Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
Εξήντα και πλέον χρόνια τώρα, από το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου και του Εμφύλιου Πολέμου, η Ελλάδα και ο λαός μας δεν έχουν ξαναζήσει τόσο θλιβερά Χριστούγεννα.
Όχι, η χώρα δεν έχει ακόμη καταβαραθρωθεί τόσο ώστε να μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι φτωχότερη από όσο πριν από δεκαπέντε, είκοσι, πόσω μάλλον τριάντα ή σαράντα χρόνια.
Κάτι τέτοιο θα ήταν ανοησία. Οι Ελληνες όμως έχουν βυθιστεί σε πρωτοφανή απόγνωση σήμερα τόσο εξαιτίας της δραματικής μείωσης των εισοδημάτων τους όσο και λόγω της παντελούς έλλειψης προοπτικής και ελπίδων βελτίωσης της κατάστασης.
Παλιότερα η Ελλάδα ήταν πάμπτωχη ή φτωχή, αλλά τα πράγματα συνεχώς καλυτέρευαν. Με ταχύτερο ή βραδύτερο κατά εποχές ρυθμό, αλλά πάντα καλυτέρευαν. Τώρα είναι η πρώτη φορά μετά το 1940 που κατακρημνίζεται βίαια και μαζικά το βιοτικό επίπεδο όλων των Ελλήνων.
Με δεδομένη μάλιστα την εξαιρετικά αυξημένη σε σχέση με περασμένες δεκαετίες εξάρτηση τεράστιου τμήματος του πληθυσμού από τις τράπεζες μέσω πολλαπλών δανείων (στεγαστικά, καταναλωτικά, επαγγελματικά, πιστωτικές κάρτες κ.λπ.), η σημερινή κατακρήμνιση απειλεί να οδηγήσει κατευθείαν στον κοινωνικό Καιάδα όχι μόνο μισθοσυντήρητους και μεροκαματιάρηδες εργαζόμενους, αλλά και καλοβολεμένους νοικοκυραίους των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, που ούτε διέπραξαν οι ίδιοι κάποιο ολέθριο σφάλμα για να χάσουν τις περιουσίες τους ούτε διανοούντο ποτέ ότι θα ήταν δυνατόν να υποχρεωθούν να καταποντιστούν κοινωνικά και να αλλάξουν τόσο δραστικά επί τα χείρω τρόπο ζωής.
Σταδιακά ο κόσμος συνειδητοποιεί ότι τα φληναφήματα περί «διόρθωσης των δημοσιονομικών μεγεθών» και «αναγκαίων μεταρρυθμίσεων» συνιστούν προσχήματα που υπηρετούν έναν και μοναδικό στρατηγικό στόχο: να φτωχύνουν βίαια όλοι οι Ελληνες, να πέσουν οι μισθοί -σχηματικά το αναφέρουμε- κάτω από το χιλιάρικο, να γίνουν οι συντάξεις επιδόματα ελεημοσύνης 200-300 ευρώ.
Το ίδιο να γίνει και στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Ιρλανδία. Για τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες της ΕΕ δεν μιλάμε, εκεί ήδη οι μισθοί και οι συντάξεις βρίσκονται σε επίπεδα κατώτερα από αυτά που προαναφέραμε.
Με άλλα λόγια, δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιες δημοσιονομικές δυσκολίες που οδηγούν σε προσωρινή πτώση μισθών και συντάξεων που στη συνέχεια θα αποκατασταθούν στο προηγούμενο ύψος τους και θα συνεχίσουν να αυξάνονται. Οχι. Εχουμε να κάνουμε με μια κορυφαία πολιτική επιλογή στρατηγικού χαρακτήρα του γερμανικού πρωτίστως αλλά και του υπόλοιπου ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Αυτή η ραγδαία μείωση μισθών και συντάξεων που παρατηρείται ήδη στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και σταδιακά επεκτείνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη σηματοδοτεί μια τεράστια ανακατανομή πλούτου με αφαίμαξη των εισοδημάτων των πολλών και των φτωχών και την ενίσχυση των πλουσίων. Αυτό γίνεται είτε άμεσα, αφού αυτοί που ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα πληρώνουν λιγότερο όσους εργάζονται γι’ αυτούς, πληρώνουν λιγότερες εργοδοτικές εισφορές κ.λπ., είτε έμμεσα, με την αναδιανομή του πλούτου μέσω του κράτους και των τραπεζών.
Υπό το πρίσμα αυτό, η καταβαράθρωση των μισθών και των συντάξεων δεν είναι κάποια ανεπιθύμητη «παράπλευρη απώλεια» της ασκούμενης πολιτικής. Αντιθέτως, είναι ο σκοπός, η επιδίωξη, ο στρατηγικός στόχος της ασκούμενης πολιτικής!
Από τη στιγμή δηλαδή που όντως πέφτουν οι μισθοί και οι συντάξεις των εργαζομένων στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, η κυβερνητική πολιτική έχει αποτύχει απολύτως! Ολα τα υπόλοιπα για το δημόσιο χρέος κ.λπ. είναι προφάσεις εν αμαρτίαις για να δικαιολογείται αυτή η γραμμή στα μάτια του πανικόβλητου, ζαλισμένου και ανήμπορου για την ώρα να αντιδράσει αποτελεσματικά, λαού.
Δεκαέξι ολόκληρα χρόνια, από το 1993 που ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το παρέδωσε στο 115% του ΑΕΠ, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας κυμαινόταν ανάμεσα στο 100% και στο 110% μέχρι το 2008 και ουδείς ανησυχούσε γι’ αυτού, ούτε η κατάσταση επιδεινωνόταν.
Ηρθε ο Γιώργος Παπανδρέου, μας είπε ότι χρέος στο 115% του ΑΕΠ σημαίνει καταστροφή και χρεοκοπία, μας οδήγησε στο καθεστώς υποτέλειας του Μνημονίου για να μας σώσει, έλιωσε τον λαό μας και… εκτόξευσε το δημόσιο χρέος μέσα σε δύο χρόνια στο 165% και σε δύο χρόνια ακόμη θα το πάει στο 190% του ΑΕΠ!!! Δεν είναι προφανές ότι μας κοροϊδεύουν;
Κλυδωνισμοί
Εποχή κοινωνικών βίαιων εκρήξεων
Εποχή κοινωνικών βίαιων εκρήξεων
ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ γίνεται σταδιακά η κατάσταση στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Οι πολίτες αναζητούν για την ώρα ατομικές διεξόδους. Οταν πειστούν ότι τέτοιες προσωπικές λύσεις είναι ανέφικτες για την τεράστια πλειονότητα του πληθυσμού της ΕΕ, τότε ενδέχεται να διεκδικήσουν οι λαοί δυναμικά όσα θεωρούν ότι τους ανήκουν.
Κοινωνικές συγκρούσεις και εκρήξεις ή βίαιες εξεγέρσεις δεν είναι δυνατόν να αποκλειστούν. Θα ήταν αφελές να επιχειρήσει κανείς να προδιαγράψει την έκβαση αυτών των συγκρούσεων που δεν γνωρίζουμε καν με βεβαιότητα υπό ποιους όρους θα λάβουν χώρα, ούτε καν αν όντως θα συμβούν. Το σίγουρο πάντως είναι ότι αν η ΕΕ δεν αλλάξει πολιτική, το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό.
