Τα τιτιβίσματα του Γιώργου πρωθυπουργού…
Γιώργος ο... πρωθυπουργός. Στη χώρα που δεν...υπάρχει!
Όταν ο Γιωργάκης ο πρωθυπουργός ήταν ακόμη ωραίος και άνετος έγραφε στο twitter (twitter.com/#!/g_papandreou), ενημέρωνε το προσωπικό του site (www.papandreou.gr). Μέχρι και τις γελοιογραφίες, που δημοσιεύονταν στο Τύπο αναρτούσε. Όλα αυτά παλιά γιατί μετά… έσφιξαν τα γάλατα – λόγω ΔΝΤ, ΕΚΤ, Μέρκελ, Σαρκοζί και σια – και το twitter έμεινε ανενημέρωτο από τις 16 Μαϊου 2010, οι γελοιογραφίες έγιναν… βαριές και δεν τις σήκωνε το site από τις 24 Ιανουαρίου 2010. Ας θυμηθούμε με ευχάριστη διάθεση μερικά κελαϊδίσματα και γελοιογραφίες του παρελθόντος.
Στη συνέχεια ας αλλάξουμε βέβαια διάθεση και ας διαβάσουμε τα άρθρα του περί αστυνομίας και αστυνομικών μέτρων σε πορείες και διαδηλώσεις. Το πρώτο του άρθρο είναι μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ένα τρανό παράδειγμα του πως σε αλλάζει η… εξουσία! ΤA TWEET…
Πρώτο tweet στα αγγλικά. κατόπιν greeklish και στο τέλος ελληνικά... επιτέλους!
ΟΙ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΤΑ ΑΡΘΡΑ Μπροστά στην απώλεια σεβασμού της κοινής λογικής 
“ Χθες το βράδυ, σε μικρή απόσταση από εδώ, είχαμε τον τραγικό θάνατο ενός παιδιού, από σφαίρα αστυνομικού. Μαζί, τα γενικευμένα επεισόδια και τις καταστροφές. Υπάρχει η οδύνη για τον θάνατο ενός νέου παιδιού. Υπάρχει η αυτονόητη καταδίκη. Υπάρχει η ανάγκη να γίνει πλήρης διαλεύκανση, διερεύνηση, απόλυτος καταλογισμός ευθυνών. Διότι ευθύνες υπάρχουν. Και πρέπει να καταλογισθούν σε όλα τα επίπεδα. Από το πώς λειτούργησε η Αστυνομία μέχρι και τις λογικές, τις νοοτροπίες και τις πρακτικές στο πολιτικό επίπεδο. Λογικές και πρακτικές αυθαιρεσίας και αυταρχισμού, που πολώνουν την κοινωνία, διχάζουν και ενισχύουν την αντιπαράθεση και την σύγκρουση, την ανομία και την βαρβαρότητα. Ταυτόχρονα, πρέπει να σταθούμε με πραγματική αγωνία και ευθύνη στα αίτια που γεννούν αυτά τα φαινόμενα. Τα κοινωνικά αίτια, την διαχρονική παρουσία των γνωστών – αγνώστων, τη στάση των αστυνομικών δυνάμεων. Η ελληνική κοινωνία δεν αντιλαμβάνεται γιατί επαναλαμβάνονται τέτοια φαινόμενα και ζητά επίμονα και δικαίως, να υπάρξει επιτέλους από την πολιτεία μια υπεύθυνη αντιμετώπιση. Ζητά το αυτονόητο: Μια ευνομούμενη πολιτεία. Ζούμε στιγμές θλίψης και απογοήτευσης. Αδύναμοι μπροστά στην απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής, μπροστά στην απώλεια σεβασμού απέναντι στον πολίτη, μπροστά στην απώλεια σεβασμού της κοινής λογικής. Εδώ και πέντε χρόνια, οι Έλληνες πολίτες έχουν πλέον καταλάβει ότι ζουν σε ένα ανασφαλές, κοινωνικά και οικονομικά, περιβάλλον. Καθημερινά αντιμετωπίζουν ένα κράτος που κυριολεκτικά λεηλατεί τα βασικά ατομικά δικαιώματά του, χωρίς κανείς να λογοδοτεί γι’ αυτό. Δεν πρέπει να νιώθουμε αδύναμοι και ταπεινωμένοι από την κατάντια, αλλά οργισμένοι, εξοργισμένοι με την ανικανότητα, την απάθεια, την ανευθυνότητα σε κάθε επίπεδο του κράτους και της κυβέρνησης. Ως πολίτες έχουμε την δύναμη, μπορούμε και πρέπει ν’ αλλάξουμε αυτήν την πραγματικότητα. Να εμπεδώσουμε επιτέλους, να θωρακίσουμε, μια κοινωνία δικαίου.» – από την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στην 24η Τακτική Γενική Συνέλευση της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος (7/12/08) 
Κάθε νέος έχει το δικαίωμα να κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο και να διαδηλώνει, πορευόμενος ειρηνικά, για ένα καλύτερο αύριο. Ένα το δικαίωμα της ειρηνικής πορείας, που οφείλει να το διασφαλίσει η Πολιτεία και ένα το δικαίωμα για το μέλλον που οφείλει να το υποστηρίξει και να το συνδράμει η κοινωνία. Το δικαίωμα αυτό αναλογεί σε όλους τους νέους, σε όλη τη νέα γενιά και είναι αναπόφευκτο ότι όσο μηχανισμοί, καρέκλες, κυβερνήσεις κλπ δεν μεριμνούν για το καλύτερο αύριο των νέων, τόσο οι κινητοποιήσεις τους θα είναι ενεργότερες και δυναμικότερες. Και ευτυχώς, γιατί αν οι νέοι χάσουν το δυναμισμό τους και πάψουν να υπερασπίζονται το δικαίωμα τους για ένα καλύτερο μέλλον, τότε κάτι πολύ σημαντικό έχει χαθεί στο σύνολο της πορείας μας ως χώρα… Αναφαίρετο επίσης δικαίωμα των νέων και των εφήβων είναι να ξεσηκώνονται, να εγείρονται, να αμφισβητούν κάθε μορφή εξουσίας. Δεν είναι παρεπόμενο μια ηλικίας, είναι το αποτέλεσμα μιας ανάλγητης πολιτικής για τους λίγους, που περιθωριοποιεί τους νέους, τους κρατάει εγκλωβισμένους σε μια απέλπιδα κατάσταση. Μιας πολιτικής που αντί να δημιουργεί όραμα και να παρέχει κίνητρα, κυριολεκτικά εξοντώνει τους νέους. Δεν υπάρχουν γκέτο σε αυτή τη πόλη, υπάρχουν πρακτικές που «γκετοποιούν» τους νέους. Απλά το ζητούμενο είναι αυτές οι μορφές αμφισβήτησης των νέων να μην έχουν τη μορφή της αυθαίρετης κατάχρησης και των καταστροφών. Κάθε αίτημα, κάθε διεκδίκηση χάνει την αξία της όταν παίρνει τη μορφή κατάχρησης και μάλιστα σε βάρος τρίτων. Με κάθε αφορμή και κρυμμένη τη πολιτική ηγεσία πίσω από μία όποια δικαιολογία, απαράδεκτη και ψευδεπίγραφη πχ περί προστασίας των περιουσιών των πολιτών (αν ήθελε η αστυνομία να δώσει τέλος στις φθορές που προκαλούνται από μικρή ομάδα ατόμων που παρεισφρέουν, θα το είχε κάνει, εκτός και αν είναι παντελώς ανίκανη… να προστατεύσει αυτό που πρεσβεύει ο πολιτικός της προϊστάμενος…), οδηγούμαστε σε έκτροπα και από τις δύο πλευρές. Αρχής γενομένης με την απώλεια ζωής ενός νέου, με τη πλήρη κατάχρηση από αστυνομικό όργανο στο οποίο η Πολιτεία χορήγησε τα μέσα για τη προστασία της ζωής! Αστυνόμευση σημαίνει σεβασμός και προστασία της ζωής και της περιουσίας, όχι ασύστολη βία και μάλιστα της χειρότερης και τελεσίδικης μορφής. Ουδέποτε οι νέοι που εγείρονται για ένα καλύτερο αύριο έβλαψαν τους συμπολίτες μας. Είναι συγκεκριμένες οι μορφές εξουσίας που πατάνε πρωτίστως σε γνωστές προκαταλήψεις και ένα δεδομένο μίσος για τη νέα γενιά και αντί να εστιάσουν στο πρόβλημα αυτής της εγκληματικής έκρηξης βίας από «όργανα» έργο των οποίων είναι η προστασία, επιτείνουν το πρόβλημα. Καλλιεργούν την ανέχεια, τη στέρηση κάθε ελπίδας, οδηγούν τους νέους σε αδιέξοδο. Στις καταχρήσεις των μεν, χρησιμοποιούνται τα γκλομπ και τα χημικά ως μέσο καταστολής από τους δε. Στις καταχρήσεις μικρής ομάδας νέων, τα διάφορα όργανα της «τάξη», αντί να λειτουργήσουν ορθολογικά (αν υποθέσει κανείς ότι για αυτό έχουν εκπαιδευτεί) καθιστούν τη πόλη ανοχύρωτη και έρμαια δακρυγόνων. Η κατάχρηση είναι αμφοτερίζουσα και οι πολίτες πληρώνουν όλο το κόστος. Όταν χάνεται άδικα, χωρίς λόγο και με τόση ευκολία μια νέα ζωή, το μέλλον των νέων φαντάζει ακόμα πιο άσχημο. Σε μια πόλη που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως ευρωπαϊκή, μια τέτοια τακτική θυμίζει τη γνωστή παλιά Δεξιά και διακινεί ένα φαύλο κύκλο σε βάρος των νέων, των γονιών τους και των πολιτών γενικότερα. Μια πολιτική που αντιπαρατάσσει στους νέους που θέλουν να έχουν ελπίδα ή δυστυχώς την έχουν χάσει, άλλους νέους που έχουν βαριά απωθημένα με όποιον νέο θέλει να ξεφύγει από τη μιζέρια – ματαιότης ματαιοτήτων και πρακτικές απίστευτες, δακρυγόνα, χημικά κλπ. Και εν προκειμένω πολύ απλά τον πυροβολούμε… Ήθελα να ήξερα τα πίστευε αυτά που έλεγε… Τι αλήθεια τον πρεσβεύει; Τα λόγια του ή οι πράξεις οι δικές του και των υπουργών του!
“ Χθες το βράδυ, σε μικρή απόσταση από εδώ, είχαμε τον τραγικό θάνατο ενός παιδιού, από σφαίρα αστυνομικού. Μαζί, τα γενικευμένα επεισόδια και τις καταστροφές. Υπάρχει η οδύνη για τον θάνατο ενός νέου παιδιού. Υπάρχει η αυτονόητη καταδίκη. Υπάρχει η ανάγκη να γίνει πλήρης διαλεύκανση, διερεύνηση, απόλυτος καταλογισμός ευθυνών. Διότι ευθύνες υπάρχουν. Και πρέπει να καταλογισθούν σε όλα τα επίπεδα. Από το πώς λειτούργησε η Αστυνομία μέχρι και τις λογικές, τις νοοτροπίες και τις πρακτικές στο πολιτικό επίπεδο. Λογικές και πρακτικές αυθαιρεσίας και αυταρχισμού, που πολώνουν την κοινωνία, διχάζουν και ενισχύουν την αντιπαράθεση και την σύγκρουση, την ανομία και την βαρβαρότητα. Ταυτόχρονα, πρέπει να σταθούμε με πραγματική αγωνία και ευθύνη στα αίτια που γεννούν αυτά τα φαινόμενα. Τα κοινωνικά αίτια, την διαχρονική παρουσία των γνωστών – αγνώστων, τη στάση των αστυνομικών δυνάμεων. Η ελληνική κοινωνία δεν αντιλαμβάνεται γιατί επαναλαμβάνονται τέτοια φαινόμενα και ζητά επίμονα και δικαίως, να υπάρξει επιτέλους από την πολιτεία μια υπεύθυνη αντιμετώπιση. Ζητά το αυτονόητο: Μια ευνομούμενη πολιτεία. Ζούμε στιγμές θλίψης και απογοήτευσης. Αδύναμοι μπροστά στην απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής, μπροστά στην απώλεια σεβασμού απέναντι στον πολίτη, μπροστά στην απώλεια σεβασμού της κοινής λογικής. Εδώ και πέντε χρόνια, οι Έλληνες πολίτες έχουν πλέον καταλάβει ότι ζουν σε ένα ανασφαλές, κοινωνικά και οικονομικά, περιβάλλον. Καθημερινά αντιμετωπίζουν ένα κράτος που κυριολεκτικά λεηλατεί τα βασικά ατομικά δικαιώματά του, χωρίς κανείς να λογοδοτεί γι’ αυτό. Δεν πρέπει να νιώθουμε αδύναμοι και ταπεινωμένοι από την κατάντια, αλλά οργισμένοι, εξοργισμένοι με την ανικανότητα, την απάθεια, την ανευθυνότητα σε κάθε επίπεδο του κράτους και της κυβέρνησης. Ως πολίτες έχουμε την δύναμη, μπορούμε και πρέπει ν’ αλλάξουμε αυτήν την πραγματικότητα. Να εμπεδώσουμε επιτέλους, να θωρακίσουμε, μια κοινωνία δικαίου.» – από την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στην 24η Τακτική Γενική Συνέλευση της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος (7/12/08) Κάθε νέος έχει το δικαίωμα να κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο και να διαδηλώνει, πορευόμενος ειρηνικά, για ένα καλύτερο αύριο. Ένα το δικαίωμα της ειρηνικής πορείας, που οφείλει να το διασφαλίσει η Πολιτεία και ένα το δικαίωμα για το μέλλον που οφείλει να το υποστηρίξει και να το συνδράμει η κοινωνία. Το δικαίωμα αυτό αναλογεί σε όλους τους νέους, σε όλη τη νέα γενιά και είναι αναπόφευκτο ότι όσο μηχανισμοί, καρέκλες, κυβερνήσεις κλπ δεν μεριμνούν για το καλύτερο αύριο των νέων, τόσο οι κινητοποιήσεις τους θα είναι ενεργότερες και δυναμικότερες. Και ευτυχώς, γιατί αν οι νέοι χάσουν το δυναμισμό τους και πάψουν να υπερασπίζονται το δικαίωμα τους για ένα καλύτερο μέλλον, τότε κάτι πολύ σημαντικό έχει χαθεί στο σύνολο της πορείας μας ως χώρα… Αναφαίρετο επίσης δικαίωμα των νέων και των εφήβων είναι να ξεσηκώνονται, να εγείρονται, να αμφισβητούν κάθε μορφή εξουσίας. Δεν είναι παρεπόμενο μια ηλικίας, είναι το αποτέλεσμα μιας ανάλγητης πολιτικής για τους λίγους, που περιθωριοποιεί τους νέους, τους κρατάει εγκλωβισμένους σε μια απέλπιδα κατάσταση. Μιας πολιτικής που αντί να δημιουργεί όραμα και να παρέχει κίνητρα, κυριολεκτικά εξοντώνει τους νέους. Δεν υπάρχουν γκέτο σε αυτή τη πόλη, υπάρχουν πρακτικές που «γκετοποιούν» τους νέους. Απλά το ζητούμενο είναι αυτές οι μορφές αμφισβήτησης των νέων να μην έχουν τη μορφή της αυθαίρετης κατάχρησης και των καταστροφών. Κάθε αίτημα, κάθε διεκδίκηση χάνει την αξία της όταν παίρνει τη μορφή κατάχρησης και μάλιστα σε βάρος τρίτων. Με κάθε αφορμή και κρυμμένη τη πολιτική ηγεσία πίσω από μία όποια δικαιολογία, απαράδεκτη και ψευδεπίγραφη πχ περί προστασίας των περιουσιών των πολιτών (αν ήθελε η αστυνομία να δώσει τέλος στις φθορές που προκαλούνται από μικρή ομάδα ατόμων που παρεισφρέουν, θα το είχε κάνει, εκτός και αν είναι παντελώς ανίκανη… να προστατεύσει αυτό που πρεσβεύει ο πολιτικός της προϊστάμενος…), οδηγούμαστε σε έκτροπα και από τις δύο πλευρές. Αρχής γενομένης με την απώλεια ζωής ενός νέου, με τη πλήρη κατάχρηση από αστυνομικό όργανο στο οποίο η Πολιτεία χορήγησε τα μέσα για τη προστασία της ζωής! Αστυνόμευση σημαίνει σεβασμός και προστασία της ζωής και της περιουσίας, όχι ασύστολη βία και μάλιστα της χειρότερης και τελεσίδικης μορφής. Ουδέποτε οι νέοι που εγείρονται για ένα καλύτερο αύριο έβλαψαν τους συμπολίτες μας. Είναι συγκεκριμένες οι μορφές εξουσίας που πατάνε πρωτίστως σε γνωστές προκαταλήψεις και ένα δεδομένο μίσος για τη νέα γενιά και αντί να εστιάσουν στο πρόβλημα αυτής της εγκληματικής έκρηξης βίας από «όργανα» έργο των οποίων είναι η προστασία, επιτείνουν το πρόβλημα. Καλλιεργούν την ανέχεια, τη στέρηση κάθε ελπίδας, οδηγούν τους νέους σε αδιέξοδο. Στις καταχρήσεις των μεν, χρησιμοποιούνται τα γκλομπ και τα χημικά ως μέσο καταστολής από τους δε. Στις καταχρήσεις μικρής ομάδας νέων, τα διάφορα όργανα της «τάξη», αντί να λειτουργήσουν ορθολογικά (αν υποθέσει κανείς ότι για αυτό έχουν εκπαιδευτεί) καθιστούν τη πόλη ανοχύρωτη και έρμαια δακρυγόνων. Η κατάχρηση είναι αμφοτερίζουσα και οι πολίτες πληρώνουν όλο το κόστος. Όταν χάνεται άδικα, χωρίς λόγο και με τόση ευκολία μια νέα ζωή, το μέλλον των νέων φαντάζει ακόμα πιο άσχημο. Σε μια πόλη που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως ευρωπαϊκή, μια τέτοια τακτική θυμίζει τη γνωστή παλιά Δεξιά και διακινεί ένα φαύλο κύκλο σε βάρος των νέων, των γονιών τους και των πολιτών γενικότερα. Μια πολιτική που αντιπαρατάσσει στους νέους που θέλουν να έχουν ελπίδα ή δυστυχώς την έχουν χάσει, άλλους νέους που έχουν βαριά απωθημένα με όποιον νέο θέλει να ξεφύγει από τη μιζέρια – ματαιότης ματαιοτήτων και πρακτικές απίστευτες, δακρυγόνα, χημικά κλπ. Και εν προκειμένω πολύ απλά τον πυροβολούμε… Ήθελα να ήξερα τα πίστευε αυτά που έλεγε… Τι αλήθεια τον πρεσβεύει; Τα λόγια του ή οι πράξεις οι δικές του και των υπουργών του!
