Γράφω ό,τι μου έρχεται στο μυαλό. Άλλωστε δε χρειάζεται πολύς κόπος για δυο τρεις σκέψεις. Τα συζητάμε με τους γονείς, με τα αδέλφια, με τους φίλους, με τους συναδέλφους μας, παντού, πάντα, με ένα μίζερο και απογοητευμένο ύφος -τελευταία και οργισμένο!- που έγινε πλέον πολύ φυσικό και καθημερινό.
Παρακολουθώ τις εξελίξεις (ευτυχώς όχι μόνο μέσω τηλεόρασης!) και συνειδητοποιώ ότι πίσω από τις κινήσεις της κυβέρνησης και κάθε μέλους της, δεν κρύβονται τα συμφέροντα του ελληνικού λαού! Όταν εκλέγεται κυβέρνηση με αυτοδυναμία και δέκα μονάδες πάνω από το δεύτερο κόμμα, έχει τη δύναμη να προχωρήσει σε απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, αποφασιστικές αλλαγές και να δικαιολογήσει κάθε σκληρό μέτρο, γιατί πρόκειται για το καλό της πατρίδας μας. Ωστόσο δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο. Γιατί μας "τάισε" το πρόγραμμα 100 ημερών; Γιατί μας έβρισε (χώρα διεφθαρμένων, Τιτανικός); Γιατί μας είπε ψέματα (μυστικές συζητήσεις με το ΔΝΤ και αλλοίωση στοιχείων της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής) μέχρι να πει ότι χρειαζόμαστε αυτά τα μέτρα και ακόμη σκληρότερα; Γιατί έπρεπε να μας παραδώσει στο έλεος ξένων κέντρων αποφάσεων; Μήπως είχε μεγαλύτερη υποχρέωση σε αυτά, παρά στον ελληνικό λαό; Ή ήταν όντως μία πολύ μεγάλη φάρσα;
Οριακά με προλαβαίνουν οι εξελίξεις. Είχα αρχίσει να απογοητεύομαι και ακόμη φοβάμαι. Πιστεύω ότι έχουμε ακόμη κάποια διαπραγματευτική δύναμη σα χώρα. Δεν πρόλαβαν να ξεπουληθούν όλα. Έχουμε "όπλα". Προφανώς πρέπει να αλλάξει η Κυβέρνηση και μεγάλο μέρος της Βουλής καθώς ελάχιστοι τα βλέπουν και (ελπίζω ότι) θέλουν να τα χρησιμοποιήσουν. Αυτοί πρέπει να έχουν δίπλα τους όλους τους Έλληνες, για να μπορέσουν να το κάνουν. Αυτό σημαίνει εκλογές, όχι δημοψήφισμα. Πρέπει να γίνουν άμεσα και να αποφασίσουμε όλοι υπεύθυνα.
Υ.Γ.: τα ερωτήματα είναι ρητορικά...
ΤΣΙΡΚΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΣ
