Εχθές για πρώτη μου φορά αποφάσισα να παραστώ στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης μου, γιατί από την προηγούμενη είχα πληροφορηθεί ότι θα συζητούσαν το φλέγον θέμα του χαρατσιού της ΔΕΗ. Σκέφτηκα λοιπόν ότι επιτέλους οι προύχοντες της πόλης μου αποφάσισαν ν’ ασχοληθούν πλέον με τους δημότες τους, και είπα ότι ήταν ευκαιρία για μένα να παρευρεθώ σε μια τέτοια ιστορική στιγμή.
Δυστυχώς όμως οι αντοχές μου στην αηδία με πρόδωσαν, κι έτσι δεν κατάφερα να μείνω στη συνεδρίαση πάνω από 15 λεπτά. Η αηδία μου γι’ αυτά που άκουσα τα πρώτα 15 λεπτά, μου έφεραν τέτοια τάση προς εμετό που αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την αίθουσα. Φεύγοντας μάλιστα ψιθύρισα στον διπλανό μου, «Μην χάνεις τον χρόνο σου εδώ. Αυτοί είναι χαμένη υπόθεση. Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα απ’ αυτούς». Φυσικά όπως το είχα προβλέψει, η συζήτηση κατέληξε στο ΤΙΠΟΤΑ όπως αποδείχθηκε στο τέλος, αφού όταν επέστρεψα μετά από 1 ώρα περίπου όλοι οι παριστάμενοι πολίτες βρισκόταν έξω από το Δημαρχείο και έβριζαν εκνευρισμένοι πρόσωπα και πράγματα…
Από την εισαγωγή του Δημάρχου, αλλά και των αρχηγών της αντιπολίτευσης καταλάβαινε κανείς ότι είχαμε να κάνουμε με ανθρώπους που κρυβόταν πίσω από τις κομματικές τους σημαιούλες. Άκουσα αοριστίες και ανούσιες φράσεις του τύπου: «Σύσσωμο το Δημοτικό συμβούλιο στηρίζει την προσπάθεια αυτή των πολιτών» και άλλα τέτοια κενά στερεότυπα. Βέβαια όλη η στήριξη που έδωσαν οι αρχηγοί της πόλης μας, ήταν σε κουβέντες. Ούτε ένας βρέθηκε που να είχε να προτείνει μια λύση, εκτός από την παράδοση ενός «ψηφίσματος» στην ΔΕΗ που θα γινόταν σήμερα. Βέβαια δεν ξέρω και αν έγινε κάτι…
Αυτή τη στιγμή που γράφω δεν μπορώ να ξεχωρίσω τα συναισθήματά μου. Δεν ξέρω αν νοιώθω περισσότερο οργή ή απογοήτευση. Εκείνο όμως που ξέρω σίγουρα είναι ότι η ιστορία γράφεται καθημερινά και δεν χαρίζεται σε κανέναν και σε τίποτα. Ενημερώνω λοιπόν όλους τους ενδιαφερόμενους, ότι μπορεί ο λαός ακόμη να κρατάει την υπομονή του, αλλά παράλληλα είμαι σίγουρος ότι καταγράφει τους πάντες και τα πάντα. Ονόματα, καταστάσεις και αντιδράσεις. Και είμαι σίγουρος ότι όταν θα έρθει η ώρα τότε θα κληθούν όλοι αυτοί, που είτε συμμετείχαν ενεργά στην εξόντωση του, είτε συναινούσαν με την σιωπή και την απραξία τους, και θα δώσουν λόγο. Το δικαστήριο που θα γίνει τότε θα δικάζει εν ονόματι του λαού. Και ξέρετε από την ιστoρία πως δικάζουν τέτοιου είδους δικαστήρια και τι ποινές αποδίδουν στους ενόχους…
Εν κατακλείδι τονίζω μόνο ότι: «Ο λαός δεν ξεχνά, αυτούς που τον ρίξαν στα δεινά…»
Ένας απογοητευμένος δημότης Κατερίνης
