Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στον (γερμανο-καθοδηγούμενο) ευρωπαϊκό περίγυρο, ξεπερνούν κατά πολύ το εύρος του σκοπού και την σαφώς προσδιορισμένη αποστολή της διαχειριστικής κυβέρνησης Παπαδήμου.
Στην ουσία, η απόφαση της 26ης Οκτωβρίου για την εφαρμογή της οποίας συνεστήθη η μεταβατική κυβέρνηση συνεργασίας, με την…υπερατλαντική «επιστράτευση» του κ. Παπαδήμου, έχει ήδη καταστεί ανίσχυρη. Γιατί το όποιο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας, περνάει σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην αγωνιώδη αναζήτηση λύσης, για τη συνολικότερη κρίση χρέους που απειλεί να διαλύσει την Ευρωζώνη.
Οι Γερμανοί επιβάλλουν τους όρους τους, απαιτώντας με τρόπο μονολιθικό και δογματικό, το κλείδωμα πρώτα της υποχρεωτικής δημοσιονομικής πειθαρχίας, πριν την οποιαδήποτε συλλογική δράση που θα μπορούσε να προσφέρει αποτελεσματική βοήθεια στις οικονομικά ασθενέστερες χώρες. Εκ των πραγμάτων η προσέγγιση τους είναι εθνοκεντρική και κοντόφθαλμη. Και πιθανότατα δεν θα προλάβει να θεραπεύσει το πρόβλημα, πριν αυτό λάβει διαστάσεις χιονοστιβάδας.
Με την τακτική του δυσκίνητου επιτελείου της κ. Μέρκελ που δεν αντιλαμβάνεται την πίεση χρόνου που επιβάλλουν οι αγορές, μπορεί να μην φτάσουμε καν στην αλλαγή συνθηκών. Αρκετοί αναλυτές προβλέπουν ήδη, μία ντε φάκτο διάλυση της ευρωζώνης με σειρά άτακτων πτωχεύσεων και συνακόλουθη κατάρρευση του ευρωπαϊκού νομίσματος. Κάποιοι άλλοι μιλούν ευθέως για την επιδημική μετάδοση μιας γενικευμένης χρηματοπιστωτικής κρίσης, που όμοια της δεν θα έχει γνωρίσει η μεταπολεμική Ευρώπη.
Σε κάθε περίπτωση δηλαδή, τα πράγματα ξεπερνούν κατά πολύ τον ελληνικό μικρόκοσμο, τις επιστολές των πολιτικών αρχηγών, την πολυθρύλητη 6η δόση και τα παζάρια του Βενιζέλου με τους τραπεζίτες για το PSI.
Εδώ μιλάμε για αναμέτρηση ισχύος πολύ μεγαλύτερης κλίμακας με το Βερολίνο να παίζει χωρίς αντίπαλο και να απαιτεί «εδώ και τώρα» πλήρη συμμόρφωση με μιά σειρά δρακόντειων όρων δημοσιονομικής(και όχι μόνον)υποταγής.
Ήδη τον ερχόμενο Μάρτιο οι Γερμανοί προγραμματίζουν μία «πρόβα» διακυβερνητικής για να προετοιμάσουν ως τον Δεκέμβρη του 2012, το έδαφος αλλαγής της Συνθήκης της Λισσαβώνας και να καθορίσουν ένα νέο, ασφυκτικότερο Σύμφωνο Σταθερότητας, που θα προβλέπει ποινές και κυρώσεις, συνταγματικά κατοχυρωμένα «φρένα χρέους», πιθανότα δε και διαδικασίες αποβολής των δημοσιονομικά «απείθαρχων» χωρών.
Είναι αμφίβολο, ξαναλέω, αν θα προλάβουν να επιβάλουν τους κανόνες πριν «κρασάρει» το σύστημα. Αλλά τα ζητήματα θα τεθούν τις αμέσως επόμενες εβδομάδες, αρχής γενομένης από την Σύνοδο του Δεκεμβρίου.
Η συμμετοχή στο νέο σχήμα θα γίνει σε εθελοντική/εκβιαστική βάση, υπό την αυστηρή προϋπόθεση πλήρους και ανεπιφύλακτης αποδοχής όρων που ευθέως ομολογείται ότι θίγουν την εθνική κυριαρχία, τουλάχιστον σε επίπεδο λήψης οικονομικών αποφάσεων και κατάρτισης προϋπολογισμών. Αυτό με την σειρά του, έχει συνέπειες για ένα ευρύτατο φάσμα εθνικών κυβερνητικών δράσεων που σχετίζονται με τις κοινωνικές δαπάνες, την νοσοκομειακή περίθαλψη, την παιδεία, το επίπεδο παροχής δημόσιων υπηρεσιών, την χρηματοδότηση των σωμάτων ασφαλείας και βεβαίως την εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας.
Ευκόλως αντιλαμβάνεται κανείς ότι όλα τα παραπάνω, ξεπερνούν κατα πολύ τις αρμοδιότητες της παρούσας κυβέρνησης. Ο κ. Παπαδήμος και ο λόχος των υπουργών του, δεν διαθέτουν την νομιμοποιητική βάση για να πάρουν τέτοιες αποφάσεις που δεσμεύουν, όχι μόνο τις επόμενες κυβερνήσεις, αλλά και τις επόμενες γενεές Ελλήνων.
Η χώρα, αφού εξασφάλισε με τον γνωστό επεισοδιακό τρόπο την 6η δόση, οφείλει να οδηγηθεί άμεσα σε εκλογές. Στην προκειμένη περίπτωση δεν χωρούν μισόλογα και περιστροφές. Η κυβέρνηση Παπαδήμου, υπό το φώς των νέων, πανευρωπαϊκής διάστασης διλημμάτων, πρέπει να φύγει και τον λόγο να πάρει ο λαός…
Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς για τον: Τύπο της Κυριακής
