Η ΚΡΙΣΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΛΦΑ

ΜΕ «ΤΟ ΤΑΒΛΙ» ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΕΧΑΪΔΗ

ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΣΜΟΥ

ΚΑΝΕΙ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΗΓΑΣΟΣ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΧΑΡΗΣ ΑΜΑΝΑΤΙΔΗΣ
ΣΚΗΝΙΚΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΒΕΤΑ ΧΑΪΛΑΤΖΙΔΟΥ
ΦΩΤΙΣΜΟΙ: ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΟΥΤΣΙΔΗΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ: ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ

ΚΩΣΤΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΗΣ - ΧΑΡΗΣ ΑΜΑΝΑΤΙΔΗΣ
ΠΡΕΜΙΕΡΑ 17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ώρα 21:00

ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ 10 ευρώ

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΕΧΑΙΔΗ ΚΑΙ «ΤΟ ΤΑΒΛΙ»

Ο Δημήτρης Κεχαΐδης (1933-2005) ήταν από τις πιο εξέχουσες μορφές της νεότερης ελληνικής θεατρικής δραματουργίας. Γεννήθηκε στα Τρίκαλα και σπούδασε Nομικά στην Αθήνα. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με τα μονόπρακτα «Μακρινό λυπητερό τραγούδι» και «Παιχνίδια στις αλυκές», τα οποία παίχτηκαν στο Θέατρο Τέχνης το 1958. Από τότε συνέδεσε τη θεατρική του ζωή με τουπόγειο του Κουν, και όλα τα έργα του, μέχρι το 1985 παρουσιάστηκαν στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν.

Τα έργα που ακολούθησαν είναι: «Ο μεγάλος περίπατος»(1959), «Το Πανηγύρι» (1964), τα μονόπρακτα « Η Βέρα», «Το τάβλι» (1972) και «Δάφνες και πικροδάφνες» (1979) έργο που συνυπέγραψε με τη σύντροφο της ζωής του Ελένη Χαβιαρά. Το τελευταίο έργο του που παρουσιάστηκε στις ελληνικές θεατρικές σκηνές είναι το «Με δύναμη από την Κηφισιά» (1995), που έδωσε την πρεμιέρα του στο Θέατρο της Oδού Kυκλάδων σε σκηνοθεσία Λευτέρη Bογιατζή.

«Τα θέματα των έργων του είναι καίρια και σαφή, η γραφή του αποτέλεσμα βασανισμού και απόσταξης, οι χαρακτήρες του πλήρεις και με πρισματική τεχνική δομημένοι. Η δραματουργία του Κεχαΐδη διερευνά τον κοινωνικό χώρο του νεοελληνικού μικροαστισμού και καταγράφει με ακρίβεια τις ατομικές και συλλογικές στρατηγικές που επιλέγει κάθε φορά η κοινωνική μικροομάδα, την οποία μελετά, για να επιβιώσει μέσα σε μια κοινωνία αντιφατική, παράλογη, άνιση, συντηρητική, αδιέξοδη και παγιδευμένη», σημειώνει ο Kώστας Γεωργουσόπουλος.

Στο «Τάβλι» βρίσκεται από τη μια ο Φώντας, άνθρωπος της πιάτσας όπως λέμε, κι απ' την άλλη ο κουνιάδος του ο Κόλιας, πρώην ήρωας της Αντίστασης και τώρα λαχειοπώλης. Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα του '70, σε μια παρτίδα τάβλι, ο Φώντας προσπαθεί να πείσει τον Κόλια να πάρουν μέρος σε μια κομπίνα. Στόχος του τα μεγάλα κέρδη και η είσοδος στην υψηλή κοινωνία. Όπως εύστοχα έχει επισημανθεί από την κριτική, το έργο πραγματεύεται με οξυδέρκεια τα χαρακτηριστικά του Νεοέλληνα στη μεταπολεμική πραγματικότητα της Ελλάδας. Το νεοελληνικό όνειρο πλάθεται από ευτελή υλικά. Τα δύο πρόσωπα του έργου, ο Κόλιας και ο Φώντας, καθηλωμένα στην αυλή του σπιτιού τους ονειρεύονται να «πιάσουν την καλή» μέσα από πονηριές. Δύο κομπιναδόροι που φλυαρούν και ονειρεύονται. Παίζουν τάβλι και φλυαρούν και ξαναπιάνουν το τάβλι σε μια αέναη φυγή από την πραγματικότητα. Το χιούμορ του Κεχαΐδη μέσα από τον δεξιοτεχνικό, ανάλαφρο διάλογο αποκτά βάρος με τις σιωπές που κρύβονται στα κενά. Μια «αγαπησιάρικη» σχέση με το όνειρο.

ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ

Η ομάδα του θεάτρου «Πήγασος», μοναδική σχεδόν όαση θεατρικής αγωγής και παιδείας στην πόλη μας, ύστερα από τις κατά κοινή ομολογία θαυμάσιες εμφανίσεις τους (τόσο ποιοτικά όσο και από άποψη εισιτηρίων) στο Φεστιβάλ Ολύμπου με τις «Βάκχες» του Ευριπίδη επιστρέφουν στον Νεοέλληνα. Τον ονειροπόλο αλλά και κομπιναδόρο, τον εργατικό αλλά και κολπαδόρο, τον ώριμο και αθώο αλλά και τον ανεύθυνο και επιρρεπή στο να πιάσει την καλή. Μιλάμε για «το τάβλι» του Κεχαϊδη, ενός συγγραφέα εμβληματική μορφή στο να περιγράφει μορφές και τύπους, κουλτούρες και πρότυπα της νεοελληνικής (μίζερης) πραγματικότητας.