Νεοάστεγοι: Ο νέος όρος που εισέβαλε στην ζωή της ελληνικής κοινωνίας και φαίνεται ότι ήρθε για να μείνει. Ήδη ένας τεράστιος αριθμός «νεοάστεγων» έχει «πλημμυρίσει» τους δρόμους των πόλεων, με τον αριθμό των απόρων που ζητάνε ένα πιάτο φαγητό στα συσσίτια να αυξάνεται δραματικά μέρα με τη μέρα...
Μιλάμε πλέον για διαστάσεις ανθρωπιστικής κρίσης και για Ελλάδα της φτώχειας, καθώς ο αριθμός των νεόπτωχων, έχει αγγίξει τις 20.000!
Άλλο όμως να το λες, και άλλο να το ζεις. Το «Έθνος» του Σαββάτου, φιλοξενείς τρεις συγκλονιστικές μαρτυρίες «νεοάστεγων» που δεν μπορούν να μη συγκινήσουν κανέναν.
Γρηγόρης Μπαχάρης, 31 ετών: «Δούλευα ως security και ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα μείνω χωρίς δουλειά. Είχα δουλειά, σπίτι και μια οργανωμένη καθημερινότητα. Τώρα δεν έχω τίποτα. Μένω στο αυτοκίνητο μου και τρώω όπου βρω. Ψάχνω κάθε μέρα με αγγελίες στο χέρι για δουλειά, αλλά τίποτα…Υπάρχουν μέρες που νομίζω ότι εδώ είναι το τέρμα. Και άλλες που σκέφτομαι ότι είμαι μικρός για να τα παρατήσω. Δεν ξέρω πως θα τα καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου. Με πνίγει η αδικία αλλά τι να κάνω…»
Γιώργος Μπαρκούρης, 60 ετών: επί 20 χρόνια εργαζόταν στο κρατικό ραδιόφωνο. Η κρίση τον οδήγησε στο δρόμο. Σήμερα φιλοξενείται στον ξενώνα της οργάνωσης «Κλίμακα», και λέει:
«Ξέρω ότι είναι αρκετά δύσκολο για τους νέους ανθρώπους που δεν βρίσκουν δουλειά. Αλλά σκεφτείτε και το ψυχολογικό άγχος που έχει ένας άνθρωπος της ηλικίας μου, όταν μένει άνεργος λίγο πριν τη σύνταξη! Πρέπει κάτι να κάνει η πολιτεία για μας…»
Στάθης Χήναρης, 49 ετών: «Είμαι 3 μήνες χωρίς δουλειά, στους δρόμους. Βρέθηκα από ένα σπίτι που έμενα, σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο. Ξέρετε τι είναι να κοιμάσαι με -2 και -3 βαθμούς Κελσίου; Νιώθω ζωντανός-νεκρός. Θέλω να βρω μια δουλειά. Οι άστεγοι δεν είναι αλήτες, αλλά άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Και όμως. Κάποτε είχα μια φυσιολογική ζωή».
