Σαν κουρασμένη μπάντα...
Της Πόπης Διαμαντάκου Κανάλια χάνονται, εκπομπές καταργούνται, τηλεπερσόνες ανακυκλώνονται, σημάδια ορατά δραματικών αλλαγών σε ένα τοπίο αφύσικα διογκωμένο και πνιγηρά ομοιόμορφο, που ...
ξεφουσκώνει ατάκτως
Περίπου τέτοια εποχή πέρυσι ο καναλικός ανταγωνισμός είχε ήδη ξεκινήσει, η «φούσκα» του Alter δεν είχε ακόμη σκάσει και εξέπεμπε κανονικά και ως εκ τούτου η κουτσομπολίστικη βεντάλια ήταν ανοιχτή σε όλο το εύρος της από το Star ώς τον Alpha. Ξεκινούσαν τα πρωινάδικα, η Μενεγάκη στον Alpha, οι Καραμεροχαριτάτοι στον ΑΝΤ1 και αναμενόταν σαν ύψιστο τηλεοπτικό γεγονός της χρονιάς η είσοδος στην πρωινάδικη ζώνη του ζεύγους των Σκορδολιαγκαίων με την οποία ασχολιόταν όλη η υπόλοιπη τηλεόραση, που έτσι κι αλλιώς τρεφόταν ήδη από τις σάρκες της. Περίπου τέτοια εποχή έμπαιναν κατσαρόλες στη φωτιά και κροτάλιζαν ανά τα τηλεοπτικά πλατό τα κουταλομάχαιρα σε μια θριαμβευτική μαγειρική χορογραφία, που σκέπαζε με μυρωδιά σκόρδου το φινάλε της τηλεόρασης των σίριαλ και των τηλεταινιών.
Ηταν όμως και η τελευταία χρονιά του καναλικού ανταγωνισμού όπως αναπτύχθηκε στις δύο δεκαετίες που προηγήθηκαν, επιβάλλοντας μια πνιγηρή ομοιομορφία λες και εξέπεμπαν ένα-δυο το πολύ κανάλια. Αποτέλεσμα;
Το Alter πλέον δεν εκπέμπει, στον Alpha συρρικνώθηκε το πρόγραμμα για να υπάρχει μόνο μία βάρδια τεχνικών, ενώ οι συμβάσεις που ανανεώθηκαν είναι μόνον για τρεις μήνες, σημάδι ότι η σημερινή ιδιοκτησία δεν έχει μακρόπνοα σχέδια και ίσως ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την αρένα.
Στο Star το φτωχό σκηνικό του μεσημεριανάδικου με τη Νικολέττα Ράλλη συνάδει απολύτως με το ακόμη φτωχότερο περιεχόμενο, το οποίο αναζητεί «αποκλειστικά» σε κουτσομπολίστικα site και σε πιπεράτες αφηγήσεις αδιάφορων περιστατικών με «ανώνυμους» πρωταγωνιστές σε μπουζουκοδιασκεδάσεις (ένας, λέει, έπιασε από την κοτσίδα μια στα μπουζούκια και θύμωσε ο συνοδός της). Σε ποιον πλανήτη βρίσκονται;
Τέτοιου είδους εκπομπές όμως είναι μια ακόμη φτηνότερη εκδοχή των περυσινών αντίστοιχων, όπου η ιντερνετική αλιεία κουτσομπολιών είχε αντικαταστήσει σχεδόν εξ ολοκλήρου την τηλεόραση των δημοσιογραφικών ρεπορτάζ, έστω και του λεγόμενου «λάιφ στάιλ». Με άλλα λόγια είναι μια τηλεόραση που εξακολουθεί να βουλιάζει στην ομοιομορφία, αποδεκατισμένη, προσπαθώντας να συντηρήσει την «πειθαρχία» του κοινού με έναν σκοπό μονότονο, που παιανίζει με ψεύτικο ενθουσιασμό μια εξαντλημένη μπάντα.
Ο σπαραγμός συνεχίζεται. Σε ένα τοπίο που δεν θα είναι πια ποτέ το ίδιο. Θα ήταν η ευκαιρία της κρατικής τηλεόρασης. Να ανακάμψει, να προσφέρει, να καλύψει ανάγκες. Αλλά και αυτή μπλεγμένη στη δίνη των εξελίξεων, με ορισμένες συμβάσεις να λήγουν στις αρχές του νέου χρόνου και με άγνωστο ακόμη το πλάνο λειτουργίας της, έχει στα σκαριά την αναδιοργάνωσή της χωρίς ακόμη να είναι σε θέση να προβάλει ολοκληρωμένη τηλεοπτική πρόταση.
Η πραγματικότητα είναι πικρή: ένα κοινό που δεν είχε επιλογές από το να αλλάζει κανάλια και να πέφτει σε παρόμοιες εκπομπές με διαφορετικά σκηνικά, έχει πλέον ακόμη λιγότερες, οι οποίες μαζεύουν τα απομεινάρια του αλλοτινού πανηγυριού, τις σερπαντίνες και τα κονφετί από το παρκέ και τα ανακυκλώνουν. Στην ανακύκλωση και η Μενεγάκη, με τον τίτλο της μεσημεριανάδικης πλέον εκπομπής της να ανακοινώνεται την τελευταία στιγμή «Ελένη». Ούτε «καφές με την…», ούτε «γεύμα με την…», σκέτο «Ελένη» για να μη μένει καμιά αμφιβολία ως προς το τι απέμεινε να καταναλωθεί από το φιλοθέαμον. Παλιά τηλεοπτική μόδα βέβαια οι εκπομπές που είχαν τίτλο σκέτο το όνομα της παρουσιάστριας, η οποία υποτίθεται ότι ήταν η στιβαρή προσωπικότητα που σήκωνε το βάρος, όχι απλώς της εκπομπής - συνήθως διαλόγου - αλλά μιας ολόκληρης νοοτροπίας της εποχής και της τηλεόρασης που εκπροσωπούσε. Οι εποχές πάντως έχουν αλλάξει από εκείνες που αναδείκνυαν σε πρότυπά τους ξανθές, χαχανίζουσες πρωινατζούδες.
