Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
Περιμένουμε αυτό το Σάββατο, την Αγια νύχτα της συμβολικής γέννησης του Θεανθρώπου, την Θεϊκή υπόσχεση, την ΕΛΠΙΔΑ, για την σωτηρία του ανθρώπινου γένους… Καθώς Κυριακή, ανήμερα των Χριστουγέννων θα γευόμαστε πατροπαράδοτα εδέσματα και γλυκίσματα από το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, καθώς θα ανοίγουμε κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δένδρο τα δώρα μας αμέτρητοι συνάνθρωποί μας, κάποιοι ίσως και μέσα στην ίδια μας την πολυκατοικία, θα βουλιάζουν πνιγμένοι στο βουβό, το ανελέητο αίσθημα της μοναξιάς τους….
Μοναξιά!
Φέρνει το άκουσμα της λέξης δυναμικά στο προσκήνιο το βουβό, ανελέητο δράμα συναθρώπων μας που έπαψαν να υπάρχουν για μας λησμονημένοι, τυλιγμένοι στον μανδύα της τραγικής ψυχοκοινωνικής πραγματικότητας της ΜΟΝΑΞΙΑΣ!…
Ποιός θα πίστευε, μερικές δεκαετίες πριν, ότι εδώ στην κάποτε αποκαλούμενη «Ψωροκώσταινα», τη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλλέας», της γειτονιάς των ονείρων και της γονεϊκής προτροπής του τύπου : «παιδάκι μου καλύτερα να σου βγεί το μάτι παρά το….όνομα» θα φτάναμε στο σημείο να μιλάμε για το φριχτό υποκειμενικό συναίσθημα της αποκοπής από την αγέλη, της απομόνωσης από την αίσθηση της ομάδας, της καταδίκης στον φριχρό κόσμο της…Μοναξιάς!
Και καθώς σε καθημερινή βάση γευόμαστε την πίκρα της τρόικας και των ανίκανων και ΑΤΙΜΩΡΗΤΩΝ πολιτικών, καθώς ανοίγουμε το δέκτη της έγχρωμης τηλεόρασης για να βιώσουμε την εικονική πραγματικότητα της συμμετοχικής διαδικασίας σε κάποια σύναξη με ποικιλλώνυμες ονομασίες, μισόγυμνες καλλονές, μη-φανατικούς αρσενικούς και χαζοχαρούμενες γλάστρες, κάποιοι συνάνθρωποί μας, μέσα στην πολυκατοικία μας, βουλιάζουν πνιγμένοι στο βουβό, το ανελέητο αίσθημα της μοναξιάς….
Μοναξιά!
Κατάρα ή ευλογία για το ανθρώπινο γένος συλλογικά και για εμάς τους νεο-Ελληνες ειδικά; Μέσα στα σύγχρονα,πολύβουα, πολυπρόσωπα και απρόσωπα ελληνικά αστικοβιομηχανικά κέντρα, η μοναξιά μας έχει διογκωθεί σε προβληματικά επίπεδα, έχει ενταθεί σε σημείο καθημερινά επαναλαμβανόμενης απελπισίας για πολλούς συνανθρώπους μας.
Ζούμε τώρα πιά σε κακόγουστες και πανάκριβες πολυκατοικίες και πέρα από τις εθιμοτυπικές φιλοφρονήσεις και τα μικροπρεπή κουτσομπολιά αγνοούμε την ύπαρξη του συγκατοίκου μας σε σημείο ώστε σήμερα και στην πατρίδα μας να χρειάζεται να «μυρίσει» το πτώμα κάποιου συνταξιούχου, μοναχικού γείτονα ή γειτόνισσάς μας για να συνειδητοποιήσουμε εμείς οι «ευτυχείς» υπόλοιποι ότι έκλεισε πια για αυτόν ή αυτήν, τραγικά, η αναπόφευκτη για ΟΛΟΥΣ μας παρένθεση της …ζωής!
Να το δούμε στις πρακτικές του διαστάσεις το φαινόμενο;
Αμέτρητοι οι συνοδοιπόροι μας στους πολυσύχναστουτς δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας του Ηράκλειου και όλων των άλλων μεγαλουπόλεων της πατρίδας μας.
Στριμωγμένα ασφυκτικά τα σώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών στα αστικά μας λεωφορεία και θέσεις μόνο για όρθιους στις κάθε λογής πιτσερίες, καφετέριες, πάμπ, ορθάδικα και ελληνοπρεπείς ταβέρνες…
Περιφέρουμε την πλήξη, την ανία, τα βιωματικά μας τραύματα στα στενόχωρα κλουβιά που τα ονοματίσαμε γραφεία, μαγαζιά, εργοστάσια, σχολιά και πανεπιστημιακές αίθουσες, με άλλα λόγια στους κάθε λογής χώρους εργασίας και αναψυχής.
Μόνοι, ολομόναχοι, κατασιγάζοντας όπως-όπως τις έντονες, τις αδυσώπητες διαμαρτυρίες του είναι μας, τη λαχτάρα μας να ξεφύγουμε από το ανελέητο μαρτύριο της απομόνωσης, της μοναξιάς!…
Είμαστε τώρα πιά και οι νέο-Ελληνες παραγωγοί και παράγωγα, αίτια και αποτελέσματα ενός ψυχοκοινωνικού και πολιτισμικού συστήματος με οικονομικές δομές που εδραιώνονται στο ατομικό ψυχοκίνητρο και τα συλλογικά «ένστικτα» για άντληση κέρδους και συλλογή δύναμης και εξουσίας και απολήγουν εξαντλημένες στην εδραίωση ενός αντικειμενικού κόσμου, μιάς πραγματικότητας που επιβεβαιώνει την πανάρχαια αλήθεια, την απλή και συνάμα δυσβάστακτη διαπίστωση της αναπόφευκτης υπαρξιακής μας μοίρας – όχι του θανάτου – αλλά του ψυχοκοινων ικού του υποκατάστατου που είναι η μοναξιά!
Εχει η μοναξιά δυό όψεις.
Η πρώτη ταυτίζεται με την υποκειμενική διαπίστωση κάθε ατόμου ότι είναι μόνος από τη στιγμή που έρχεται στον κόσμο και κόβεται ο ομφάλιος λώρος.
Η δεύτερη πηγάζει από την αποξένωση του ατόμου από τον ίδιο του τον εαυτό, στηρίζεται στη νευρωσική διαφοροποίηση, στην αποκοπή συναισθημάτων και διανόησης, αποτελεί «αγχωτική αντίδραση» φυγής από την αλήθεια της ζωής, υποκειμενική διαστρέβλωσης κάποιας ανεπιθύμητης αντικειμενικής πραγματικότητας.
Ετσι ενώ η συνειδητοποίηση της πρώτης όψης της μοναξιάς αποτελεί μια υγιή, βαθειά και ανεξάντλητη πηγή ψυχοπνευματικής κατανόησης και δύναμης, η δεύτερη είναι σαφώς παθολογική.
Το άγχος της μοναξιάς που διαπιστώνω εγώ, όπως υποθέτω και εσείς σε καθημερινή βάση ότι διακατέχει τώρα πιά πολλούς Ελληνες, Ελληνίδες και μαζί τα παιδιά μας αποτελεί μια ακόμα πικρόγευστη ένδειξη, μια χειροπιαστή απόδειξη του γεγονότος ότι χάσαμε την αυθεντικότητά μας…
«Ο άνθρωπος φοβάται, τρέμει τη μοναξιά…Η κυρίαρχη σκέψη σε κάθε φυλακισμένο, κάθε απομονωμένο, κάθε λεπρό, κάθε ασθενή, κάθε αμαρτωλό είναι να έχει κάποιον να μοιραστεί μαζί του τη μοίρα του, το πεπρωμένο του…» έγραψε ο Μπαλζάκ.
Θυμηθείτε, όσο και αν ακούγεται οξύμωρο, ότι ακόμη και για τον φυλακισμένο, αυτόν που η κοινωνία τον απομονώνει πίσω από τα σωφρονιστικά σίδερα για να τον συνετίσει, όταν παραστρατήσει και μέσα στην «ψυρού» η πιο σκληρή τιμωρία είναι η απομόνωση από τους άλλους κρατούμενους, είναι ο αποκαλούμενος «θάλαμος απομόνωσης»!!!
Ο αμερικανός ψυχολόγος Ρόλο Μαίη έχει γράψει πολύ εύστοχα ότι «ο αγώνας του ανθρώπου για την απόκτηση δύναμης φαίνεται ολοκάθαρα τώρα καθώς γίνεται κοινή συνείδηση η αλλοτρίωσή μας από τη Φύση, η ανελέητη αλλοτρίωσή μας από τον ίδιο μας τον εαυτό…»
Η μοναξιά του δημιουργικού ατόμου, αυτή η θελημένη και σκόπιμη απομόνωση του καθένα και της καθεμιάς μας που έχει κάτι σοβαρό να ξεδιαλύνει μέσα του, που έχει να γράψει, να συνθέσει, να ζωγραφίσει, να σμιλέψει αναμφίβολααπέχει πολύ και διαφέρει καθοριστικά από την καταδικαστική απομόνωση του μέσου Ελληνας, της μέσης Ελληνίδας.
Είμαστε, λοιπόν, εμείς οι σύγχρονοι Ελληνες όπως όλοι οι άνθρωποι των οικονομικά αναπτυγμένων κοινωνιών του πλανήτη μας καταδικασμένοι στην κατάσταση της απάνθρωπης ΜΟΝΑΞΙΑΣ;
Όχι βέβαια!
Στη μοίρα του καθένα μας, στο αντι-εγωιστικό «δόσιμο» στον συνάθρωπό μας, στην παρέα, την ανθρώπινη ομάδα αποτελούσε πάντοτε και μπορεί να συνεχίσει να αποτελεί ένα καθοριστικά σημαντικό αντισταθμιστικό παράγοντα. Και από αυτήν την έννοια, αυτό το «δόσιμο» μπορεί να ξεκινήσει μια ατέλειωτη σχεδόν σειρά από ενέργειες που μπορούν, αναμφίβολα, να μειώσουν το σοκ της συνειδητοποίησης της μοναξιάς του σύγχρονου ανθρώπου.
«Αείποτε ο άνθρωπος ήταν αγελαίον ζώον» όπως το διατύπωσε και ο μεγάλος Μακεδόνας ο Σταγειρίτης φιλόσοφος Αριστοτέλης δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν.
Ο συνάνθρωπός μας στην πολυκατοικία, στο γραφείο, στο εργοστάσιο, το πανεπιστήμιο ή το ΤΕΙ για όλους εμάς που είμαστε οικονομικά ενεργοί, όπως και ο συνάνθρωπός μας στο ορφανοτροφείο, στο γηροκομείο και στη φυλακή βασανίζεται κάθε λεπτό, κάθε ώρα κάθε μερόνυχτο από το αίσθημα της μοναξιάς, από την απάνθρωπη καταδίκη στην απομόνωση.
Και αν σκύψουμε προσεκτικά εσείς και εγώ, βαθειά μέσα στα φυλοκάρδια του απέραντου ελλαδικού μας υποσυνείδητου, στα αρχέτυπα ανθρώπινης ομαδικής συμπεριφοράς που χάνουν τις καταβολές τους στην ιστορία Πελασγών, Δωριέων και Αχαιών, θα ανακαλύψουμε ότι υπάρχουν ΟΛΑ τα απαραίτητα στοιχεία της σωτηρίας μας από την αρνητική όψη της σύγχρονης αυτής ψυχοκοινωνικής και πολιτισμικής ασθένειας που ακούει στο όνομα της….Μοναξιάς!
Εκεί βαθειά στην ψυχή της Ελλάδας μας υπάρχει απωθημένη η δημιουργικότητα της ελληνικής ψυχοσύνθεσης. Υπάρχει το εσώτερο μήνυμα της ΕΛΠΙΔΑΣ με την οποία μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε, υπάρχει μπόλικο φιλότιμο και ατέλειωτο «κυμπαριλίκι» και μπέσσα.
Μέσα στη γιορτινή ατμόσφαιρα θα λειτουργήσει και φέτος η αντίφαση της χαρούμενης επιφάνειας που, δυστυχώς, δεν μπορεί να καλύψει το εσώτερο δράμα εκατοντάδων χιλιάδων μοναχικών συμπολιτών μας, οι οποίοι όπως γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη και την Αμερική τώρα πιά και στην Ελλάδα κάποιοι, με αυξανόμενους ρυθμούς τώρα τελευταία, θα προσπαθήσουν να θέσουν τέρμα στο απελπιστικό συναίσθημα της μοναξιάς μέσα από την πράξη της αυτοχειρίας…
Χρονιάρες μέρες!…
Οι σύγχρονες τάσεις της ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΪΗΣΗΣ και της μαρκετίστικης αντίληψης για τις ανθρώπινες σχέσεις, οι εμμονές στη συσσώρευση πλούτου και δύναμης εντάσσονται στην εσκεμμένα καλλιεργούμενη ψευδαίσθηση από τους οπαδούς της άκρατης, βάρβαρης και ανελέητης φιλελεύθερης οικονομίας ότι ο ΠΛΟΥΤΟΣ φέρνει την ΕΥΤΥΧΙΑ…
Με λεφτά μπορείς να αγοράσεις πράγματα, αλλά σίγουρα μπορεί ο καθένας μας να παραδεχθεί αβίαστα ότι όταν κάποιος απολαμβάνει «πληρωμένο έρωτα» δεν μπορεί να αυταπατάται ότι μιλάει για..αγάπη!
Τώρα πια αναμφίβολα οι Έλληνες ξυπνάμε από το ψεύτικο όνειρο που μας σέρβιραν διαβεβαιώνοντάς μας ότι ΌΛΟΙ μπορούμε να συμμετέχουμε στο παιχνίδι του πλούτου…
Τώρα οι πιο παλιοί βλέπουμε ουρές για δωρεάν συσσίτια και ανεργία που μας γυρνούν 50 χρόνια πίσω αναρωτιόμαστε όλοι εμείς τι μπορούμε να προσφέρουμε στους συμπατριώτες μας και την οικουμένη;
Μπορούμε να διδάξουμε στην οικουμένη της ΜΟΝΑΞΙΑΣ το γεφύρωμά της, την ομορφιά του να είσαι Ελληνας εάν ξαναγίνουμε συγκάτοικοι, συμπολίτες, συνοδοιπόροι και συνάνθρωποι στο ταξίδι της ζωής….
Υπάρχει το εσώτερο μήνυμα της ελπίδας που φέρνει δυναμικά στο προσκήνιο η ΓΕΝΝΗΣΗ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού….
Ας την φέρουμε στo συνειδητό ατομικό και συλλογικό μας επίπεδο γεφυρώνοντας την άβυσσο της μοναξιάς που σαν την παροιμιακή φτώχεια και την γενικευμένη ανέχεια μοιάζει να μας έχει τυλίξει όλους...
Ας αφήσουμε τους Σκρουτζ στη μοναξιά του πλούτου τους, σαν τους πλούσιους και «επιτυχημένους» του Χόλλυγουντ να νοικιάζουν φίλους για να γεμίσουν τα υπαρξιακα τους κενά…
Φίλοι της μπλογκόσφαιρας,
Καλά Χριστούγεννα!
