Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Το σημερινό μου άρθρο είναι το δεύτερο και ακολουθούν άλλα 3 σε μια σειρά 5 αναρτήσεων που σκιαγραφούν, βασισμένα στην βιβλιογραφία των επιστημών συμπεριφοράς, την κοινωνικό-ψυχολογική μας εξέλιξη…
Αφού γιορτάσουμε, όπως πρέπει, την είσοδο στα 20 χρόνια της ζωής μας, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με την καθιερωμένη και γνωστή ανάγκη της ένταξης στον κόσμο των ώριμων ανδρών και γυναικών. Τα κλασικά εφηβικά ερωτήματα του τύπου ποιός είμαι, ή τι με κάνει διαφορετικό από τους άλλους, δίνουν τόπο σε μιά σειρά νέων ερωτημάτων, νέων προκλήσεων, καθώς το άτομο αρχίζει να προβληματίζεται και να ασχολείται με θέματα που μορφοποιούνται στο πώς θα πραγματώσω τα όνειρά μου, που θα με οδηγήσει η ζωή, ποιά είναι τα ταλέντα μου ;
Χωρίς ίσως ο καθένας και η καθεμιά μας να συνειδητοποιούμε το γεγονός στην πληρότητά του η δεκαετία των 20χρονων κυριαρχείται από μιά σειρά πιεστικών και για μερικούς καταπιεστικών "πρέπει" που έχουν καθορισθεί από την οικογένεια στην οποία γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, από το εκπαιδευτικό μας σύστημα, από τις παρέες που κάναμε ως έφηβοι, από το ευρύτερο κοινωνικό σύστημα και τις αξίες, τα πρότυπα, τα είδωλα που μας σερβίρει προς μίμηση και ταύτιση!
Εάν το κυρίαρχο σύστημα αξιών μας οδηγεί στη συνένωση του ΕΓΩ μας με ένα άλλο τότε έχουμε, όπως συμβαίνει σε πολλές αστικοβιομηχανικές κοινωνίες της Ευρώπης την Αμερική και τον Καναδά μεγάλους στατιστικά αριθμούς γάμων που συνάπτονται κάπου ανάμεσα στα 18 και 25 χρόνια της ζωής μας. Εάν πάλι το κυρίαρχο για μας σύστημα αξιών μας προσανατολιζει στη διατήρηση της ατομικής αποδεσμευμένη εελεύθερης κίνησης, τότε κάνουμε την επιλογή να ΜΗΝ επιλέξουμε σύντροφο και να στραφούμε στην συναισθηματική περιπέτεια και την καριέρα..
Για τους 20χρονους δύο είναι οι κυρίαρχες ψυχοσυναισθηματικές τάσεις οι οποίες ουσιαστικά βρίσκονται σε μετωπική αντιπαράθεση και συγκρούονται μεταξύ τους - η τάση να εδραιώσουμε μιά δομή ασφάλειας για το μέλλον, πράγμα που σημαίνει να αγαπήσουμε, να παντρευτούμε, να σταθεροποιηθούμε σε μιά δουλειά με προοπτικές καριέρας και ασφάλειας και από την άλλη η τάση να συνεχίσουμε τον πειραματισμό, την έρευνα και το ψάξιμο, να αντλήσουμε ικανοποίηση μέσα από το βίωμα νέων εμπειριών στον οικονομικό, στον κοινωνικό και ιδιαίτερα στον ψυχοσυναισθηματικό τομέα...
Αν υπάρχει κάτι εντυπωσιακά χαρακτηριστικό στην τρίτη δεκαετία της ζωής του κάθε ατόμου, αυτό είναι η εμφανής πίστη του στην επιμονή του να θεωρεί αυτό που διάλεξε ως το ΜΟΝΑΔΙΚΟ σωστό δρόμο, ως το αδιαμφισβήτητα ορθό πρότυπο ζωής, συναισθήματος, συντρόφου, δουλειάς...
Οι εικοσάχρονοι εντυπωσιάζουν καθώς επιμένουν ότι είναι διαφορετικοί παραβλέποντας με συναρπαστική αφέλεια το γεγονός ότι τις προηγούμενες δύο δεκαετίες της ζωής τους η γονεϊκή επίδραση που ασκήθηκε επάνω τους και μαζί η κοινή και μονοσήμαντη επιβολή των ΜΜΕ και των εφηβικών προτύπων έχουν συντελέσει στη μορφοποίηση και τη δόμηση της ψυχοσυναισθηματικής και κοινωνικο-οικονομικής τους ταυτότητας. Αναμφίβολα ο καθένας και η καθεμιά μας συνιστά μιά ανεπανάληπτη μονάδα μέσα στο πολύβουο και πολυπρόσωπο κοινωνικό σύστημα, αλλά με την ίδια σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι μοιραζόμαστε με τους άλλους εντυπωσιακό αριθμό κοινών στοιχείων και χαρακτηριστικών, πεποιθήσεων και αξιών που απορρέουν από το κοινωνικό σύστημα μεσα στο οποίο συμβιώνουμε...
Στη δεκαετία αυτή οι περισσότεροι χτίζουμεν τα θεμέλια της προσωπικής μας ευτυχίας αλλά και τους μηχανισμούς που στην επόμενη δεκαετία θα τα διαβρώσουν!...
