Ζουν στον κόσμο τους και παίζουν στην πλάτη μας, τα προσωπικά τους παιχνίδια- Έλεος πια

Του Νάσου Π. Νασόπουλου

   

   Η χώρα καταστρέφεται, ο κοινωνικός ιστός διαλύεται, ο λαός βρίσκεται σε νευρική κρίση και η πολιτική ηγεσία του τόπου παίζει παιχνίδια τακτικής στο επίκεντρο των οποίων βρίσκεται η καρέκλα. Όσο αφοριστικό κι αν ακούγεται, αυτή είναι η αλήθεια.

Ο Πρωθυπουργός εμφανίζεται να είναι εκτός τόπου και χρόνου, συμπεριφέρεται σα να μη συνέβη τίποτα, σα να μην ήταν αυτός που με την απόφασή του για δημοψήφισμα διέσυρε τη χώρα και λίγο έλειψε να οδηγήσει σε καταστροφή όχι μόνον την Ελλάδα, όχι μόνον την Ευρωζώνη, αλλά ολόκληρο το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα!

Αυτός ο Πρωθυπουργός όχι μόνον δεν παραιτείται, αλλά επιμένει να ζητάει ψήφο εμπιστοσύνης για να συνεχίσει δίνοντας ως «τυρί» για να πάρει την ψήφο ότι «αμέσως μετά θα προσπαθήσει να φτιάξει κυβέρνηση εθνικής ενότητας».

Και αφού έχει αποφασίσει να φτιάξει κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», δηλαδή από αύριο ο τόπος να έχει μια άλλη κυβέρνηση, τι νόημα έχει η ψήφος εμπιστοσύνης στην παρούσα κυβέρνηση;

Ένα και μόνο νόημα έχει: να εμφανιστεί ο κ. Παπανδρέου δικαιωμένος και ισχυρός μήπως μέσα στην αναμπουμπούλα της γενικότερης ασυνεννοησίας συνεχίσει να είναι Πρωθυπουργός. Τι κι αν με τα πλήγματα που έχει υποστεί δεν τον παίρνει κανείς στα σοβαρά, αυτός εκεί, θέλει να πρωθυπουργεύει.

Γιατί, υπάρχει έστω κι ένας λογικά σκεπτόμενος πολίτης που να πιστεύει ότι αυτός ο Πρωθυπουργός μπορεί να θεωρηθεί πλέον αξιόπιστος συνομιλητής οποιουδήποτε Ευρωπαίου ηγέτη ή διεθνή παράγοντα;

Οι Υπουργοί και κυβερνητικοί βουλευτές παίζουν τα δικά τους παιχνίδια. Επειδή στο μυαλό τους έχουν πρωτίστως την επόμενη ημέρα στο ΠΑΣΟΚ και δευτερευόντως την επόμενη ημέρα της χώρας, οι κινήσεις τους γίνονται στην εσωκομματική σκακιέρα.

Μελετούν και σχεδιάζουν τις κινήσεις τους με τρόπο τέτοιο που θα τους βοηθήσει να διαμορφώσουν τους κατάλληλους συσχετισμούς ώστε να γίνουν οι επόμενοι αρχηγοί, ή να συνεχίσουν να έχουν ρόλο στα πράγματα.

Ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ακολουθεί κατά πόδας. Όταν είδε ως πιθανό να φύγει ο Παπανδρέου από τη μέση και έτσι να έρθει ο ίδιος πιο κοντά στο όνειρο να γίνει Πρωθυπουργός, εν μια νυκτί από αντιμνημονιακός τάχθηκε υπέρ της δανειακής σύμβασης.

Και έφτιαξε το σχέδιο: να βάλουμε μια προσωρινή κυβέρνηση για να ψηφίσει τη σύμβαση και μετά να γίνουν εκλογές. Δηλαδή, «να βάλουμε κάποιους άλλους για λίγο για να ψηφίσουν τα δύσκολα και μετά να έρθω εγώ να μείνω μόνιμα ο νέος ηγέτης της χώρας». Και όταν χθες το απόγευμα ακούγοντας τον Παπανδρέου είδε ότι το σχέδιό του χαλάει, τσαντίστηκε κι έφυγε από τη Βουλή.

Αν όλα τα παραπάνω δεν είναι παιχνίδια που αφορούν την προσωπική επιβίωση αυτών που τα παίζουν, τι είναι;

Ενόψει αυτής της κατάπτωσης, το ζητούμενο είναι αν υπάρχουν ακόμα, έστω και λίγοι πολιτικοί, που επιμένουν να προτάσσουν το εθνικό συμφέρον από το κομματικό και το προσωπικό.

Αυτό το ερώτημα αναζητά απάντηση στη σημερινή ψηφοφορία στη Βουλή.

Γιατί έστω και δέκα τέτοιοι βουλευτές αν υπάρχουν, η κατάσταση μπορεί να αλλάξει. Αυτοί οι δέκα είναι αρκετοί για να αποτελέσουν το «απρόοπτο» στην ιστορία.

Και η ιστορία, συχνά γράφεται από τα απρόοπτα, από τα ξαφνικά, από τα μη προμελετημένα σχέδια και γεγονότα.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι αν υπάρχουν ακόμα έστω και δέκα τέτοιοι πολιτικοί.

Αλίμονο όμως, αν δεν υπάρχουν.

Και ναι, είναι πιθανό, μέσα στη γενική κατάπτωση να μην έχουν απομείνει ούτε δέκα, που να ξεχωρίζουν!