«Να φυγει ο αποτυχημενος πρωθυπουργος για να σωθει η χώρα» κραυγαζει η αντιπολιτευση στην Ιταλία.
Η εικόνα της ιταλικης βουλής παραπέμπει σ’αυτήν της ελληνικής και λίγο πολύ σ’όλα τα ευρωπαϊκά κοινοβουλια όπου τα επιχειρήματα που αναπτυσσονται μοιαζουν πολύ ,αν δεν ταυτιζονται κιόλας.
Οι αρχουσες τάξεις των χωρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το πολιτικό τους προσωπικό πρέπει να είναι σε πολύ δύσκολη θέση, αφού οχι μόνο δεν μπορούν να συμφωνησουν σε μια ελαχιστη πολιτική και οικονομική βάση άλλα και έχουν καταργησει στην πράξη , σε ορισμένες απο αυτές, θεσμικες λειτουργίες του αστικου πολιτικου συστήματος.
Σήμερα, μπροστά στα αδιεξοδα που αντιμετωπιζει ο καπιταλισμός στην Ελλάδα, και με αφορμή την προσπάθεια παραπλάνησης του λαού με την διαμόρφωση τρικομματικής κυβέρνησης , ανασύρουν απο το ιδεολογικό οπλοστασιό τους φραστικα κλισε παλαιότερων εποχων. Μιλανε για «εθνικη ενοτητα και κυβέρνηση εθνικης σωτηρίας».
Πανηγυριζουν ο πρόεδρος των ΗΠΑ , οι Ευρωπαίοι ηγέτες, οι βιομηχανοι, οι εφοπλιστές και φυσικά οι τραπεζιτες, μαζί με τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα που ελεγχουν. Εχουμε συγκυβερνηση ΠΑΣΟΚ,ΝΔ,ΛΑΟΣ με εναν τραπεζίτη επικεφαλής. Ο πρόεδρος των βιομηχάνων δεν θα μπορουσε να λειψει απο την προσπάθεια αυτή. Για «εθνική συμφωνια» κάνει λόγο και για την «ευρωπαϊκή προοπτική» της χώρας.
Αυτοί ξέρουν γιατί πανηγυριζουν. Ελεγχουν τους μηχανισμούς των κρατών έχουν την πληροφορηση που χρειαζεται για το ποιος εκπροσωπει τα συμφέροντα τους. Με δεδομενη αυτή την πραγματικότητα θα πρέπει και η εργατική τάξη , μαζί με τα λαϊκά στρώματα να καθορίσει τη δική της στάση. Αν η μέχρι τώρα πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ήταν μια πολιτική εναντίον τους και σε όφελος της πλουτοκρατίας, ξενης και ευρωπαϊκής, πολιτική που καλειται ο τραπεζιτης---πρωθυπουργος να εφαρμοσει με μεγαλύτερη αποτελεσματικοτητα ,τότε η η εργατική τάξη μαζί με τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν άλλο δρόμο απο αυτόν της συγκρουσης με την κυβέρνηση αυτή.
ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΙΝΟΣ;
Αλήθεια τι εννοουν όταν λένε οτι πρέπει να επιδιωξουμε την «εθνική ενοτητα» ; Δεν είναι δεδομενη η εθνική ενοτητα για τον ελληνικο λαο, δηλαδή η κοινότητα της ψυχοσύνθεσης, του χωρου, της γλώσσας και της οικονομικής ζωής; Έχει διασπασθει;
Kαι τι φταιει; Μα αυτος που διασπα την εθνική ενοτητα είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός (αυτός δηλαδή που ζητά την αποκατασταση της!!!), η λειτουργία και η φιλοσοφία του . Πραγματι οι κεφαλαιοκράτες στέλνουν εκτός Ελλάδας την εργατική τάξη απολύοντας κατά χιλιάδες τους εργάτες(διασπώντας τον κοινό χώρο που κατοικούν αυτοί, την κοινή οικονομική ζωή, την κοινή γλώσσα, καθώς και την κοινή ψυχοσύνθεση).
Ανάλογα με αυτό που τους συμφερει κάθε φορά --εδώ παιζει ρόλο και η διαφορετική τακτική μερίδων της άρχουσας τάξης—υπερασπιζονται το «έθνος» ή όχι. Στην πρώτη περίπτωση για να προστατεψουν δήθεν τους Έλληνες απο ξενες επεμβασεις και στη δεύτερη για να αναδειξουν τον καταναλωτισμο και τον κοσμοπολιτισμο των άνθρωπων της παγκόσμιας κοινότητας, όταν δηλαδή τα εθνικα χαρακτηριστικά είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη του καπιταλισμού και στη λειτουργία του. Και στις δυο περιπτώσεις επιχειρουν να κρύψουν την ταξικότητα της κοινωνίας.
Τα εθνικα χαρακτηριστικά χρησιμοποιουνται σαν πόρτες η περσίδες που αφηνουν τον αερα να μπει άλλα τον εμποδιζουν να βγει. Έχουν μια διπλη λειτουργία. Οταν πρόκειται να μπουν στη χώρα ιδεες και προϊόντα απο τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, τα εθνικα χαρακτηριστικά πρέπει να υποχωρησουν , να μην λειτουργούν ως εμπόδιο. Οταν πρόκειται η εργατική τάξη να χειραφετηθει και να επικοινωνησει με τις επαναστατικες ιδεες τότε τα εθνικα χαρακτηριστικά λειτουργούν ως εμπόδιο.
ΕΘΝΙΚΗ ΣΩΤΗΡΙΑ
Όταν μιλούν για εθνική σωτηρία εννοούν τη σωτηρία του καπιταλισμού . Και αυτό γιατί το έθνος δεν είναι υπερταξικη κατηγορία , εμπεριέχει όχι μόνο κοινωνικές τάξεις άλλα και θεμελιωνεται σ’ένα συγκεκριμένο κοινωνικό σύστημα.
Αν δηλαδή το έθνος των Ελλήνων δεν είναι ενιαιο ταξικα και κοινωνικα(και δεν είναι) ,αν αποτελειται απο πλούσιους και φτωχούς ,σωζοντας το έθνος σωζεις και διατηρεις και την εισοδηματικη διαφοροποίηση μεταξύ πλουσίων και φτωχων.
Αν στον διαχωρισμο μεταξύ πλουσίων και φτωχων οδηγει η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων(φτωχων) απο την αστική τάξη (πλουσιους), τότε, σωζοντας το έθνος, σώζεις και διατηρεις την εκμετάλλευση αυτή. Σωζεις δηλαδή το σύστημα της εκμετάλλευσης .
Παντα η άρχουσα τάξη παρουσίαζε τα ιδιοτελη, εγωιστικά , ταξικα της συμφέροντα ως συμφέροντα ολης της κοινωνίας, για να ενσωματώνει τις λαϊκές μαζες στο σύστημα που της επιτρεπει να τις εκμεταλλευεται, να τις παραπλανα και να τις υποτασσει.
Τους αστους δεν τους συμφερει να κάνουν λόγο για την ταξική διαφοροποίηση της κοινωνίας, αντίθετα έχουν λόγους να την κρυβουν και να μιλούν για έθνος γενικα.
Η αναφορα στη σωτηρία του έθνους θεωρεί ως δεδομενο ότι δεν μπορεί να υπάρξει άλλος τρόπος παράγωγης και οργανωσης τη κοινωνίας, άλλο κοινωνικό σύστημα απο το καπιταλιστικό. Αρά πρέπει να το σωσουμε.
Κ αι πως σωζει ο καπιταλισμός τον εαυτό του;
Τσακιζοντας την εργατική τάξη, τα δικαιώματα της, την τιμή της εργατικής δύναμης και καταστρεφοντας ένα μέρος του κεφαλαίου, συνηθως του πιο αδυνατου. Η σωτηρία του καπιταλισμού προϋποθέτει την κοινωνική καταστροφη της συντριπτικης πλειοψηφιας του εθνους(!!!).
ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ (Η ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ)
«Τα κόμματα ενδιαφερονται για ψηφους ,οχι για το γενικο καλό» μας λενε.
Όμως αυτή είναι η λογικη λειτουργίας του αστικου κοινοβουλευτικου συστήματος που υποστηρίζουν. Καθε αστικό κόμμα επιδιωκει να πάρει όσο το δυνατον περισσοτερες ψηφους ,μεγάλη εκλογικη δύναμη για να πάρει την πολιτική εξουσία ώστε να εφαρμοσει το πρόγραμμα του (σε μεγάλο μέρος του στα λόγια).
Άρα ,καταρχήν, η επιδίωξη της μέγιστης εκλογικής δύναμης είναι θεμιτή. Ομως αυτό στις συνθήκες του αστικου καθεστώτος δεν μπορεί να γίνει χωρίς χτυπήματα «κατω απο τη μεση». Βασικο γνώρισμα της λειτουργίας των αστικών κόμματων , ως κόμματων της άρχουσας τάξης και υπερασπιστών του καπιταλισμού, είναι η εξαπατηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων και η ενσωμάτωση τους στο σύστημα. Γιατί πως αλλιώς θα δέχονταν , χωρίς αντίδραση, η εργατική τάξη την εκμετάλλευσή της απο την αστική τάξη , την κοινωνική αδικια, τους ιμπεριαλιστικους πολεμους κλπ. Και μόνο το γεγονός ότι καλυπτουν τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καπιταλισμού είναι στοιχείο παραπλάνησης.
Έτσι τα αστικά κόμματα, ως φορείς εξαπάτησης, λειτουργούν παραβιάζοντας (ανοιχτα η εμμεσα) τους όποιους κανόνες έχουν θέσει για τη λειτουργία του αστικου κοινοβουλευτικού συστήματος.(Δευτερεύον ότι παράλληλα επιδιωκουν να βολεψουν στο σύστημα τους δικούς τους ανθρώπους).
Έτσι λειτουργούσαν παντα και αυτό ήταν αποδεκτο απο μεριδες της άρχουσας τάξης όσο δεν κινδύνευε το κοινωνικό σύστημα μέσα στο οποίο εξυπηρετουνται τα συμφέροντα τους. Τωρα η σχετική κομματική αυτονομία έχει κόστος, σε συνθήκες κρίσης. Το σύστημα δεν έχει διαθεση να ξοδεψει για κομματικους διορισμους άλλα απολυει και μέρος των κομματικών στρατων.
Ακόμη στενεψαν τα περιθωρια για συμβιβασμους ανάμεσα στις μεριδες της άρχουσας τάξης . Τα κέρδη απο την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης έχουν περιορισθει. Γι’ αυτό και στο μόνο που συμφωνουν είναι η επί πλέον μείωση των δικαιωμάτων της και της αξίας της εργατικής δύναμης.
Ομως αυτό δεν φτάνει. Οι περιορισμένες δυνατότητες να καρπωθούν τα ίδια με πριν κέρδη, οι διάφορες μερίδες της άρχουσας τάξης, φέρνουν στην επιφανεια τις ενδοαστικες αντιθέσεις και περιορίζουν τις δυνατότητες για συμβιβασμούς .
Κάθε μεριδα της άρχουσας τάξης –με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς και τα μέσα που ελεγχουν—θυμηθηκε να ζητησει τώρα μια «υπευθυνη λειτουργία» των αστικών κόμματων
προς χάριν του «γενικου καλού» και του «εθνικου συμφέροντος». Όμως με το αιτημα για υπευθυνη λειτουργία κάθε μεριδα στην ουσια ζητά απο τα αστικά κόμματα να λειτουργήσουν υπερ των δικών τους συμφερόντων, «ριχνοντας» τις άλλες μεριδες.
Με τον χαρακτηρισμο «εθνικο συμφέρον» εννοουν το δικο τους ταξικό-επιχειρηματικό συμφέρον.
Έτσι την πρωτοβουλία παίρνει η κυρίαρχη μεριδα ,η οποία και έχει διεθνη στηριγματα.
Κατηγορώντας τα κόμματα, και μπροστά στα αδιεξοδα του συστήματός της, η κυρίαρχη μεριδα της άρχουσας τάξης ριχνει το φταιξιμο για την καπιταλιστική κρίση σ’αυτα και στην ουσια ζητά την κατάργηση του αστικου κοινοβουλευτικού συστήματος ή ότι απεμεινε απο αυτό, για να υπερασπισει τα συμφέροντα της 1)απέναντι στην εργατική τάξη και 2) σε βάρος των άλλων μικροτερων μερίδων της.
Όταν αποδεχεται την εθνική ενοτητα μεριδα του λαού, που την μεταφραζει σε ενοτητα των κομματων, θεώρει ότι αυτοί που θα « τα βρουν» θα αλλαξουν πολιτική που δεν θα στρέφεται εναντίον του. Θεωρει ότι πηγη του κακου είναι η κομματική διασπαση και αντιπαλοτητα . Είναι μια αντίληψη που καλλιεργειται απο την άρχουσα τάξη και στηρίζεται στην ευκολη ερμηνεία.
Θεώρει ότι οι πολιτικοι αρχηγοι και τα κόμματα θέλουν το καλό του λαού γενικα και οχι ως υπερασπιστες και φορείς ταξικών συμφερόντων.
Αν υπάρχει ένα κόμμα που δεν λειτουργεί δημαγωγικά για να ξεγελα το λαό είναι το ΚΚΕ , το κόμμα που ξερει ότι η ψηφος στις συνθήκες του αστικου κοινοβουλευτικού συστήματος και με αδυνατο λαϊκό κίνημα έχει σχετική αξία , αφού κερδίζεται με παραπλανητικά μέσα. Μόνο στις συνθήκες επαναστατικού κινήματος και λαϊκής ανάτασης μπορεί η ψηφος των λαϊκών στρωμάτων να χειραφετηθεί και να εκφράσει τα πραγματικά συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Εμείς λέμε ότι είμαστε με το «έθνος» της ελληνικής εργατικής τάξης και των συμμάχων της και δεν έχουμε καμιά σχέση ,άλλα είμαστε αντίπαλοι, με το «έθνος» της ελληνικής αστικής τάξης.
Η ενοτητα και η ειρηνικη συμβιωση των ανθρωπων σε μια κοινωνία προϋποθέτει την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισοτητα ,την έλλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου απο ανθρωπο και αυτό στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει. Μόνο στο σοσιαλισμό είναι εφικτό.
Ν. Σαλπιστης, μέλος της Ν.Ε. Πιερίας του Κ.Κ.Ε.
