Τα "delivery boys" της δημοσιογραφίας σε νέες περιπέτειες...
Διαβάσαμε την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ που διαμαρτύρεται με τον πλέον έντονο τρόπο, όπως αναφέρει, για το ότι ο τέως υπουργός Αμυνας Π. Μπεγλίτης, απεκάλεσε «delivery boys» και «διαμεσολαβητές του Υπουργείου» δημοσιογράφους που καλύπτουν το ΥΕΘΑ.Το πρόβλημα στην ιστορία αυτή δεν είναι ότι δεν υπάρχουν τα «delivery boys» αλλά το ότι ο Μπεγλίτης δεν τόλμησε να πει ονόματα και να προβεί σε περαιτέρω αποκαλύψεις.
Δεν τόλμησε να θίξει σε βάθος τα όσα συμβαίνουν γύρω από τα εξοπλιστικά προγράμματα και τις μίζες που διακινούνται μέσα από κυκλώματα ανώτερων αξιωματικών και δημοσιογράφων. Δεν τόλμησε να πει ονόματα παρά το ότι αναφέρθηκε σε ένστολους διαμεσολαβητές καθώς και σε κάποιους μιζαδόρους δημοσιογράφους, οι οποίοι εδώ και χρόνια με εκβιασμούς και στημένα ρεπορτάζ κατευθύνουν τα πράγματα σε συγκεκριμένες εταιρείες οπλικών συστημάτων.
Τα «delivery boys» δυστυχώς υπάρχουν και η δραστηριότητά τους δεν περιορίζεται στον χώρο του υπουργείου Αμυνας αλλά και σε ρεπορτάζ που διαπλέκονται με κάθε μορφή εξουσίας: πολιτική, οικονομία, επιχειρήσεις, ποδόσφαιρο. Τα ίδια «delivery boys» τα τελευταία δύο χρόνια αφού επιμορφώθηκαν και πήραν μέρος σε σεμινάρια επικοινωνιολογίας που χρηματοδότησε το ΔΝΤ, ειδικεύονται πλέον στο πλασάρισμα και στην εξυπηρέτηση της μνημονιακής πολιτικής.
Στη φωτογραφία στιγμιότυπο από την επιτυχημένη απεργία των παιδιών που μοίραζαν εφημερίδες (newspaper delivery boys) στη Νέα Υόρκη to 1899... Καμμία σχέση με τα «delivery boys» της δημοσιογραφίας.
Σχετικά με το θέμα μάς κάλυψαν και..τα όσα γράφει η Χριστίνα Αναστασίου (ΧΡΑΝ) στο newpost.gr:
Θυμόσαστε τις δηλώσεις του Πάνου Μπεγλίτη για τα «ντιλίβερι μπόις» του υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Η ΕΣΗΕΑ, διαμαρτύρεται για τις δηλώσεις αυτές και ζητάει από τον τέως υπουργό να πει ονόματα.
Εδώ λοιπόν, τίθεται ένα μεγάλο θέμα ηθικής (και όχι μόνον) τάξεως που έχει να κάνει με τα «ντιλίβερι μπόις» της δημοσιογραφίας.
Όσα υπάρχουν και όπου και αν υπάρχουν. Γιατί, στις μεταξύ δημοσιογράφων συζητήσεις, θεωρείται δεδομένο ότι υπάρχουν. Και όχι μόνο στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Έχω ακούσει- εξ απαλών ονύχων στη δημοσιογραφία, για «ντιλίβερι μπόις» σε πολλά ρεπορτάζ. Πρωτίστως σε εκείνα (τα ρεπορτάζ) που διαπλέκονται με κάθε μορφή εξουσίας. Πολιτική, οικονομία, επιχειρήσεις, ποδόσφαιρο και πάει λέγοντας.
Ομολογώ ότι πίσω από κάποιες γραμμές (και κάποια σπικάζ) έχω διακρίνει την φιλοσοφία των «ντιλίβερι μπόις». Έχω διακρίνει και παπαγαλάκια να ψιττακίζουν προς όφελος εκείνου από τον οποίο ψωμίζονται- όχι για τα απαραίτητα προς το ζην, αλλά για το παντεσπάνι τους.
Συμφωνώ απολύτως με την ΕΣΗΕΑ, σε ότι αφορά στην ευαισθησία που έδειξε ζητώντας να ειπωθούν ονόματα. Διαφωνώ με την άποψη ότι με τον τρόπο αυτό θίγεται ολόκληρη η πιάτσα.
Προσωπικώς ουδόλως θίγομαι όταν ακούω ότι μεταξύ των δημοσιογράφων υπάρχουν «ντιλίβερι μπόις» και παπαγαλάκια. Και γνωρίζω πολλούς οι οποίοι παραμένουν- επίσης, παγερά αδιάφοροι, γιατί απλά το θέμα δεν τους αφορά και δεν τους αγγίζει. Να το πω πιο απλά, δεν έχουν τίποτα να κρύψουν στα «πόθεν έσχες».
Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι τα «ντιλίβερι μπόις», πρέπει να αποκαλυφθούν. Είτε νταραβερίζονται με βιβλία, είτε με ελικόπτερα.
ΧΡΑΝ
Διαβάστε και την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ:
«Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ διαμαρτύρεται με τον πλέον έντονο τρόπο για τις δηλώσεις του πρώην Υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Μπεγλίτη, ο οποίος σε συνέντευξη, που παραχώρησε στις 14/11/2011 στο τηλεοπτικό σταθμό «ΣΚΑΪ» απεκάλεσε δημοσιογράφους «ντιλίβερι μπόις» και «διαμεσολαβητές του Υπουργείου» και άφησε υπόνοιες για απόρρητες δαπάνες, οι οποίες αφορούσαν «παιχνίδι» της στρατιωτικής ηγεσίας με δημοσιογράφους.
Αν ο κ. Μπεγλίτης έχει συγκεκριμένα στοιχεία και ονόματα, χρηματισμού ΜΜΕ και δημοσιογράφων από τις «απόρρητες δαπάνες» του κράτους, τον καλούμε να τα δώσει αμέσως στη δημοσιότητα. Άλλωστε, επί χρόνια το ζητάμε επίσημα.
Διαφορετικά οι δηλώσεις και οι χαρακτηρισμοί με τους οποίους θίγονται, όχι μόνο οι διαπιστευμένοι στο Υπουργείο συντάκτες, αλλά και κατ’ επέκταση όλος ο Κλάδος, δεν έχουν καμία σημασία παρά μόνο να δημιουργούν δυσμενείς για τους δημοσιογράφους εντυπώσεις.»
