Η σημερινή πανελλαδική απεργία των εργαζόμενων στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα και στις πρώην ΔΕΚΟ, είναι μάχη επιβίωσης για χιλιάδες εργατικές οικογένειες. Μπορεί και πρέπει να γίνει μια απεργία που θα βάλει φραγμό στις απολύσεις, που αποφασίστηκαν με τον φερετζέ της «εφεδρείας», στο τσεκούρωμα των μισθών με το νέο μισθολόγιο και βαθμολόγιο, στις καταργήσεις και «συγχωνεύσεις» δημόσιων οργανισμών που καταργούν παροχές υπηρεσιών Πρόνοιας, στην ολοκληρωτική ιδιωτικοποίηση - παράδοση στο μεγάλο κεφάλαιο κρίσιμης σημασίας επιχειρήσεων, αλλά και δημόσιας περιουσίας, στις νέες περικοπές στις συντάξεις και στα εφάπαξ.
Είναι ταυτόχρονα αναμέτρηση για να μην περάσει η παραπέρα συρρίκνωση και εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας, να μη γυρίσει το σχολείο μισόν αιώνα πίσω, να μη χειροτερέψουν οι δημόσιες συγκοινωνίες, οι υπηρεσίες των δήμων, συνολικά το επίπεδο διαβίωσης της εργατικής οικογένειας.
Γι' αυτό, η απεργία δεν αφορά στενά μόνο τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ. Εχει σχέση με τη ζωή του ελληνικού λαού, καθώς η υποβάθμιση του δημόσιου τομέα θα φορτώσει στις πλάτες του πρόσθετα βάρη και δυσκολίες, θα τον απογυμνώσει από κάθε μέσο για να μπορεί να καλύψει βασικές ανάγκες του. Ακόμα χειρότερα, οι απολύσεις στο Δημόσιο, η δραστική μείωση των μισθών, θα μεγαλώσουν τη στρατιά των ανέργων ενισχύοντας έτσι το οπλοστάσιο των εκβιασμών για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και για τις θέσεις εργασίας και για τους μισθούς. Οι χτεσινοβραδινές πληροφορίες για σχέδιο κατάργησης και της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, δηλαδή κατάργηση του κατώτερου μισθού και της ελάχιστης προστασίας των εργαζομένων και στον ιδιωτικό τομέα, που είναι απαίτηση των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων, των τραπεζιτών, όλων των μεγαλοεπιχειρηματιών, επιβεβαιώνουν ότι η αντιλαϊκή λαίλαπα δεν εξαιρεί κανέναν, ότι δεν θα έχει τέλος. Κυβέρνηση και τρόικα, για λογαριασμό της πλουτοκρατίας, δεν υπάρχει έγκλημα που δεν είναι αποφασισμένοι να κάνουν.
Μπροστά σε αυτές τις δραματικές για τους εργαζόμενους της χώρας μας εξελίξεις, στην όξυνση της αντιλαϊκής επίθεσης που δεν αφήνει τίποτα όρθιο, που συνθλίβει με βία, ό,τι με θυσίες και αγώνες κατακτήθηκε, δεν φτάνει η οργή και η αγανάκτηση. Δεν αρκεί ο θυμός και τα ξεσπάσματα. Απαιτείται παλλαϊκός ξεσηκωμός, συναγερμός σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε επιχείρηση, γραφείο και υπηρεσία. Χωρίς προσωπική συμμετοχή, χωρίς ανάληψη προσωπικής ευθύνης από τον καθένα χωριστά και όλους μαζί, δεν μπορεί να βγει πέρα αυτός ο αγώνας.
Απαιτείται ενότητα ταξική, σε στέρεη βάση, χωρίς ψευδαισθήσεις και αυταπάτες που χρόνια καλλιέργησαν οι δυνάμεις του συμβιβασμού μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αγώνας με σχέδιο, με αποφασιστικότητα, με αυταπάρνηση και σθένος. Αγώνας που θα κλιμακωθεί, που δε θα μείνει στα μισά του δρόμου, αγώνας μακρόχρονος που απαιτεί και προσωπικές θυσίες. Είμαστε σε πόλεμο. Στήνουν στον τοίχο το λαό, για να σωθεί η πλουτοκρατία και τα συμφέροντά της. Με αυτά στο μυαλό, πρέπει αύριο να δοθεί η απεργιακή μάχη και να κλιμακωθεί τις επόμενες ημέρες, μέχρι τη γενική πανεργατική απεργία στις 19 Οκτώβρη, κόντρα στην αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική στο σύνολό της. Τώρα, συστράτευση με το ΠΑΜΕ. Ολοι στο πόδι, για να οργανωθεί αυτός ο αγώνας, να δοθεί παλλαϊκή απάντηση.
