Η μόνη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν οι κ.κ. Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος και Ραγκούσης είναι να παραιτηθούν
Όπως είναι γνωστό, αναρτήθηκε σήμερα στις ιστοσελίδες των κ.κ. Διαμαντοπούλου, Λοβέρδου και Ραγκούση, ένα μακροσκελές, κουραστικό και άνευ συγκεκριμένης ουσιαστικής πρότασης, μανιφέστο. Δεν υπάρχει φυσικά σοβαρός λόγος να ασχοληθεί κανείς αναλυτικά με αυτό το κείμενο. Κυρίως έχει να κάνει με εσωκομματικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ και εκφράζει την αγωνία των εξουσιαστών για την διατήρηση της εξουσίας, μέσα από την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και των άλλων σκληρών νομοσχεδίων που θα... ακολουθήσουν. Η κίνηση δε αυτή, θυμίζει έντονα μια άλλη τριπλέτα του ΠΑΣΟΚ από το παρελθόν.
Τα βασικά μηνύματα που βγαίνουν από αυτό το κείμενο, όπως εμείς εκτιμούμε, είναι τέσσερα:
1) Κτύπημα στα συνδικάτα (συντεχνίες βαφτίζονται) που δεν υπακούουν στις εντολές της κυβέρνησης και της τρόϊκας. Το ίδιο έργο (εντελώς συμπτωματικά) το βλέπουμε να παίζεται τελευταία και από την Νέα Δημοκρατία σε σχέση με τα συνδικάτα.
2) Κάλεσμα της κοινωνίας για ανάπτυξη κοινωνικών αυτοματισμών και μάλιστα με ενεργό (αυτή τη φορά) συμμετοχή των πολιτών κατά επαγγελματικών διεκδικήσεων και λοιπών «αυθαιρεσιών».
3) Επιβολή της «νομιμότητας» (σε συνεργασία κοινωνών και κρατικών οργάνων) φυσικά με κρατική καταστολή των απείθαρχων.
4) Έκφραση αγωνίας για την σωτηρία του «δημοκρατικού» πολιτικού συστήματος.
Στο κείμενο των τριών δεν είδαμε πουθενά να αναφέρονται σε προσωπικές τους ευθύνες, για την κατάσταση που έχουμε φτάσει, αλλά ζητούν να αλλάξουν όλοι οι άλλοι, ενώ οι ίδιοι να παραμείνουν ανέγγιχτοι στην εξουσία. Μιλάνε για νομιμότητα, αλλά δεν βλέπουμε πουθενά να ζητούν εκλογές, προφανώς γιατί θεωρούν νόμιμη την σημερινή εξουσία.
Εμείς πιστεύουμε ότι δεν θα αρκούσε πλέον ούτε καν ένα συγνώμη από τους τρεις, όπως και από τα άλλα μέλη του απόλυτα υπεύθυνου πολιτικού συστήματος, αλλά μόνο η παραίτησή τους.
Το σκέφτονται άραγε αυτό;
Δεν νομίζουμε.
Τα βασικά μηνύματα που βγαίνουν από αυτό το κείμενο, όπως εμείς εκτιμούμε, είναι τέσσερα:
1) Κτύπημα στα συνδικάτα (συντεχνίες βαφτίζονται) που δεν υπακούουν στις εντολές της κυβέρνησης και της τρόϊκας. Το ίδιο έργο (εντελώς συμπτωματικά) το βλέπουμε να παίζεται τελευταία και από την Νέα Δημοκρατία σε σχέση με τα συνδικάτα.
2) Κάλεσμα της κοινωνίας για ανάπτυξη κοινωνικών αυτοματισμών και μάλιστα με ενεργό (αυτή τη φορά) συμμετοχή των πολιτών κατά επαγγελματικών διεκδικήσεων και λοιπών «αυθαιρεσιών».
3) Επιβολή της «νομιμότητας» (σε συνεργασία κοινωνών και κρατικών οργάνων) φυσικά με κρατική καταστολή των απείθαρχων.
4) Έκφραση αγωνίας για την σωτηρία του «δημοκρατικού» πολιτικού συστήματος.
Στο κείμενο των τριών δεν είδαμε πουθενά να αναφέρονται σε προσωπικές τους ευθύνες, για την κατάσταση που έχουμε φτάσει, αλλά ζητούν να αλλάξουν όλοι οι άλλοι, ενώ οι ίδιοι να παραμείνουν ανέγγιχτοι στην εξουσία. Μιλάνε για νομιμότητα, αλλά δεν βλέπουμε πουθενά να ζητούν εκλογές, προφανώς γιατί θεωρούν νόμιμη την σημερινή εξουσία.
Εμείς πιστεύουμε ότι δεν θα αρκούσε πλέον ούτε καν ένα συγνώμη από τους τρεις, όπως και από τα άλλα μέλη του απόλυτα υπεύθυνου πολιτικού συστήματος, αλλά μόνο η παραίτησή τους.
Το σκέφτονται άραγε αυτό;
Δεν νομίζουμε.
Από hassapis-peter,
