…είπε ο Γ. Καρατζαφερης, απευθυνόμενος στο κυβερνητικό κόμμα και στην άρχουσα τάξη. Αυτός είναι ο ρόλος του. Να λέει αλήθειες που δεν τολμά να πει ανοιχτά η άρχουσα τάξη και το κυβερνητικό κόμμα. Το οποίο σημαίνει «μη φοβάσαι το αυθόρμητο, το ακαθοδήγητο, το ξέσπασμα, την ατομική εκτόνωση και αγανάκτηση, την ταξική ασάφεια, δηλαδή τους αγανακτισμένους στην πλατεία. Να φοβάστε το οργανωμένο , αυτό που έχει σαφή στόχο την εξουσία των μονοπωλίων, το πολιτικοποιημένο, την ταξική συνειδητοποίηση της εργατικής τάξης, δηλαδή την απεργία των ναυτεργατών που καθοδηγούσε το Π.Α.Μ.Ε., τη μάχη δηλαδή στους τόπους δουλειάς».
Η μεγάλη επιτυχία της πανελλαδικής απεργίας στις 19 του Οκτωβρη 2011 και οι συγκλονιστικές διαδηλώσεις σ’ όλη τη χώρα (στην Κατερίνη η διαδήλωση του Π.Α.Μ.Ε. είχε πενταπλάσιο κόσμο από τις συνηθισμένες) φαίνεται ότι φόβισαν διάφορα κέντρα . Η άρχουσα τάξη και τα κόμματα που την υπηρετούν ένιωσαν την καυτή ανάσα του λαού στο σβέρκο τους. Και όπως και στο παρελθόν, έτσι και τώρα, έκριναν ότι πρέπει να υπερασπίσουν τα συμφέροντα τους χτυπώντας το ταξικά προσανατολισμένο κίνημα. Χρόνια όμως στο κουρμπέτι θεώρησαν ότι θα ήταν πιο αποτελεσματικό να το χτυπήσουν με πλάγιο τρόπο. «Τρομοκρατία» και «αναρχισμός» , παρακρατικές οργανώσεις χρησιμοποιήθηκαν από το αστικό κράτος ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Οι παρακρατικές συμμορίες της κατοχής και του εμφυλίου, οι Γκοτζαμανηδες και οι Κρυσταλληδες δεν είναι σημερινή υπόθεση.
Στις 20 του Οκτωβρη έγινε μια προσχεδιασμένη δολοφονική επίθεση από κουκουλοφόρους εναντίον της περιφρουρημένης και οργανωμένης ,όπως πάντα, διαδήλωσης του Π.Α.Μ.Ε.
Οι κουκουλοφόροι με μολότοφ, πέτρες , λοσταρια ακόμη και δακρυγόνα ήθελαν θύματα και τα είχαν. Το Π.Α.Μ.Ε. περιφρούρησε τη διαδήλωση του με επιτυχία και ανέλαβε το κόστος. Η διαδήλωση δεν τέλειωσε από τη δολοφονική επίθεση . Απεχώρησε οργανωμένα μέσα σ΄ένα σύννεφο δακρυγόνων της αστυνομίας που, με πρόσχημα την αντιμετώπιση των«αναρχικών», έπνιξε όλη την περιοχή της πλατείας Συντάγματος . Άλλωστε τα δακρυγόνα τους διαδηλωτές στόχευαν , ο φαινομενικός στόχος φορούσε μάσκα.
Μετά το τέλος των επεισοδίων ,και μετά από μια σχετική αμηχανία, άρχισε ο δεύτερος γύρος των επιθέσεων ενάντια στο Π.Α.Μ.Ε .
Αυτή τη φορά από τα αστικά μέσα ενημέρωσης και μια περίεργη συμμαχία όσων μισούν την οργανωμένη ταξική πάλη ή δεν την αντέχουν , όσων τους αρκεί το θεσμικό προσωπείο του καπιταλισμού ,της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των τηλεοπτικών καναλιών που είναι ιδιοκτησία τραπεζιτών και εφοπλιστών.
Και τι δεν ακούσαμε : Ότι επρόκειτο « για εμφύλια σύγκρουση εργαζομένων» , ότι «η πλατεία δεν είναι ιδιοκτησία του Π.Α.Μ.Ε.», ότι ο αναρχικός χώρος των 300 ατόμων «είναι ο κύριος στόχος των δυνάμεων καταστολής, γιατί αυτούς φοβάται το σύστημα και όχι το συμβιβασμένο Π.Α.Μ.Ε.» , ότι κατέπεσε ο «μύθος των περιφρουρημένων διαδηλώσεων», ότι συγκρούονται οι «ροπαλοφόροι με τους κρανοφόρους» και ότι « Το Κ.Κ.Ε. υπερασπίζεται τη Βουλή». Κάποιοι θυμήθηκαν ακόμη και τις αποκαταστάσεις των τριών κομμουνιστών(Βελουχιώτη, Ζαχαριάδη, Βαβουδη) ,παιδιών του ΚΚΕ, για να χύσουν την αντικομουνιστική χολή τους.
Ο αναρχικός χώρος
Πρώτα απ’ όλα ας δούμε το λεγόμενο αναρχικό χώρο ή χώρο της «αυτονομίας» που συγγενεύει από κάποιες πλευρές με τον χώρο της «άμεσης δημοκρατίας». Η συγκρότηση και λειτουργία του έχει να κάνει με κοινωνικές ομάδες που πλήττονται από την καπιταλιστική κρίση, που μπαίνουν στο περιθώριο της κοινωνίας , διέπονται από μια μικροαστική νοοτροπία ανυπομονησίας, ατομικής εκτόνωσης και απεχθάνονται κάθε οργανωμένη προσπάθεια ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος. Θέλουν άμεσα αποτελέσματα για να διατηρήσουν τη θέση τους που κινδυνεύει , άλλα μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία.
Ο Λένιν, ο μεγάλος ρώσος επαναστάτης, έγραφε ότι «ο μικροϊδιοκτήτης που υφίσταται μια μόνιμη καταπίεση … και απότομη και γρήγορη χειροτέρευση της ζωής του ….περνά εύκολα σε άκρα επαναστατικότητα , δεν είναι όμως ικανός να δείξει αντοχή ,οργανωτικό πνεύμα, πειθαρχία και σταθερότητα. Η αστάθεια μιας τέτοιας επαναστατικότητας, η στειρότητα της , η ιδιότητα της να μετατρέπεται γρήγορα σε υποταγή».(«Αριστερισμός», σελ. 16)
Αυτό το χώρο, ακίνδυνο ουσιαστικά για το σύστημα, καθώς και το λεγόμενο χώρο της «τρομοκρατίας», έχουν διαλέξει μυστικές υπηρεσίες ,παρακρατικοί και κρατικοί μηχανισμοί να διαβρώσουν και να τον χρησιμοποιήσουν για να παρατείνουν την ύπαρξη του καπιταλιστικού συστήματος. Και τους διαλέγουν γιατί είναι ευάλωτοι και όσοι παρασύρονται σ’ αυτούς είναι πολιτικά ανώριμοι και οργανωτικά ελεγχόμενοι.
Παραδείγματα διάβρωσης και έλεγχου του χώρου έχουμε πολλά. Τόσο στην Ελλάδα, που αποκαλύφθηκαν ασφαλίτες μέσα στις ομάδες, όσο και στην Γερμανία ,Ιταλία κλπ.
Οι κλασσικοί του μαρξισμού είχαν αναφερθεί στο φαινόμενο. Ο Έγκελς έγραφε στα 1874 «τι παιδική αφέλεια να προβάλεις την ατομική σου ανυπομονησία σαν θεωρητικό επιχείρημα»(«Αριστερισμός»,σελ. 53) ενώ ο Λένιν ότι η ροπή των σοσιαλιστών-επαναστατών προς την τρομοκρατία έχει σχέση με το γεγονός ότι «στέκονται παράμερα από το εργατικό κίνημα»(στο ίδιο, σελ.10).Ο μεγάλος ρώσος επαναστάτης διαπίστωνε ότι τρομοκρατία και αναρχισμός δεν μπορούν να διαπαιδαγωγήσουν πολιτικά την εργατική τάξη άλλα ότι «επίδραση (σ’αυτήν) μπορούν να έχουν μόνο τα γεγονότα που πρωταγωνιστής τους είναι η ίδια η μάζα…και δεν σκηνοθετούνται». («Για τον επαναστατικό τυχοδιωκτισμό»,σελ.38).
Αναφερόμαστε βέβαια σε ιδεολόγους αναρχικούς και όχι το συνονθύλευμα που είδαμε να επιτίθεται στη διαδήλωση του Π.Α.Μ.Ε .Ακόμη και εμφανισιακά οι δικοί μας αναρχικοί ήσαν μεταλλαγμένοι. Κοντό κούρεμα, ξυρισμένοι, κάποιοι με κοστούμια θύμιζαν περισσότερο ακροδεξιούς, παρά αναρχικούς. Αφήνουμε τους κουκουλοφόρους που ντύνονταν στο βεστιάριο της αστυνομίας.
Η δε κουκούλα, που προσπαθεί να κρύψει τα χαρακτηριστικά του πρόσωπου δεν έχει να κάνει με επαναστατικές πράξεις. Οι πραγματικοί αγωνιστές δεν κρύβουν το πρόσωπο τους , γιατί ούτε ντρέπονται γι αυτό τον αγώνα τους ούτε φοβούνται μήπως συλληφθουν . Ο κουκουλοφόρος υπερασπίζεται την ατομική του ανωνυμία ,το άτομο του, γιατί το άτομο του είναι το κίνημα. Ο ατομικός αγώνας, η ατομική αντίδραση επιβάλλει την κουκούλα. Έτσι προστατεύει το άτομο του, όχι το κίνημα.
Ο αγωνιστής είναι κομμάτι του κινήματος ,δεν βλέπει το άτομο του έξω από αυτό και χωρίς αυτό. Ο αγωνιστής-επαναστάτης προστατεύει πρώτα το κίνημα και μετά το άτομο του.Η ενδεχόμενη σύλληψη του δεν τον ενδιαφέρει και τόσο, γιατί υπάρχουν άλλοι που θα συνεχίσουν τον αγώνα του, το κίνημα θα συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς αυτόν.
Ο αναρχικός συγκρούεται για τη σύγκρουση , δεν έχει σκοπό να πάρει την εξουσία μαζί με την εργατική τάξη , βλέπει στο πρόσωπο του αστυνομικού την καπιταλιστική εξουσία , αφήνοντας στο απυρόβλητο την πραγματική εξουσία των κεφαλαιοκρατών που βρίσκεται στους τόπους παράγωγης (μεγάλα εργοστάσια και ξενοδοχεία, πλοία, τράπεζες, κλπ.),εκεί όπου μετατρέπεται ο εργατικός ιδρώτας σε πλούτο για τ’αφεντικα και καταθέτουν οι εργάτες εκτός από τον ιδρώτα και την υγεία τους και το μέλλον των παιδιών τους. Εκεί όπου αν σταματήσουν τις μηχανές και τους υπολογιστές οι εργαζόμενοι δέχεται καίριο χτύπημα το εκμεταλλευτικό σύστημα. Εκεί θα κριθεί η μάχη για την εργατική εξουσία .
Και εκεί στους τόπους δουλειάς της εργατικής τάξης , πρωταγωνιστής είναι το Π.Α.Μ.Ε. Μπροστά, στην απεργία και την περιφρούρηση της από τους απεργοσπάστες για το δίκιο της εργατικής τάξης , μπροστά, στην αντίσταση όταν κόβουν το ρεύμα η το νερό σε ανέργους, απαιτώντας την επανασύνδεση, μπροστά, στα διόδια, στις παραλίες και τα νοσοκομεία για να μην πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα , μπροστά, στις εφορίες για να μην πληρωθούν τα χαράτσια, μπροστά, στους χώρους απόβασης του ΝΑΤΟ, για να προστατέψουν την ανεξαρτησία της πατρίδας μας.
Κάθε μέρα παρόντες, αγωνιζόμενοι, ανιδιοτελείς με οργανωμένο τρόπο ,στηριζόμενοι στην εργατική τάξη .Έχοντας ξεκάθαρο στόχο την αντικατάσταση της εξουσίας του κεφαλαίου με την εργατική εξουσία.
Σ’ όλους αυτούς τους χώρους όσοι υποστηρίζουν τις ατομικές λύσεις , τα ατομικά ξεσπάσματα, και τον πετροπόλεμο , την άμεση (καπιταλιστική) δημοκρατία ήσαν απόντες. Τελευταία ανακάλυψαν τον ακτιβισμό, χωρίς την πάλη για την εργατική εξουσία.
Αποστρέφονται την οργανωμένη πάλη γιατί δεν την αντέχουν και την βιώνουν ως καταπίεση. Στην οργανωμένη πάλη πρέπει να καταθέσεις στο συλλογικό αγώνα ένα μέρος του «εγώ» σου, του εαυτού σου, για ένα ανώτερο σκοπό. Αυτό δεν μπορούν ούτε θέλουν να το κάνουν όσοι επιλέγουν τον ατομικό τρόπο αντίδρασης.
Δεν την θέλουν ακόμη , γιατί ο στόχος τους δεν είναι το καπιταλιστικό σύστημα ,δηλαδή ένα σύστημα με οργάνωση , μηχανισμούς καταστολής και ιδεολογικής χειραγώγησης. Το σύστημα δεν πέφτει με «ντου» 300 ανθρώπων. Θέλει πλήθος ,οργανωμένο με ξεκάθαρο στόχο. Η εργατική τάξη δεν θέλει να κάψει τις τράπεζες άλλα να τις κάνει λαϊκή περιουσία.
Τα επιχειρήματα των επικριτών του Π.Α.Μ.Ε.
Ας δούμε τα επιχειρήματα των επικριτών του Π.Α.Μ.Ε.
Αριστεροί μεταρρυθμιστές, αστικά Μ.Μ.Ε. ,τηλεοπτικές εκπομπές, αμεσοδημοκρατες, ο Καρατζαφερης τα επαναλάμβαναν με μια θαυμαστή ομοφωνία.
«Η πλατεία Συντάγματος δεν είναι ιδιοκτησία του Π.Α.Μ.Ε.». Και τα λένε αυτά όσοι προσπάθησαν να καθοδηγήσουν τους «αγανακτισμένους». Όταν το Π.Α.Μ.Ε. επιχείρησε να μπει στην πλατεία το ανάγκασαν να γυρίσει πίσω με το σύνθημα «έξω τα κόμματα και τα συνδικάτα».Και τότε το Π.Α.Μ.Ε. δεν πέταξε ούτε πέτρες ούτε καπνογόνα. Είναι έξω από τη λογική και την πρακτική του. Άλλα ούτε οι κουκουλοφόροι το έκαναν τότε. Γιατί άραγε;
Γιατί δεν επιτέθηκαν;
Λέγοντας ότι η πλατεία δεν είναι του Π.Α.Μ.Ε. νομιμοποίησαν την εγκληματική επίθεση εναντίον των διαδηλωτών του.
Η διαδήλωση του ήταν ανοιχτή σε όποιον ήθελε να μπει σ’ αυτήν. Το Π.Α.Μ.Ε. αυτό που έκανε ήταν να προστατέψει το χαρακτήρα της.
Στο όνομα ποιας δημοκρατικής αρχής 300 κουκουλοφόροι θα έπρεπε να αλλοιώσουν το χαρακτήρα μιας οργανωμένης διαδήλωσης χιλιάδων ανθρώπων και τελικά να τη διαλύσουν; Δεν ξεχνούμε την προβοκατόρικη δήλωση του αρχηγού του ΛΑ.Ο.Σ. Καρατζαφερη , το Μάη του 2011, ότι το Π.Α.Μ.Ε. και το Κ.Κ.Ε. επιχείρησαν να κάψουν τη Βουλή , όταν φουσκωτοί ακροδεξιοί επιχείρησαν να παρασύρουν τους διαδηλωτές σε επίθεση κατά της Βουλής. Η απίστευτα γρήγορη αξιοποίηση της προβοκάτσιας από τον αρχηγό του ΛΑ.Ο.Σ. , και μάλιστα μέσα στη Βουλή, σ’ ένα μόνο συμπέρασμα μπορεί να οδηγήσει. Ότι η προβοκάτσια στήθηκε για να δώσει στον Καρατζαφερη τη δυνατότητα να επιτεθεί στο Κ.Κ.Ε . Η προβοκάτσια θυμίζει την πυρπόληση του γερμανικού κοινοβουλίου από τον Χίτλερ και τους Ναζί και τη συκοφαντική απόδοση του εμπρησμού στο Κ.Κ. Γερμανίας, προκειμένου να επιβάλλουν δικτατορία.
«Το Κ.Κ.Ε. και το Π.Α.Μ.Ε. υπερασπίζονται τη Βουλή» , άρα είναι με το καπιταλιστικό σύστημα.
Οι ίδιοι άνθρωποι που μας κατηγορούσαν πριν 5 μήνες ότι επιχειρούμε να κάψουμε τη Βουλή , οι ίδιοι τώρα μας κατηγορούν ότι την προστατεύουμε!!!
Είναι αυτοί που ψήφισαν με χέρια και με πόδια το μνημόνιο και δικαιολογούν την αντιλαϊκή πολιτική του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Από κοντά και οι υποστηρικτές της συνθήκης του Μάαστριχτ που ήταν ο θεσμικός προπομπός των αντιλαϊκών πολιτικών.
«Οι κουκουλοφόροι είναι εναντίον του συστήματος γιατί συγκρούονται με την αστυνομία». Και λοιπόν; Και οι χούλιγκανς των γηπέδων συγκρούονται. Οι αψιμαχίες με την αστυνομία έχουν καταντήσει ένα στημένο παιγνίδι που προσπαθεί να κρύψει την πραγματική ταξική πάλη που διεξάγεται στην κοινωνία , στους τόπους δουλειάς, στα κάτεργα της πλουτοκρατίας. Αποτέλεσμα είναι να διευκολύνει τα μέτρα καταστολής σε βάρος του λαϊκού κινήματος , να φοβίσει πολιτικά άπειρες μάζες.
«Κατέπεσε ο μύθος των περιφρουρημένων διαδηλώσεων», «επρόκειτο για εμφύλια σύγκρουση των εργαζομένων» και σύγκρουση μεταξύ «ροπαλοφόρων και κρανοφορων».
Οι διαπιστώσεις αυτές εκπορεύονται κυρίως από το χώρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Προκαλεί θλίψη το γεγονός, άλλα και διδάσκει για το ρόλο που παίζει αυτός ο πολιτικός χώρος σε κρίσιμες καμπές της ταξικής πάλης . Ροπαλοφόροι από τη μια μεριά κρανοφόροι από την άλλη, άρα οι ευθύνες είναι ίδιες. Εργαζόμενοι από τη μια μεριά, εργαζόμενοι από την άλλη.
Ευτυχώς όλη η Ελλάδα είδε τα γεγονότα σε ζωντανή σύνδεση. Είδε ποιος ήταν ο επιτιθέμενος και ποιος ο αμυνόμενος. Είδε τη δολοφονική πρόθεση και πρακτική των κουκουλοφόρων. Είδε τον εξοπλισμό τους. Είδε τη συνεργασία κάποιων από αυτούς με την αστυνομία. Είδε ότι μετά την αποχώρηση του Π.Α.Μ.Ε. σταμάτησαν κάθε επίθεση κατά της αστυνομίας.
Επιτέλους οι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. «δικαιώθηκαν». «Κατέπεσε ο μύθος των περιφρουρημένων διαδηλώσεων» δηλώνει πανευτυχής ο εκπρόσωπος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Είναι ο πολιτικός χώρος που στο όνομα του πλουραλισμού και της ψεύτικης ακομμάτιστης διαδήλωσης ανέχεται τους κουκουλοφόρους. Άπειρες φορές χρησιμοποίησαν οι κουκουλοφόροι τις διαδηλώσεις στις οποίες συμμετείχε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για κάλυψη και αλλοίωση του όποιου χαρακτήρα είχαν. Με το Π.Α.Μ.Ε. δεν το πέτυχαν ούτε αυτή τη φορά. Το είπαμε και πιο πριν. Η διαδήλωση απεχώρησε συντεταγμένα μέσα σε ένα σύννεφο από δακρυγόνα της αστυνομίας. Άλλωστε το ταξικό εργατικό κίνημα θα δυναμώνει και θα γίνεται πιο έμπειρο μέσα από τέτοιες συγκρούσεις. «Ο μπολσεβικισμός μεγάλωσε … μέσα σ’ ένα μακροχρόνια αγώνα ενάντια στη μικροαστική επαναστατικότητα που μοιάζει με τον αναρχισμό» έγραφε ο Λένιν στα 1920(«Ο αριστερισμός»).
Τι συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε από τα γεγονότα; Αν κάτι είναι σίγουρο είναι ότι μπροστά στην επίθεση που δέχονται τα λαϊκά στρώματα , από την άρχουσα τάξη ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι τους διαλέγουν να παλέψουν μέσα από τις γραμμές του Π.Α.Μ.Ε. Όσα εμπόδια κι αν βάλει η πλουτοκρατία και τα κόμματα της άρχουσας τάξης, όσες προβοκάτσιες κι αν στήσει, ο λαός δεν έχει άλλη επιλογή. Τον έχουν οδηγήσει στη φτώχεια, την εξαθλίωση, την πείνα.
Ήρθε η ώρα να μιλήσει αυτός, χτίζοντας τη δική του κοινωνία.
Ν.Σαλπιστης
