Είναι πλέον γνωστό σε όλους ότι οι σημερινοί πολιτικοί υπηρέτες της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας, έχουν μετατρέψει την κυβερνητική λειτουργία, σε βιομηχανία αντιλαϊκών μέτρων.
Μερικοί τους χαρακτηρίζουν ανίκανους και ανεπαρκείς και ζητούν να φύγουν από την κυβέρνηση για να «αλλάξουν τα πράγματα» Κάποιοι, ίσως λόγω πολιτικής ανωριμότητας, να έχουν την παραπάνω αυταπάτη. Κάποιοι άλλοι όμως ( Μ.Μ.Ε. και πολιτικοί εκπρόσωποι των κομμάτων του συστήματος) ξέρουν πολύ καλά ότι η Καπιταλιστική βαρβαρότητα που ζούμε, δεν είναι θέμα προσώπων ή ικανοτήτων και κρύβουν σκόπιμα το γεγονός ότι η οποιαδήποτε κυβερνητική πολιτική έχει καθαρά ταξικό χαρακτήρα.
Εξάλλου η σημερινή κυβέρνηση έχει αποδειχθεί ικανότατη στην εξαπάτηση του Λαού και στην υλοποίηση των σχεδίων της αστικής τάξης, για το μέλλον της χώρας και των επόμενων γενεών.
Εδώ και δύο χρόνια, με νόμους και διατάγματα, παίρνονται σταδιακά μια σειρά μέτρα, που έχουν γίνει πλέον «χιονοστιβάδα».
Μείωση μισθών και συντάξεων, αύξηση άμεσης και έμμεσης φορολογίας, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, επιβολή «διοδίων» για κάθε κοινωνική υπηρεσία, (στους δρόμους, στα νοσοκομεία, στους παιδικούς σταθμούς, στα σχολεία κλπ.,), κατάργηση ή περιορισμός εργατικών-λαϊκών δικαιωμάτων, που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα από τις προηγούμενες γενιές, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, οκτάωρου, μονιμότητας δημοσίου κλπ.
Μαζί με αυτά καταργούν ή συγχωνεύουν μια σειρά υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα, όπως σχολεία και νοσοκομεία, και σχεδιάζουν τη μείωση των εργαζομένων στο δημόσιο κατά 200,000 μέχρι το 2013, μέσω των απολύσεων και της «εφεδριακής ανεργίας».
Ότι έχει απομείνει δημόσιο, από τη μια μεριά συκοφαντείται στο λαό σαν σπάταλο, αντιπαραγωγικό, επιζήμιο και από την άλλη το προωθούν για ξεπούλημα στα γεράκια του καπιταλισμού, μέσω των λεγόμενων «ιδιωτικοποιήσεων».
Τις τραγικές συνέπειες της προσχεδιασμένης λαϊκής χρεοκοπίας τις ζούμε όλοι, άλλος σε μικρότερο και άλλος σε μεγαλύτερο βαθμό.
Με το παρόν άρθρο γίνεται μια προσπάθεια να δοθούν κάποιες εξηγήσεις, να απαντηθούν ίσως κάποια ερωτήματα, να αποκαλυφθεί το ψέμα, η απάτη και η ιδεολογική τρομοκρατία που ασκείται, γιατί αυτό είναι προϋπόθεση για να αποφασίσει ο λαός να πάρει τις τύχες στα χέρια του, απελευθερωμένος από φοβίες, και αναστολές του τύπου:« μήπως τελικά τα μέτρα είναι αναγκαία;» « Μήπως τελικά πρέπει να πεινάσω για να σωθεί η Ελλάδα;» « Μήπως τελικά ευθύνομαι κι εγώ για την κρίση που περνά η χώρα;» « Μήπως δεν υπάρχει άλλος δρόμος και τελικά είναι ανώφελη οποιαδήποτε αντίδραση, οποιοσδήποτε αγώνας, αφού έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν πρόκειται να πετύχουμε;».
Στα ερωτήματα όπως:
Γιατί υπάρχει η οικονομική κρίση, γιατί παίρνονται συνέχεια μέτρα περιορισμού του λαϊκού εισοδήματος, γιατί θέλουν να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσία στο μεγάλο κεφάλαιο και να ιδιωτικοποιήσουν τους δημόσιους οργανισμούς που παρέχουν υπηρεσίες στο λαό, (ενέργεια, επικοινωνίες, εκπαίδευση, υγεία, μεταφορές, κλπ)., γιατί μιλούν για ένα μικρότερο κράτος;, δίνονται διάφορες απαντήσεις και βέβαια αυτές που προβάλλονται είναι αυτές που εγκλωβίζουν το λαό στην αποδοχή της κατάστασης σαν μοιραία και αναπόφευκτη, στην παθητικότητα και την αδράνεια.
Η άλλη άποψη, η αλήθεια που προσπαθούν να κρύψουν, οδηγεί στην ενεργοποίηση του Λαού, στην δραστηριοποίησή του, ώστε να ανατρέψει την πολιτική και την εξουσία που τον δυναστεύει.
Το περιορισμένο του χώρου στα πλαίσια ενός άρθρου, κάνει αναγκαστική την συνοπτική, περιεκτική παρουσίαση των θέσεων, σε βάρος ίσως της σαφήνειας που προϋποθέτει μεγαλύτερη ανάλυση, παραδείγματα κλπ. Προσπερνάμε αυτή τη δυσκολία με λίγο περισσότερη προσοχή.
Στο ερώτημα γιατί υπάρχει η οικονομική καπιταλιστική κρίση καμία άλλη απάντηση δεν είναι πειστική, πέρα από αυτή της Μαρξιστικής ανάλυσης για τις καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις. Ότι δηλαδή στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, αναπόφευκτα έρχεται η στιγμή, που εμφανίζεται το φαινόμενο από τη μια μεριά να έχουμε υπερσυσσώρευση κεφαλαίων σε λίγα χέρια και από την άλλη την αδυναμία των εργαζομένων να καταναλώσουν τα προϊόντα που παράγονται. Και αυτό, γιατί η αμοιβή που παρέχει ο καπιταλισμός στην μισθωτή εργασία, αντιστοιχεί με την αξία του «εμπορεύματος» εργατική δύναμη, δηλαδή με εισόδημα, που αρκεί για να αναπληρώνεται η εργατική δύναμη, που ξοδεύεται στην παραγωγή. Η εργατική δύναμη όμως έχει μια σημαντική ιδιότητα. Την ιδιότητα να παράγει αξίες μεγαλύτερες από την δική της αξία, που ξοδεύεται στην παραγωγή. Το υπερπροϊόν που παράγεται, η λεγόμενη υπεραξία, αντί να επιστρέφει στην κοινωνία με τη μορφή της βελτίωσης του γενικότερου επίπεδου ζωής, το καρπώνεται ο ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής δηλαδή ο κεφαλαιοκράτης. Έτσι συσσωρεύεται ο καπιταλιστικός πλούτος. Μέσα από την νόμιμη κλεψιά του ιδρώτα των εργαζομένων. Όταν όμως τα προϊόντα που παράγονται, περισσεύουν και δεν μπορούν να καταναλωθούν, τότε έρχεται η καπιταλιστική κρίση. Η παραγωγή μειώνεται, εργοστάσια κλείνουν, η ανεργία μεγαλώνει. Στην περίπτωση αυτή ή τα κέρδη θα μειωθούν και ο καπιταλιστής θα πληρώσει την κρίση του συστήματος ή θα προσπαθήσει να μειώσει τους μισθούς, για να μπορεί με λιγότερη παραγωγή να έχει τα ίδια και περισσότερα κέρδη από πριν. Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα η «καλή μας» η κυβέρνηση επικαλείται τον πατριωτισμό των Ελλήνων για να σώσουμε τη χώρα. Αυτούς που θέλει να σώσει με τη μείωση των μισθών μας είναι τα κέρδη των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων, των εφοπλιστών. Γι΄ αυτό λέμε ότι η πολιτική, που ασκούν είναι Ταξική Πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.
Άλλο ένα πεδίο εξαπάτησης είναι το λεγόμενο «Δημόσιο Έλλειμμα» και το Χρέος.
Μας λένε ότι τα ελλείμματα του δημοσίου, όλα τα προηγούμενα χρόνια ανάγκαζαν τη χώρα να δανείζεται για να τα καλύψει και έτσι, λένε, συσσωρεύτηκαν και δημιουργήθηκε ένα τεράστιο εξωτερικό χρέος, που σήμερα πρέπει ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να πληρώσουμε.
Πού πήγαιναν όμως τα δάνεια που έπαιρνε η χώρα; Ποιος έπαιρνε τα δισεκατομμύρια επιχορηγήσεις από τους λεγόμενους αναπτυξιακούς νόμους; Οι εργαζόμενοι ή οι βιομήχανοι; Ποιοι απαλλάσσονταν και απαλλάσσονται από την φορολογία του εισοδήματος και των κερδών τους ; Οι εργαζόμενοι ή οι εφοπλιστές; Ποιοι κέρδιζαν από τις πολεμικές δαπάνες για λογαριασμό του ΝΑΤΟ; Οι εργαζόμενοι ή οι πολεμικές Βιομηχανίες; Ποιος ωφελήθηκε από την πανάκριβη φιέστα των ολυμπιακών αγώνων; Οι εργαζόμενοι ή οι «εθνικοί εργολάβοι» και οι «μιζαδόροι» των αστικών κομμάτων; Ποιος τελικά ευθύνεται και ποιός ωφελήθηκε από αυτά; Οι εργαζόμενοι ή αυτοί που σήμερα έχουν, μόνο στις Ελβετικές τράπεζες, πάνω από 600 δις. Ευρώ.
Το κόλπο τους με τα δάνεια είναι παλιό αλλά φαίνεται ότι πιάνει ακόμα. Η «Ελλάδα» και το «κράτος» είμαστε όλοι… Τα δανεικά της Ελλάδας τα τρώνε αυτοί που έχουν την εξουσία , πάντα μέσα από νόμιμα κανάλια, και τον …λογαριασμό καλούμαστε να τον πληρώσουμε όλοι οι…πατριώτες.
Ο Λαός όμως δεν χρωστάει σε κανέναν και δεν πρέπει να πληρώσει ούτε ευρώ για το χρέος και τα ελλείμματα. Δεν είναι δικό του ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Ήδη μέχρι τώρα έχουμε πληρώσει δύο και τρείς φορές, με τους τόκους και τα πανωτόκια, τα δάνεια που έφαγε η αστική τάξη της χώρας. Φτάνει πια!! Έχουν χρεώσει και τα δισέγγονά μας!!
Δεν έχουμε- Δεν πληρώνουμε.
Δεν φοβόμαστε από την χρεοκοπία της Καπιταλιστικής Ελληνικής Οικονομίας.
Οι πολιτικοί υπηρέτες της πλουτοκρατίας θέλουν να γεμίσουν τα Δημόσια Ταμεία «αρπάζοντας το ψωμί από το τραπέζι», ώστε να μπορούν να τα ξανααδειάσουν μοιράζοντάς τα στα αφεντικά τους, με ψευδώνυμα προγράμματα όπως : «στήριξη του τραπεζικού συστήματος», «προγράμματα καταπολέμησης ανεργίας», «επιδότηση επενδύσεων», «επιδότηση ασφαλιστικών εισφορών» κλπ.
Γι αυτό είναι υποχρέωση όλων μας η αντίσταση και η οργανωμένη ανυπακοή στον ετσιθελισμό που εκφράζεται με φορολογικά χαράτσια, με κρατική αυθαιρεσία, με καταπάτηση των δικαιωμάτων μας.
Γι αυτό πρέπει σύντομα ο λαός να βάλει πλώρη για Λαϊκή εξουσία.
Στην κοινωνία με καπιταλιστική εξουσία γίνονται νόμοι για να τρώνε και να πίνουν οι καπιταλιστές, τον παραγόμενο κοινωνικό πλούτο.
Στη κοινωνία με Λαϊκή εξουσία, στον Σοσιαλισμό, με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας που λειτουργεί κάτω από εργατικό έλεγχο, ο λαός είναι παραγωγός και αφέντης του πλούτου που παράγει.
Γι αυτό είναι σημαντικό το ποια τάξη έχει την εξουσία.
Η πολιτική που ακολουθεί το σημερινό πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης στη χώρα μας, καταμαρτυρεί τον τελικό στόχο του κεφαλαίου, τον εφιάλτη του μέλλοντος που μας ετοιμάζουν:
Θέλουν έναν λαό σύγχρονο σκλάβο σε ντόπια και ξένα αφεντικά, εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα, που οι καπιταλιστές θα τους απασχολούν όσο και όποτε θέλουν, θα τους αμείβουν όσο θέλουν, θα τους απολύουν όποτε θέλουν.
Θέλουν ένα Μικρό Κράτος στην Υπηρεσία του συστήματος, Λίγους Δημόσιους Υπάλληλους, κατάργηση κάθε δημόσιου οργανισμού που παρέχει υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα, αφού το χρήμα που περισσεύει σε έλληνες και ξένους μεγαλοαστούς πρέπει να «επενδυθεί», για να μπορεί να αυγατίσει κέρδη. Έτσι υπηρεσίες θα έπρεπε να παρέχονται δωρεάν στο Λαό έχουμε πλέον αρχίσει να τις χρυσοπληρώνουμε..( βλέπε 1000 είδη φαρμάκων εκτός λίστας, και άλλες τόσες ιατρικές εξετάσεις που παρέχονταν δωρεάν και έχουν κοπεί.)
Όλα λοιπόν στον Ιδιωτικό τομέα, δηλαδή στην κερδοφορία του κεφαλαίου, Οι δρόμοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, η ΔΕΗ , ο ΟΤΕ, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, το νερό, τα βουνά, οι παραλίες, ο ορυκτός πλούτος….τα πάντα!!
Λίγο ακόμα και θα τους ακούσουμε να φωνάζουν: Εδώ η Ελλάδα των καλών σκλάβων…. Εδώ το καλό ξεπούλημα…..Ελάτε να επενδύσετε Εμίρηδες από το Κατάρ, Γερμανοί Οικολογοβιομήχανοι της πράσινης ενέργειας, Αμερικάνοι, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι…
Τι άλλη απόδειξη πρέπει να έχει κανείς – πέρα από την ασκούμενη πολιτική- για να καταλάβει, ότι αυτό πού ζούμε είναι η «δικτατορία» του κεφαλαίου πάνω σε κάθε πτυχή της ζωής μας και ότι αυτοί που μας κυβερνούν μας κοροϊδεύουν, μας τρομοκρατούν, μας εξαπατούν, προσπαθώντας να εξυπηρετήσουν συμφέροντα Ντόπιων και ξένων επιχειρηματικών ομίλων, της ντόπιας και ξένης αστικής Τάξης.
Ο κόμπος έφτασε στο χτένι…..
Ο δρόμος της ανατροπής, του μαζικού λαϊκού αγώνα για ριζικές αλλαγές στην κοινωνία και την οικονομία είναι πλέον μονόδρομος και για μας ως Έλληνες αλλά και για όλους τους Λαούς του Κόσμου, που ζουν την ίδια καπιταλιστική βαρβαρότητα.
(Σε άλλο άρθρο θα γίνει ανάλυση πώς μπορούμε σαν χώρα και σαν Λαός να ζήσουμε πολύ καλύτερα χωρίς ντόπιους και ξένους αφέντες - εκμεταλλευτές.)
Γιώργος Τόλιος
Μέλος της Γραμματείας
ΠΑΜΕ Πιερίας
Δημοτ. Υπάλληλος.
