Όταν άκουσα ότι ψήφισε όχι στη κυβέρνηση Παπαδήμου, είπα μέσα μου "χαίρομαι που γνωρίζω τον Χρήστο Κατσούρα", τον βουλευτή Θεσπρωτίας του ΠΑΣΟΚ.
Ο Χρήστος, γιατρός στο επάγγελμα, τορπίλισε την ήρεμη ζωή του, εγκαταλείποντας τη δημιουργική νωχέλεια της επαρχίας, για να ασχοληθεί με τη πολιτική, έχοντας όμως στη ψυχή και το μυαλό του την σημασία της προσφοράς στον συνάνθρωπό του.
Κι αυτό το εξαιρετικό ανθρώπινο ύφασμα που τον χαρακτηρίζει άντεξε τις χαρακιές που του προκάλεσε η τακτική του παρουσία σε ένα από τα πιο κακόφημα στέκια της χώρας: το «Ελληνικό» Κοινοβούλιο.
Οι κακές παρέες με αχυρανθρώπους μεγαλοεπιχειρηματιών, μηντιαρχών, ξένων υπηρεσιών και σκοτεινών κέντρων, δεν κατόρθωσαν να μολύνουν τον ενδότερο κόσμο του.
Ο Χρήστος Κατσούρας λοιπόν είπε «όχι κουφάλες». Δεν θα ψηφίσω μια κυβέρνηση της Παγκόσμιας Τράπεζας που την επέβαλλαν σκοτεινά κέντρα, παρέα με τον Καρατζαφέρη και τους εγχώριους νταβατζήδες.
Το όχι του κοντοχωριανού μου Χρήστου Κατσούρα, αποκτά για μένα ξεχωριστή αξία και για έναν ακόμη λόγο: Πολύ συχνά τα παιδιά της επαρχίας πέφτουν πιο εύκολα στα δίχτυα του μεγαλείου, του αριβισμού, του αμοραλισμού, της κονόμας, που διαπερνά τους τείχους αυτού του κτιρίου της πλατείας Συντάγματος, τη θέα του οποίου χάζευε χαμογελώντας ειρωνικά ο Μιχάλης Χριστοφοράκος από τη σουίτα της «Μεγάλης Βρετανίας».
Ο Χρήστος απλά (τους) γύρισε τη πλάτη…
