, αλλά εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι πρέπει να ζήσω.

ΕΡ.: Τι σκέφτηκες εκείνη την ώρα;

ΑΠ.: Ότι χτύπησε πάλι βόμβα όπως το 1993. Σκέφτηκα τη γυναίκα μου και τους δικούς μου.

ΕΡ.: Πώς είναι να περνάει ο θάνατος δίπλα σου;

ΑΠ.: Νομίζεις ότι χάνονται τα πάντα, ότι όλα είναι μάταια σ' αυτόν τον κόσμο.

ΕΡ.: Πόσα χρόνια δουλεύεις στους Δίδυμους Πύργους;

ΑΠ.: Έντεκα χρόνια.

ΕΡ.: Πόσα χρόνια είσαι στις ΗΠΑ;

ΑΠ.: Δεκαέξι χρόνια.

ΕΡ.: Με τι ασχολείσαι;

ΑΠ.: Ψυκτικός.

ΕΡ.: Πώς νιώθεις τρεις μήνες μετά;

ΑΠ.: Καλύτερα. Η ζωή βρίσκει τους ρυθμούς της, αλλά η θλίψη, η οργή και η ανασφάλεια είναι διάχυτες.

ΕΡ.: Πιστεύεις στον Θεό;

ΑΠ.: Πάρα πολύ.

ΕΡ.: Πιστεύεις στη Θεά Τύχη;

ΑΠ.: Ναι.

ΕΡ.: Τι θα έλεγες στους συγγενείς των θυμάτων;

ΑΠ.: Λυπάμαι και συγγνώμη για τον άδικο χαμό τους.

ΕΡ.: Τι θα έλεγες στον Πρόεδρο Μπους;

ΑΠ.: Αυτά που σκέπτεται είναι σωστά και να προχωρήσει.

ΕΡ.: Τι θα έλεγες στον Οσάμα Μπιν Λάντεν;

ΑΠ.: Εάν είναι ο αίτιος, να τον πληρώσει ο Θεός.

ΕΡ.: Τι διαβάζεις στα πρόσωπα των συμπολιτών σου τώρα πια;

ΑΠ.: Μίσος και οργή προς τους τρομοκράτες, αλλά και ανασφάλεια.

ΕΡ.: Ήσουν εκεί και το 1993. Σκέψεις σου...

ΑΠ.: Ίδια συναισθήματα τότε, ίδια και τώρα. Η τρομοκρατία πρέπει να σβήσει.

ΕΡ.: Υπήρξαν φίλοι σου μεταξύ των θυμάτων;

ΑΠ.: Ναι, δύο συνάδελφοι και ένας εργοδότης μου, αλλά και πολλοί άλλοι γνωστοί.

ΕΡ.: Από ποιο μέρος της Ελλάδας κατάγεσαι;

ΑΠ.: Από την Κάσο.

ΕΡ.: Το εκκλησάκι του Άη Νικόλα στο Μανχάταν;

ΑΠ.: Σύμβολο πίστης, που θα ξαναχτιστεί σύντομα.

ΕΡ.: Τι είπες στη σύζυγό σου αμέσως μετά;

ΑΠ.: Ότι είμαι καλά και βγήκα από το κτίριο σώος και σύντομα θα είμαι κοντά σου.

ΕΡ.: Τι είπες στους γονείς και τον αδελφό σου;

ΑΠ.: Δόξα τώ Θεώ. Τα κατάφερα πάλι.

ΕΡ.: Τι είπες στους φίλους σου;

ΑΠ.: Τους είπα τα όσα τράβηξα και πέρασα να μην τα ζήσουν ποτέ.

ΕΡ.: Σκέπτεσαι να επιστρέψεις στην Ελλάδα;

ΑΠ.: Όχι, προς το παρόν.

ΕΡ.: Τώρα τι θα κάνεις με τι δουλειά;

ΑΠ.: Ψάχνω να βρω δουλειά. Δεν ξέρω για πόσο θα μας πληρώνει ακόμα η εταιρεία.

ΕΡ.: Δύσκολη η ζωή στην ξενιτιά...

ΑΠ.: Στην αρχή αρκετά δύσκολη, σιγά σιγά βρίσκεις τον δρόμο σου.

ΕΡ.: Σχέδια για το αύριο;

ΑΠ.: Να γυρίσω κάποια μέρα στην Κάσο και στο Αρβαντοχώρι.

ΕΡ.: Σε ποιον θα έλεγες ευχαριστώ;

ΑΠ.: Στον Θεό και στους Αγίους της Κάσου που τους είχα μπροστά μου εκείνη την ώρα.

ΕΡ.: Πώς βλέπεις τον κόσμο τώρα μετά την τρομοκρατική αυτή ενέργεια;

ΑΠ.: Δύσκολα, δεν απέχουμε και πολύ από τον θάνατο. Όλα είναι μάταια.

ΕΡ.: Τι έχει αλλάξει πιο πολύ στους ανθρώπους της Νέας Υόρκης μετά τις 11 Σεπτεμβρίου;

ΑΠ.: Ο τρόπος ζωής. Είναι πιο διστακτικοί, είναι πιο μαζεμένοι. Φοβούνται να περάσουν γέφυρες, να μπουν σε αεροπλάνα και σε κλειστούς χώρους. Η ανασφάλεια κυριαρχεί.

ΕΡ.: Πώς είναι τώρα η Νέα Υόρκη χωρίς το World Trade Center;

ΑΠ.: Φτωχή και άδεια, και ίσως πιο άσχημη.

ΔΙΑΣΩΘΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ 11ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Στην Κρήτη το 1967

ΑΓΑΠΑΕΙ: Τη γυναίκα του

ΑΠΕΧΘΑΝΕΤΑΙ: Τον πόλεμο

ΝΟΣΤΑΛΓΕΙ: Την Κάσο

ΣΥΓΧΩΡΕΙ: Τους εχθρούς του

ΕΛΠΙΖΕΙ: Ειρήνη στον κόσμο

ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΦΑΓΗΤΟ: Κασιώτικοι ντολμάδες

ΘΑ ΚΑΛΟΥΣΕ ΣΕ ΓΕΥΜΑ: Τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο

ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΓΙ' ΑΥΤΟΝ: Ό,τι είναι Παναθηναϊκός