Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου
Σε άλλες εποχές, στην Πατρίδα μας οι ρόλοι ήταν ευκόλως διακριτοί καθώς η Νομοθετική εξουσία νομοθετούσε, η Εκτελεστική εφάρμοζε, η Δικαστική ήλεγχε και ο ΤΥΠΟΣ μέσω των Ρεπόρτερ κάθε φορά που εντόπιζε πρόβλημα, απεκάλυπτε πτυχές και ιδιαιτερότητες που θα έμεναν κρυμμένες επιτήδεια, ξεσκέπαζε πρωταγωνιστές και λεπτομέρειες ανατριχιαστικές ή …γαργαλιστικές δίνοντας στο αναγνωστικό κοινό υλικό για στοχασμό, σχολιασμό και μαθησιακές εμπειρίες!…
Όμως ο κόσμος άλλαξε, αλλάξανε οι καιροί, και είναι ΟΛΑ ψέματα, και ας φαίνονται για…αλήθεια!
Στην Ελλάδα σήμερα ΔΕΝ διαβάζουμε, κοιτάμε ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ η οποία δεν προσπερνά, αλλά μένει στην επιδερμίδα στην οποία έμειναν και όσοι πριν μερικά χρόνια «θεωρούσαμε ανόητες και εφήμερες» τις επιδράσεις του BIG BROTHER, του ΜΠΑΡ, της ΦΑΡΜΑΣ…Τότε λίγοι είχαμε αναλάβει την ΕΥΘΥΝΗ που οφείλουμε να έχουμε ΟΛΟΙ οι επιστήμονες της συμπεριφοράς απέναντι στην κοινή γνώμη…Δυστυχώς και τότε και σήμερα κάποιοι τηλεοπτικοί παραγωγοί έχουν εμπλέξει και το ελληνικό τηλεοπτικό φιλοθεάμον κοινό σε μια διελκυστίνδα σύγχρονου Μιθριδατισμού!
Το πρόβλημα με τις κάμερες που εισέβαλαν βάναυσα, βίαια και αδηφάγα στον προσωπικό μας χώρο εξαγοράζοντας την χυδαιότητα με το τίμημα της αναγνώρισης, της καθιέρωσης και της εισπρακτικής δυναμικής είναι ότι στο στυλ του αρχαίου μυθικού ηγεμόνα Μιθριδάτη μας οδηγούν σε ολοένα και δελεαστικότερες, ολοένα και περισσότερο απαξιωτικές καταστάσεις.
Όσο αρνητικό και εάν ακουσθεί αυτό, από τον Μάιο του 2010 με αφορμή το Μνημόνιο με την τρόικα, και μετά το περιβόητο ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ του Ιουλίου 2011, τις απίστευτες συγκρούσεις μεταξύ δημοσιογράφων και καναλιών και της Κοινής Γνώμης που «κουράστηκε» τα πράγματα στο ελληνικό τηλεοπτικό πεδίο είναι σχεδόν ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ!
Εάν δεν είστε έτοιμοι να δείτε το πραγματικό πρόσωπο της ελληνικής τηλεοπτικής πραγματικότητας διαπερνώντας την επιδερμική γοητεία της, μην συνεχίζετε! Σταματήστε την ανάγνωση του κειμένου μου εδώ!
Εάν έχετε την τάση να υποβαθμίζετε τη δύναμη της τηλεόρασης, της τηλεοπτικής εικόνας ως παιδαγωγικό εργαλείο «διαμόρφωσης της κοινής γνώμης», σας ικετεύω, ξανά μη συνεχίζεται να διαβάζετε το κείμενό μου, διακόψτε εδώ!
Τελικά, εάν νομίζετε ότι επειδή είμαι από τα πρόσωπα που πολύ συχνά είχα φιλοξενηθεί στα τηλεοπτικά παράθυρα και τα ραδιοφωνικά μπαλκόνια ΔΕΝ έχω το ΔΙΚΑΙΩΜΑ να κρίνω καλόπιστα αλλά και πολύ αυστηρά το ελληνικό ραδιοτηλεοπτικό πεδίο, κάντε μου μία προσωπική χάρη, μη συνεχίσετε το διάβασμα, ΣΤΟΠ εδώ!
Τον Σεπτέμβριο του 2010 δήλωσα ότι σταματώ να «εμφανίζομαι στα τηλεοπτικά παράθυρα» και αφού πέρασε ένας και πλέον χρόνος από τότε καταθέτω σήμερα τον προβληματισμό γιατί αισθάνομαι ότι κάποια πράγματα πρέπει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να ειπωθούν με το όνομά τους.
Εμείς οι επιστήμονες της συμπεριφοράς και της επικοινωνιολογίας πρέπει επί τέλους να ενημερώσουμε την Κοινή Γνώμη για την εκπληκτική δύναμη της σύγχρονης τηλεόρασης στην άσκηση όχι της συνειδητής αλλά κυρίως της υποδόριας, της υποσυνείδητης επίδρασής της στην καθιέρωση προτύπων συμπεριφοράς. Αυτά τα πρότυπα προς μίμηση και ταύτιση σερβίρονται στα παιδιά που στέκονται ευάλωτα και εύπλαστα μπροστά στους δέκτες και σε εμάς τους μεγάλους που έχουμε συστηματικά οδηγηθεί στην αποδοχή της «εικονικής πραγματικότητας» με την αποκρυστάλλωση μιας πολύ στρεβλής αντίληψης της…πραγματικότητας!
Για να ελέγχονται οι υπερβολές στα ΜΜΕ και ιδιαίτερα στην τηλεόραση σε ΟΛΕΣ τις χώρες έχει συσταθεί η αρμόδια ελεγκτική αρχή για να τις ανακόπτει και να προστατεύει το τηλεοπτικό κοινό και τις ευπαθείς ομάδες. Τέτοια ΑΡΧΗ είναι στην Ελλάδα το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο…Όσο θυμάστε και θυμάμαι Πότε επενέβη το ΕΣΡ να αποκαταστήσει βλάβες και προσβολές τιμωρώντας παραδειγματικά τους παραβάτες και επιτυγχάνοντας έτσι την αποτροπή μελλοντικών παραπτωμάτων;
Μέσα από την Τι-Βι περνούν σε συνειδητό αλλά και υποσυνείδητο επίπεδο μηνύματα που καθιερώνουν εταιρίες και προϊόντα, που προάγουν αντιλήψεις και διαμορφώνουν απόψεις που καθιερώνουν στην κοινή γνώμη ως αναγνωρίσιμα πρόσωπα τα οποία στη συνέχεια και διεκδικούν και επιτυγχάνουν την εκλογή τους στα ύψιστα αξιώματα, όχι μόνο στην Ελλάδα μας, αλλά και σε κάθε δημοκρατική κοινωνία από το επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης α’ και β’ βαθμού μέχρι τις Εθνικές Αντιπροσωπείες ως Βουλευτές και γερουσιαστές.
Η ουσία το περιεχόμενο και ο «λόγος» όχι μόνο στην ελληνική αλλά στην παγκοσμιοποιημένη «τηλεοπτική δημοκρατία» έδωσαν τη θέση τους στο περίβλημα, στο επιδερμικό, στην εικόνα. Ίσως άλλοι λαοί να μην νοιάζονται για αυτές τις μεταλλάξεις, αλλά εμάς εδώ στην χώρα-κοιτίδα του πολιτισμού, της δημοκρατίας και της λογικής δεν θα έπρεπε να μας…πειράζει, έστω… λίγο;
Το πρόβλημα δεν είναι η δημοκρατία που εμείς και διδάξαμε στους λαούς και σεβόμαστε. Το πρόβλημα έγκειται στην Δημοκρατία την οποία «εκμεταλλεύεται» η σύγχρονη ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ που λέγεται τηλεόραση .
Η τηλεόραση που έχει γίνει στα ΜΜΕ «πρώτη εξουσία» με τη βοήθεια ψυχολογικών τεχνικών και ανεπίτρεπτης χρήσης στρατηγικών προπαγάνδας, ανελέητα και μεθοδικά μας αποβλακώνει!..
Κλείνω με την διαπίστωση ότι και εμείς οι Έλληνες, ένας λαός λεξιπλάστης και λεξιλάγνος οδηγηθήκαμε, και εξαιτίας της άκριτης τηλεοπτικής μας εξάρτησης και εθελουσίας αποβλάκωσης, σε λαό…διακεκριμένης…λεξιπενίας!
Τί κρίμα!...
