Μια γυναίκα δυο άντρες θα μας κλ....νε δυο μάντρες...
Γράφει ο Πιτσιρίκος
Ιδιαίτερη αίσθηση στα παπαγαλάκια προκάλεσε το κοινό άρθρο τριών τελειωμένων υπουργών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που μας αποχαιρετά τις επόμενες ημέρες. Το άρθρο συνυπογράφουν η υπουργός Αηδίας Άννα Διαμαντοπούλου, ο υπουργός Κλαψομουνίασης Ανδρέας Λοβέρδος και ο υπουργός Τίποτα Γιάννης Ραγκούσης.
Οι τρεις πρώην υπουργοί συνυπογράφουν το άρθρο αν και δεν το έγραψε κανείς από τους τρεις. Αυτό δεν είναι περίεργο, αφού δεν έχουν προσωπική άποψη και έχουν συνηθίσει να...
υπογράφουν όποιο χαρτί τους βάζουν μπροστά τους.
υπογράφουν όποιο χαρτί τους βάζουν μπροστά τους.
Ο πραγματικός συντάκτης του άρθρου παραμένει ανώνυμος – μάλλον ντρέπεται γι’ αυτό που έγραψε. (Βέβαια, εγώ ξέρω ποιος είναι – μπορούσες και καλύτερα.)
Το άρθρο δεν δημοσιεύτηκε σε κάποια εφημερίδα αλλά στις προσωπικές σελίδες των τριών πρώην υπουργών στο Διαδίκτυο – αυτό θα θεωρήθηκε πολύ πρωτοποριακό και trendy απ’ όποιον είχε την ιδέα.
Αρχικά, επειδή το άρθρο είναι πολύ επαναστατικό, υπήρξε η σκέψη να σταλεί ανώνυμα στο Indymedia -με υπογραφή «Επαναστατική Οργάνωση Άσπρα Μαλλιά στην Κεφαλή, Κακά Μαντάτα στην Ψωλή»-, αλλά η κυρία Διαμαντοπούλου βάφει τα μαλλιά της και ένιωσε πως αδικείται από το όνομα της οργάνωσης.
Στο άρθρο, ο ανώνυμος συντάκτης εκφράζει με έντονο τρόπο την απελπισία των τριών πρώην υπουργών -αλλά και τη δική του- μπροστά στο ειδικό δικαστήριο που τους περιμένει, ενώ διαφαίνεται και η αγωνία τους μήπως μείνουν έξω από το ελικόπτερο και καταλήξουν στην κρεμάλα.
Επίσης, στο άρθρο καταγγέλλεται το τέλος της τουριστικής περιόδου, αφού τώρα πια η κυβέρνηση και τα καθεστωτικά ΜΜΕ δεν μπορούν να επικαλεστούν τους τουρίστες για να συκοφαντήσουν και να σταματήσουν τις διαδηλώσεις, με τη δικαιολογία ότι αμαυρώνουν την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Ενδεικτικό της σύγχυσης και της κακής ψυχολογικής κατάστασης των τριών πρώην υπουργών που υπογράφουν το άρθρο είναι το ότι καταγγέλλουν τις συντεχνίες, ξεχνώντας πως αφενός αυτοί δημιούργησαν και εξέθρεψαν επί δεκαετίες όλες τις συντεχνίες και αφετέρου οι ίδιοι μαζί με τους νταβατζήδες της διαπλοκής και τα παπαγαλάκια τους αποτελούν την πιο μαύρη συντεχνία που γνώρισε ποτέ η χώρα – δηλαδή καταγγέλλουν τους εαυτούς τους.
Οι τρεις πρώην υπουργοί συνυπογράφουν στο άρθρο τους και πομπώδεις φράσεις όπως «Ευθύνες για αυτή την κατάσταση έχουμε όλοι!», ξεχνώντας πως στην προηγούμενη πρόταση έριχναν όλες τις ευθύνες στις συντεχνίες.
Από την άλλη, όταν γράφεις πως «ευθύνες για αυτή την κατάσταση έχουμε όλοι», είναι σαν να λες πως δεν έχει κανείς ευθύνες.
Είναι σαν το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. Δηλαδή, αφού τα φάγαμε όλοι μαζί, δεν φταίει κανείς για τη χρεοκοπία. Είμαστε όλοι αθώοι – από τον Σημίτη, τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου μέχρι τους άστεγους του κέντρου της Αθήνας. Έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες – οπότε, καμία ευθύνη σε κανέναν.
Αυτή είναι ελληνική πατέντα – η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του κόσμου η οποία χρεοκόπησε και δεν οδηγήθηκε κανένας πολιτικός στη Δικαιοσύνη. Είναι επειδή στις χούντες δεν υπάρχει Δικαιοσύνη – μόνο στη Δημοκρατία υπάρχει Δικαιοσύνη. Διαφορετικά, θα είχε πάει στη φυλακή ο Τσουκάτος που ανήκει στην ίδια συντεχνία με τους τρεις πρώην υπουργούς.
Είναι συγκινητική η παραδοχή των τριών πρώην υπουργών πως δεν έχουμε μόνο εμείς ευθύνες για τη χρεοκοπία αλλά και αυτοί – είναι πολύ γενναίοι. Βέβαια, το να εξομολογείσαι τις αμαρτίες σου και να συγχωρείσαι μπορεί να έχει πέραση στην Εκκλησία αλλά στη Δημοκρατία δεν είναι αρκετό.
Ο συντάκτης του κειμένου θεωρεί την χριστιανική παραδοχή των τριών πρώην υπουργών ότι έχουν κι αυτοί ευθύνες αρκετή για να συγχωρεθούν και να μην οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη. Περίεργο, γιατί -εξ όσων γνωρίζω- είναι άθεος.
Βέβαια, όταν βλέπεις το τέλος να πλησιάζει και σε καταλαμβάνει ο πανικός, ξεχνάς τις ακλόνητες βεβαιότητές σου και είσαι ικανός να σουρθείς στα γόνατα μέχρι την Παναγιά της Τήνου.
(Την Τετάρτη και την Πέμπτη, στο κέντρο της Αθήνας και σε όλες τις πόλεις της χώρας, υπογράφουμε με την παρουσία μας την πίστη μας στη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη – οι τρεις υπουργοί και ο συντάκτης του κειμένου δεν τολμούν να είναι εκεί.)
