Διέξοδο με εκλογές!
Βασική αρχή ενός δημοκρατικού πολιτεύματος είναι ότι πρώτιστο καθήκον των πολιτικών κομμάτων είναι να εκφράζουν τις απόψεις τους, όσο διαφορετικές κι αν είναι. Κύριο καθήκον μίας αντιπολίτευσης δεν είναι να στηρίζει την κυβέρνηση, αλλά να καταθέτει τις διαφωνίες της με την κυβερνητική πολιτική και να ελέγχει την κυβερνητική εξουσία. Την «ανάγκη» για συναίνεση συνήθως την πλασάρουν οι κυβερνήσεις για να ακυρώσουν την κριτική της αντιπολίτευσης.
Στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας έχουμε εσχάτως το εξής παράδοξο: Τη συναίνεση να μην την επιδιώκει η κυβέρνηση, αλλά κάποια κέντρα, που πιέζουν, όχι κυρίως την αντιπολίτευση – αυτή δεν πείθεται με τίποτα – αλλά την κυβέρνηση, να παραιτηθεί για να διαμορφωθεί ένα νέο σχήμα, υπό τη γενική «ανάγκη» να «σωθεί η χώρα».
Υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας στη χώρα μας; Προφανώς υπάρχει. Υπάρχει διότι έχουμε μία κυβέρνηση, που ασκεί μία πολιτική, η οποία δεν έχει την παραμικρή έγκριση από τον ελληνικό λαό. Πρακτικά, άλλη εντολή πήρε η κυβέρνηση κι άλλα εφαρμόζει.
Είναι όμως απάντηση σε αυτό το πρόβλημα δημοκρατίας, μία «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας»; Έδωσε καμία εντολή ο ελληνικός λαός «αν τα βρει σκούρα η κυβέρνηση να παραιτηθεί για να συγκροτηθεί κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας»; Και δεν το ξέραμε;
Φυσικά και δεν υπάρχει καμία τέτοια εντολή από τον ελληνικό λαό. Μόνη δημοκρατική απάντηση σε αυτά τα αδιέξοδα και τα προβλήματα δημοκρατίας είναι οι εκλογές. Διαφορετικά δεν έχει κανένα νόημα η «λύση» μίας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας.
Όσοι πλασάρουν την ιδέα αυτή – πολιτικοί, μέσα ενημέρωσης, επιχειρηματικά κέντρα – έχουν μόνο ένα πράγμα κατά νου: Πώς θα εφαρμοστεί καλύτερα η πολιτική της τρόικας. Ποιοι είναι οι «καλύτεροι» για να την εφαρμόσουν.
Δεν τίθεται θέμα αλλαγής στην ουσία της ακολουθούμενης πολιτικής. Η επιστράτευση της λεγόμενης συναίνεσης γίνεται για να αναδειχθεί ο δρόμος της τρόικας ως «μονόδρομος». Για να φανεί ότι όλοι πρέπει να συμφωνούν με αυτό το δρόμο.
Μάλιστα όσοι πλασάρουν την ιδέα της συναίνεσης, πλασάρουν και τα «εκλεκτά» και «άξια» πρόσωπα, που θα μπορούσαν να βρίσκονται σε μία «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας». Ανθρώπους, πλήρως υποταγμένους σε μία λογική νεοφιλελεύθερης πολιτικής, αποτυχημένους κατά τα άλλα και συνυπεύθυνους για το σημερινό χάλι.
Λένε μάλιστα, οι θιασώτες της συναίνεσης ότι μία κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας είναι απάντηση προς το εξωτερικό. Ψευδές. Μία τέτοια κυβέρνηση είναι απάντηση προς τα μέσα, για να ευνουχιστεί η κοινωνία και να ακυρωθεί η αντιπολίτευση.
Διότι μου φαίνεται δύσκολο να πειστεί για μία καλή λύση στο ελληνικό πρόβλημα χρέους η Μέρκελ, εάν μπει στην κυβέρνηση ο Μάνος, ή αναλάβει τις αποκρατικοποιήσεις ο Στουρνάρας. Δεν πιστεύω επίσης ότι θα συγκινηθεί ιδιαίτερα ο Σαρκοζί εάν στο υπουργείο Οικονομικών κάνουν από κοινού κουμάντο ο Βενιζέλος με τον Μηταράκη, ούτε θα δακρύσει από ικανοποίηση ο Όλι Ρεν εάν δει τον Σταϊκούρα να συνεργάζεται με τον Σαχινίδη για το νέο φορολογικό.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι πώς μπορεί η χώρα να βγει από το μνημόνιο. Και λύση δεν είναι η εφαρμογή του. Αλλά η εφαρμογή μίας άλλης πολιτικής.
Αλλά αυτό δεν είναι και τόσο συναινετικό, έτσι;
Στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας έχουμε εσχάτως το εξής παράδοξο: Τη συναίνεση να μην την επιδιώκει η κυβέρνηση, αλλά κάποια κέντρα, που πιέζουν, όχι κυρίως την αντιπολίτευση – αυτή δεν πείθεται με τίποτα – αλλά την κυβέρνηση, να παραιτηθεί για να διαμορφωθεί ένα νέο σχήμα, υπό τη γενική «ανάγκη» να «σωθεί η χώρα».
Υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας στη χώρα μας; Προφανώς υπάρχει. Υπάρχει διότι έχουμε μία κυβέρνηση, που ασκεί μία πολιτική, η οποία δεν έχει την παραμικρή έγκριση από τον ελληνικό λαό. Πρακτικά, άλλη εντολή πήρε η κυβέρνηση κι άλλα εφαρμόζει.
Είναι όμως απάντηση σε αυτό το πρόβλημα δημοκρατίας, μία «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας»; Έδωσε καμία εντολή ο ελληνικός λαός «αν τα βρει σκούρα η κυβέρνηση να παραιτηθεί για να συγκροτηθεί κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας»; Και δεν το ξέραμε;
Φυσικά και δεν υπάρχει καμία τέτοια εντολή από τον ελληνικό λαό. Μόνη δημοκρατική απάντηση σε αυτά τα αδιέξοδα και τα προβλήματα δημοκρατίας είναι οι εκλογές. Διαφορετικά δεν έχει κανένα νόημα η «λύση» μίας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας.
Όσοι πλασάρουν την ιδέα αυτή – πολιτικοί, μέσα ενημέρωσης, επιχειρηματικά κέντρα – έχουν μόνο ένα πράγμα κατά νου: Πώς θα εφαρμοστεί καλύτερα η πολιτική της τρόικας. Ποιοι είναι οι «καλύτεροι» για να την εφαρμόσουν.
Δεν τίθεται θέμα αλλαγής στην ουσία της ακολουθούμενης πολιτικής. Η επιστράτευση της λεγόμενης συναίνεσης γίνεται για να αναδειχθεί ο δρόμος της τρόικας ως «μονόδρομος». Για να φανεί ότι όλοι πρέπει να συμφωνούν με αυτό το δρόμο.
Μάλιστα όσοι πλασάρουν την ιδέα της συναίνεσης, πλασάρουν και τα «εκλεκτά» και «άξια» πρόσωπα, που θα μπορούσαν να βρίσκονται σε μία «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας». Ανθρώπους, πλήρως υποταγμένους σε μία λογική νεοφιλελεύθερης πολιτικής, αποτυχημένους κατά τα άλλα και συνυπεύθυνους για το σημερινό χάλι.
Λένε μάλιστα, οι θιασώτες της συναίνεσης ότι μία κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας είναι απάντηση προς το εξωτερικό. Ψευδές. Μία τέτοια κυβέρνηση είναι απάντηση προς τα μέσα, για να ευνουχιστεί η κοινωνία και να ακυρωθεί η αντιπολίτευση.
Διότι μου φαίνεται δύσκολο να πειστεί για μία καλή λύση στο ελληνικό πρόβλημα χρέους η Μέρκελ, εάν μπει στην κυβέρνηση ο Μάνος, ή αναλάβει τις αποκρατικοποιήσεις ο Στουρνάρας. Δεν πιστεύω επίσης ότι θα συγκινηθεί ιδιαίτερα ο Σαρκοζί εάν στο υπουργείο Οικονομικών κάνουν από κοινού κουμάντο ο Βενιζέλος με τον Μηταράκη, ούτε θα δακρύσει από ικανοποίηση ο Όλι Ρεν εάν δει τον Σταϊκούρα να συνεργάζεται με τον Σαχινίδη για το νέο φορολογικό.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι πώς μπορεί η χώρα να βγει από το μνημόνιο. Και λύση δεν είναι η εφαρμογή του. Αλλά η εφαρμογή μίας άλλης πολιτικής.
Αλλά αυτό δεν είναι και τόσο συναινετικό, έτσι;
