Λέγεται ότι στην πολιτική ισχύει ο κανόνας πως κάνεις αντιπολίτευση με τους φίλους σου και κυβερνάς με τους εχθρούς σου. Για να συμπληρώσουμε, ότι για να κυβερνήσεις, στην κρισιμότερη των μαχών, την εκλογική δηλαδή αναμέτρηση, καλείς πανστρατιά ‘Φίλων’ , ‘λιγότερο φίλων’ και ‘εχθρών’.Ανεξάρτητα λοιπόν από το πόσο κανείς συμπαθεί άτομα και υποψηφιότητες, η εκλογική μάχη και η προσδοκία του καλύτερου αποτελέσματος επιβάλει την επιλογή των υποψηφίων που έχουν τις καλύτερες προοπτικές, ικανότητες και δυνατότητα εκλογικής απήχησης. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί η σύνθεση του ψηφοδελτίου να υπαγορευθεί από λογικές τεχνητών αποκλεισμών και ‘ανεύρεσης’ αίφνης κωλυμάτων εκλογιμότητας.
Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται προ των πυλών της κυβερνητικής εξουσίας. Το πόσο γρήγορα θα γίνει αυτό, εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από το πότε θα γίνουν εκλογές. Η διαπίστωση αυτή όμως δεν δικαιολογεί αστοχίες, εφησυχασμό και σκοπιμότητες στη σύνθεση του ψηφοδελτίου της. Που πρέπει να ενισχυθεί με τον καλύτερο τρόπο. Στο πλαίσιο αυτό ‘κουβέντες’, ‘καταγγελίες’ και βέτο για αποκλεισμό προσώπων, με χαρακτηριστική την περίπτωση του πρώην νομάρχη Γ. Παπαστεργίου, άλλες σκοπιμότητες εξυπηρετούν και σίγουρα όχι τα περί εξυγίανσης της πολιτικής ζωής. Για τις δυνατότητες του πρώην νομάρχη και το κατά πόσον αξίζει να εκλεγεί ως βουλευτής της Πιερίας στο εθνικό κοινοβούλιο πολλά μπορεί να πει κανείς. Και ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει την επιλογή του. Το να επιχειρηθεί όμως ο αποκλεισμός του, προκειμένου να ευνοηθεί η ανάδειξη περιφερόμενων ‘φιρφιρίκων’ και κάθε λογής εύκολης λείας για τις εναπομείνασες ‘ισχυρές’ υποψηφιότητες είναι κάτι άλλο. Αποτελεί πολιτικαντισμό και αδιέξοδο μακιαβελισμό. Που και ανθρώπους, εν προκειμένω τον πρώην Νομάρχη αδικεί και πικραίνει και αδικαιολόγητα εμπόδια και ‘περιπέτειες’ στην κυβερνητική προοπτική της Νέας Δημοκρατίας δημιουργεί. Και με το θάρρος της γνώμης, της ενυπόγραφης, καθένας που έχει ή θέλει να έχει λόγο για τα κοινά πρέπει να τοποθετηθεί. Και όχι με μισόλογα και κροκοδείλια δάκρυα. Γιατί όπως από αρχαιοτάτων χρόνων έχει ειπωθεί ‘όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, κάποια στιγμή η φωτιά θα έρθει και στο δικό σου’.
