Της Τζένης Κ. στο ΠΟΝΤΙΚΙ
Πρόεδρε Κάρολε, έχουμε 3 Οκτώβρη, του σωτηρίου έτους 2011. Αύριο συμπληρώνουμε δύο χρόνια υστεροΠΑΣΟΚ, πράγμα που σημαίνει ότι αυτή την παρέμβαση που έκανες εψές υπέρ των ασθενέστερων τάξεων, άργησες κομμάτι να την κάνεις. Όπως και στην ιατρική έτσι και στο σοσιαλισμό, τους φτωχούς και τους ασθενείς πρέπει, διά της προλήψεως, να αποφεύγεις να τους δημιουργείς. Άπαξ και ασθενήσει ο ασθενής ή πτωχύνει ο πτωχός, φασκελοκουκούλωστα.
Ευτυχώς που δεν είσαι, πρόεδρε, από μηχανής Θεός σε τραγωδία ή ρέφερης σε ποδοσφαιρικό ματς, γιατί δε θα είχε μείνει ήρωας για ήρωας όρθιος και πέναλτι για πέναλτι δοσμένο… Και σε ό,τι αφορά το δεύτερο, φροντίζουν που και που, άλλοι, με το αζημίωτο και σε υποκαθιστούνε. Σε ό,τι αφορά το πρώτο όμως, θα έπαιρνες όλη την ηροστράτειο δόξα μόνος σου. Θα ήσουνα, λόγω εθελοτυφλίας και δραματικών καθυστερήσεων, αποκλειστικός καταστροφέας της αρχαίας ελληνικής γραμματείας… Ευτυχώς, ασχολήθηκες με την πολιτική.
Είσαι, δε λέω, συμπαθητική και απόκοσμη φυσιογνωμία. Κάθε φορά που σε βλέπω, στις παρελάσεις ή στις επετειακές εκδηλώσεις, μου έρχεται να απαγγείλω κατά παντός υπευθύνου εκείνο το σχολικό ποίημα για τον πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε’ (τον απαγχονισθέντα)… «Πώς μας θωρείς ακίνητος;… Πού τρέχει ο λογισμός σου; Τα φτερωτά σου τα όνειρα γιατί στο μέτωπό σου να μη φυτρώνουν, γέροντα, τόσες χρυσές αχτίδες, όσες μας δίδ’ η όψη σου παρηγοριές κ’ ελπίδες;…» Η Δημοκρατία μας είναι, βλέπεις, προ(ε)δ(ρευ)ομένη και έχεις κάτι από το γόητρο και τη θλίψη του ανθρώπου που είναι lonely at the top…
Κάποιοι προσπαθούν που και που να μας πείσουν ότι είσαι ο ένας κούκος που φέρνει που και που την ηθική Άνοιξη. Και πράγματι είσαι κούκος. Πλην όμως αμετανόητα χειμερινός, εσωτερικού χώρου. Κούκος ωρολογιακός, ωρολογίου απορρυθμισμένου, που βγαίνει σε λάθος στιγμές και κελαηδάει ένα «κου» από δω, ένα «κου» από κει κι όποιος ανατριχιάσει από συγκίνηση ανατρίχιασε. Εντάξει, δεν έχει κανένα νόημα να τα βάλουμε μαζί σου.
Εγκλωβισμένος είσαι κι εσύ στο αξίωμά σου, όπως είμαστε κι εμείς εγκλωβισμένοι στο πολίτευμά μας. Ιδανικό πολίτευμα και αγαπημένο, αλλά υποχείριο δυστυχώς των πολιτευτών.
Πριν δύο χρόνια, σαν αύριο, ασκήσαμε το δημοκρατικό μας δικαίωμα και εκλέξαμε την Κυβέρνηση που σε επέλεξε. Μονάχα που δεν ξέραμε και ούτε και ρωτήσαμε. Είμαστε βλέπεις επικοινωνιακά ευκολάκια. Ενώ εσύ και ήξερες και ρώτησες και έμαθες και δεν παρενέβης. Μόνο όταν πας σε κάτι απόμερα χωριά της πατρίδας σου, γίνεσαι κατά προσέγγιση ο εαυτός σου. Δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς. Οι ασθενείς τάξεις έχουνε αγριέψει πολύ και καμιά ώρα μπορεί να προκύψει τσανάκα στραγγιχτή με το όνομα του προέδρου στην ούγια… Γι’ αυτό θλιβερά σοσιαλίζεσαι και μετά ξαναγυρίζεις στη βάση σου.
Καλό Χειμώνα στον κόσμο σου!
