Ο Ευάγγελος Βενιζέλος βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο μιας φημολογίας χωρίς μέτρο, αναφορικά με το τι σκοπεύει να πράξει, και ποιον δρόμο θα ακολουθήσει, στη μάχη για τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ.
Οι πολιτικοί φίλοι του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και Υπουργού Οικονομικών, θεωρούν, ή μάλλον… προσδοκούν, ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα αποτελέσει τη θρυαλλίδα για ευρύτερες εξελίξεις και ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό.
Όσοι… δεν τον πολυσυμπαθούν, θυμίζουν την οδυνηρή ήττα από τον Γιώργο Παπανδρέου στην εσωκομματική μάχη του 2007, καθώς και τη δυστοκία αποφασιστικότητας για αυτόνομο βήμα στη συνέχεια.
Και οι δυο κάνουν λάθος. Ας ξεκινήσουμε από τους δεύτερους. Το 2007, ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν το προφανές φαβορί για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, από τη στιγμή που θα κατάφερνε να συγκινήσει και να φέρει στις κάλπες των εσωκομματικών διαδικασιών, κοινωνικές δυνάμεις που προσδοκούσαν σε ένα «άλλο ΠΑΣΟΚ» για το μέλλον. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη, και έτσι ηττήθηκε απόλυτα φυσιολογικά από το οικόσημο του παπανδρεϊσμού, και τους μηχανισμούς.
Οι πρώτοι κάνουν μια ακόμη πιο στεβλή ανάγνωση της πραγματικότητας. Που συμβαίνει και με άλλους πολιτικούς της γενιάς του Ευάγγελου Βενιζέλου, οι οποίοι επιχειρούν να εμφανίσουν εαυτούς πέρα και πάνω από το πρόβλημα. Ως μη έχοντες σχέση με τη φθορά του πολιτικού συστήματος.
Το νέο και το καινούριο, δεν μπορεί να γεννηθεί με φθαρμένα, ή έστω… τσαλακωμένα υλικά. Γι’ αυτό άλλωστε και όλες οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν το προφανές. Ότι όσοι πολίτες δεν εκφράζονται από τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία, προτιμούν… να μείνουν σπίτι τους, και να απέχουν των διαδικασιών. Όσοι συντάσσονται με τα κόμματα της Αριστεράς, το κάνουν με πνεύμα στιγμιαίας αντίδρασης και άρνησης της πραγματικότητας.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αλλά και όσοι θεωρούν ότι έχουν κάτι σημαντικό να «αφηγηθούν» για το μέλλον του τόπου, θα έπρεπε να απευθυνθούν σε αυτούς ακριβώς τους πολίτες, οι οποίοι απέχουν συνειδητά. Είναι εκείνοι που εκφράζουν το κοινωνικό κέντρο, γιατί φυσικά το Κέντρο ως πολιτική ιδεολογία και χώρος έκφρασης κατέβασε ρολά στην Ελλάδα με τον θάνατο του Γεωργίου Παπανδρέου. Είναι εκείνοι που απαρτίζουν τον «μεσαίο χώρο», που τόσο κακοποιήθηκε από όσους δεν κατάλαβαν ποτέ ότι δεν συνιστά πολιτική ιδεολογία, αλλά πλειοψηφική πολιτική συμπεριφορά. Όχι μονάχα στην Ελλάδα, αλλά στο σύνολο του σύγχρονου, πολιτισμένου κόσμου.
