Οι μόνοι ηττημένοι είναι όσοι σταματούν να αγωνίζονται

Του Γραμματέα της ΠΑΣΠ Νομικής
Μιχάλη Κορδαλή

 

   Κυρίαρχη είναι η συναντίληψη όλων σε επίπεδο κοινωνίας και ανεξαρτήτως ιδεολογικών χρωματισμών πως για τον Αγώνα που αυτή τη στιγμή δίνεται στα Πανεπιστήμια το μόνο που δεν εξωτερικεύεται είναι η ίδια η θέση των φοιτητών που αντιστρατεύονται το Νομο-Πλαισιο Διαμαντοπούλου.
Κι αυτό γιατί ό,τι κατανομάστηκε απ΄τον αντιπολιτευόμ

ενο τότε σημερινό πρωθυπουργό ως μιντιοκρατία και συνήγορος της διαπλοκής είτε χρησιμοποιήθηκε έκτοτε ως απολογητής του μνημονίου είτε καταγγέλεται πάλι από κυβερνητικούς -τώρα που φουντώνουν οι φήμες περί συγκυβέρνησης στα δελτία των οκτώ- σίγουρα λειτούργησε ως πολιορκητικός κριός του Υπουργείου για την κατασυκοφάντηση του Δημόσιου και Δωρεάν Συνδιοικούμενου Πανεπιστημίου.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ανώτατη Παιδεία μας δέχεται μια τόσο βάναυση για την εικόνα της όσο και καταστρεπιτκή για το λόγο ύπαρξης της επίθεση απ΄την ίδια την οργανωμένη Πολιτεία όπως αυτή εκφράζεται απ΄την κυβέρνηση.
Οι μνήμες της προσπάθειας αναθεώρησης του άρθρου 16 από κοινού με την αναγνώριση των ΚΕΣ και ο Νομος-Γιαννάκου της νεοδεξιάς κυβέρνησης Καραμανλή δεν απέχουν πολύ απ΄τη σημερινή «θεραπεία» σοκ που υφίσταται η ελληνική κοινωνία. Στην ουσία αποτελούν σκαλοπάτια σε μια εξελικτική διαδικασία απορρύθμισης της ελληνικής οικονομίας στο σύνολο της διόλου άσχετη με τη διαμορφούμενη Ευρώπη των δύο και των τριών ταχυτήτων που στραγγαλίζει τη νομισματική ένωση όπως όμως στραγγαλίζει και την κοινωνική συνοχή των χωρών του Νότου προς όφελος των πρωτογενών πλεονασμάτων του Βορρά όπου η συγκράτηση μισθών δεν αποδίδει πάλι τίποτε στον εργαζόμενο.

Η διαδικασία αυτή ολοκληρώνεται με την απορρύθμιση του Πανεπιστημίου, ως προθαλάμου της αγοράς εργασίας.
Με την εφαρμογή του νέου Νομου-Πλαισιο τα Πανεπιστήμια μας υιοθετούν την ξεπερασμένη συνταγή της Μπολόνια, μιας συνθήκης που σήμερα αναθεωρείται στις 24 απ΄τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που εφαρμόστηκε. Χαρακτηριστικό αποτελεί το παράδειγμα της Γερμανίας μάλιστα όπου η συγκεκριμένη ρύθμιση έβγαλε στο δρόμο χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές το 2009 ενώ περιγράφεται σήμερα απ΄τον ακαδημαϊκό κόσμο όσο και απ΄τον τύπο με πρωτοστάτριες εφημερίδες κι απ΄τις δυο όχθες (τη σοσιαλδημοκρατική Ζeit και τη συντηρητική Frankfurter Allgemaine εν προκειμένω) ως διαλυτική για το ίδιο το Πανεπιστήμιο.
Απ΄την άλλη μεριά στην Ελλάδα η ίδια συνθήκη περιγράφεται απ΄το Υπουργείο πάνω κάτω ως ευαγγέλιο και αδήριτη ανάγκη για τον εκσυχρονισμό των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.

Αυτό βέβαια που οφείλουμε να επισημάνουμε είναι πως μια αλλαγή στην πολιτική απαντά σε ποιοτικά ερωτήματα. Μεταρρύθμιση λοιπόν από ποιους και για ποιους;
Με την ενσωμάτωση της Μπολόνια οι διορισμένες εξωπανεπιστημιακές Διοικήσεις των ΑΕΙ και ΤΕΙ θα αρχίσουν να δημιουργούν σταδιακά 2ετή και 3ετή προγράμματα σπουδών.
Μετά απ’ αυτό, η αλυσίδα των γεγονότων είναι απλή και εν πολλοίς αναμενόμενη.
Κάποιοι ιδιοκτήτες ιδιωτικών κολλεγίων κάπου στην πλατεία Κάννιγος θα ζητήσουν την άμεση αναγνώριση τους.Κάποιοι στην κυβέρνηση, το Κοινοβούλιο και στον Τύπο θα συναινέσουν με πλατυά πλειοψηφία και θ’ ανακαλύψουν το Μάαστριχτ και τη θεωρία της υπερκείμενης των συνταγματικών επιταγών ευρωπαϊκής νομοθεσίας.Η υποβάθμιση των πτυχίων μας όμως και η εξίσωση προς τα κάτω των Πανεπιστημίων με τα Κολλέγια δεν μπορεί παρά να μείνει στα χαρτιά.

Οι Φοιτητές της Νομικής στην Γενική μας Συνέλευση πήραμε τη γενναία απόφαση και παρά την τρομολάγνα διάθεση του Υπουργείου να συνεχίσουμε για 4η εβδομάδα τις κινητοποιήσεις μας. Απόφαση που αγκαλιάστηκε απ΄την πλειοψηφία των συναδέλφων μας. Έτσι, αν και κάποιοι αρκετά εύγλωττα οφείλουμε να ομολογήσουμε προσπάθησαν να στρέψουν τη συσσωρευμένη οργή απέναντι σε ένα πολιτικό σύστημα που αρνείται συντεχνεικά να υπερβεί τις αγκυλώσει του χτες, αγκυλώσει που ίδιο δημιούργησε, έναντι του Συνδικαλιστικού Κινήματος συνολικά είτε αυτό έχει ανφορά σε φοιτητικούς ή επαγγελματικούς συλλόγους δεν κατάφεραν τουλάχιστον στη Σχολή μας να πλήξουν αυτό που ο Ανδρέας Παπανδρέου χαρακτήριζε ως βάθρο της Δημοκρατίας… Γιατί στην πραγματικότητα η επίθεση δεν αφορά τα κομματικά φέουδα και τους παραταξιακούς τσιφλικάδες που γνέφουν θετικά ως πιστοί εντολοδόχοι αλλά την ΑΝΟΘΕΥΤΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ και τον ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ της λήψης αποφάσεων!!!

Ο Αγώνας μας συνεπώς δεν είναι προϊόν συντεχνειακών διευθετήσεων αλλά Αγώνας για Δημοκρατία, για Διαφάνεια. Αγώνας για να μην μπει το μέλλον της Νέας Γενιάς σε εφεδρεία. Η πολιτική μάχη αξιοπρέπειας που δίνουμε στα Πανεπιστήμια θα συνεχιστεί στα αμφιθέατρα και τους δρόμους καθώς δικαιώνεται μέρα με τη μέρα στις συνειδήσεις των φοιτητών.
Το Υπουργείο αδιάλακτα όσο κι αποπροσανατολιστικά θέτει το ερώτημα ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΕΣ; Στην ουσία μεταχειρίζεται τη χειρότερη μορφή ψεύδους καθώς μας παραθέτει τη μισή αλήθεια!!
Το πραγματικό ερώτημα που τίθεται είναι ΧΑΜΕΝΗ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ή ΧΑΜΕΝΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ;
Με τους φοιτητές να στοιχίζονται στο πλευρό μας ΜΟΝΗ ΧΑΜΕΝΗ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ!!!

Σε όσους απαισιόδοξα, σχεδόν μοιρολατρικά μας αντιπαραθέτουν πως δεν υπάρχει απτός υλικός ορίζοντας επιτυχίας της προσπάθεια μας απαντούμε πως…
ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟΙ ΣΤΑΜΑΤΟΥΝ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ!!!