Αστείο σύμφωνα με τον προϊστάμενο εκπαίδευσης είναι να είσαι 16 χρονών και να μην έχεις να φας στο ψυγείο, να βλέπεις τους γονείς άνεργους και με ψυχοφάρμακα για την κατάθλιψη, να μην έχεις χρήματα για φροντιστήριο ενώ την ίδια ώρα ο καθηγητής σου δείχνει εύνοια στους μαθητές που κάνει ιδιαίτερα το απόγευμα και φροντίζει το μάθημα του να είναι η συνέχεια του ιδιαίτερου, να μην έχεις καμιά προοπτική εργασίας και στις θέσεις του δημοσίου να μπαίνουν πάντα τα παιδιά των μπαμπάδων τους. Ο κόσμος όλος να μιλά για χρεωκοπία και να μην μπορείς ούτε να μεταναστεύσεις.
Να σου αλλάζουν την ιστορία, την γλώσσα και επειδή εσύ επιμένεις ελληνικά, στο πρόσχημα της κρίσης σου κόβουν τα βιβλία και τα αντικαθιστούν με cd που είναι σε λατινικούς χαρακτήρες.
Τα cd δεν δουλεύουν, αφιλοκερδή ενισχυτική διδασκαλία κάνουν μόνο λίγοι ρομαντικοί καθηγητές που πρέπει να ψάξεις για να τους βρεις. Πεινασμένος, κρυωμένος γιατί ούτε πετρέλαιο έχει στο σπίτι, φοβάσαι πως το ίδιο θα γίνει και στο σχολείο σου που είναι άσυλο και μέσο να αποκτήσεις εφόδια για την ζωή. Θέλεις να φωνάξεις γιατί θα σκάσεις και κάνεις αυτό που σου δίδαξαν με συνέπεια από τότε που ήσουν παιδί.Διαμαρτύρεσαι για το άδικο και διεκδικείς με τον τρόπο που διεκδικούν 30 χρόνια συνδικαλιστές ενήλικες αλλά και πρώην φοιτητές του Πολυτεχνείου που κάθε χρόνο σου επέβαλαν να θυμάσαι και να τιμάς. Μάλιστα όλοι αυτοί όχι μόνο δεν διώχθηκαν αλλά έκανα και καριέρα σαν νομοθέτες. 30 χρόνια μετά ζητάς τα ίδια με αυτούς ψωμί,παιδεία και ελευθερία. Ζητούμενα δικά τους που σου τα πήραν πίσω και επειδή τους θυμίζεις τον εαυτό τους τρομοκρατημένοι όλοι αυτοί που σου έκλεψαν το μέλλον σε τιμωρούν με δικογραφίες γιατί τους μοιάζεις.
Να σου αλλάζουν την ιστορία, την γλώσσα και επειδή εσύ επιμένεις ελληνικά, στο πρόσχημα της κρίσης σου κόβουν τα βιβλία και τα αντικαθιστούν με cd που είναι σε λατινικούς χαρακτήρες.
Τα cd δεν δουλεύουν, αφιλοκερδή ενισχυτική διδασκαλία κάνουν μόνο λίγοι ρομαντικοί καθηγητές που πρέπει να ψάξεις για να τους βρεις. Πεινασμένος, κρυωμένος γιατί ούτε πετρέλαιο έχει στο σπίτι, φοβάσαι πως το ίδιο θα γίνει και στο σχολείο σου που είναι άσυλο και μέσο να αποκτήσεις εφόδια για την ζωή. Θέλεις να φωνάξεις γιατί θα σκάσεις και κάνεις αυτό που σου δίδαξαν με συνέπεια από τότε που ήσουν παιδί.Διαμαρτύρεσαι για το άδικο και διεκδικείς με τον τρόπο που διεκδικούν 30 χρόνια συνδικαλιστές ενήλικες αλλά και πρώην φοιτητές του Πολυτεχνείου που κάθε χρόνο σου επέβαλαν να θυμάσαι και να τιμάς. Μάλιστα όλοι αυτοί όχι μόνο δεν διώχθηκαν αλλά έκανα και καριέρα σαν νομοθέτες. 30 χρόνια μετά ζητάς τα ίδια με αυτούς ψωμί,παιδεία και ελευθερία. Ζητούμενα δικά τους που σου τα πήραν πίσω και επειδή τους θυμίζεις τον εαυτό τους τρομοκρατημένοι όλοι αυτοί που σου έκλεψαν το μέλλον σε τιμωρούν με δικογραφίες γιατί τους μοιάζεις.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
