Το λέμε, γιατί στη γειτονική χώρα δεν υπάρχουν, υποτίθεται, οι «ελληνικές ιδιαιτερότητες».
Ούτε «μεταπολιτευτικό μοντέλο» έχει, ούτε «μικρή, διασπασμένη οικονομία», ούτε «στρεβλώσεις στον ανταγωνισμό», ούτε «πελατειακές σχέσεις», ούτε τίποτε από όσα επικαλούνται οι εδώ ...σωτήρες μας.
Αραγε, τι κοινό έχει η Ελλάδα με την Ιταλία; Μα, τι άλλο εκτός από ...καπιταλισμό! Κι εκεί το ίδιο σύστημα υπάρχει, κι εκεί δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την κρίση του, κι εκεί προσπαθεί να μεταφέρει τα βάρη στους εργαζόμενους.
Το ίδιο και στην Ισπανία, το ίδιο και στην Πορτογαλία, το ίδιο συμβαίνει και όπου αλλού εμφανιστεί αυτή η περίφημη «κρίση χρέους», που θέλουν να μας πείσουν ότι ...φυτρώνει σαν μανιτάρι.
Οσο για τις «αγορές», που υποτίθεται πως τώρα την έχουν «βάλει στο μάτι», να τους θυμίσουμε ότι είναι οι ...ίδιες ακριβώς αγορές που επιβάλλουν τα μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα γιατί αυτό ακριβώς είναι το συμφέρον τους.
Ας αφήσουν, λοιπόν, τα παραμύθια περί «κερδοσκοπικών συμφερόντων» αγνώστου ταυτότητας, που παλεύουν με τις «αγαθές» ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που προωθούν τη ...«σοβαρή» και «μετρημένη» επιχειρηματικότητα.
Ολοι μαζί διαπλεκόμενοι είναι, και, μάλιστα, εξαιρετικά συντονισμένοι στην επίθεσή τους εναντίον των λαών. Ξέρουν ποιο είναι το ταξικό τους συμφέρον και το προωθούν με κάθε τρόπο, επίμονα και μεθοδικά.
Γι' αυτό, άλλωστε, και πρέπει να πάρουν ...αντίστοιχη απάντηση. Οχι για να διατηρηθεί η ...«κοινωνική συνοχή», αλλά για να υπάρξει επιτέλους «κοινωνική ...ανατροπή».
Αλλωστε, όταν οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν μιαν άνευ προηγουμένου ιδεολογική (και ενίοτε κατασταλτική) τρομοκρατία, καλό είναι να τους ...τρομοκρατήσουν κι αυτοί.
