Η Λουκία που χάσαμε σε μια δημιουργική στιγμή της ζωής της, υπήρξε μια δυναμική γυναικεία παρουσία στον χώρο του Πολιτισμού.
Απέναντι στην υπαρξιακή αγωνία της ελληνικής κινηματογραφίας ήταν ο σταθερός υπερασπιστής της πραγματικής αγάπης για τον κινηματογράφο, της γνώσης και της έμπνευσης. Γι’ αυτήν η πολιτική για τον κινηματογράφο δεν περιοριζόταν στη διαμάχη για την εξουσία αλλά στο άμεσο ενδιαφέρον της για τον Ελληνικό Κινηματογράφο. Συμμετείχε πάντα σε όλους τους αγώνες χωρίς δισταγμούς, χωρίς να σκέφτεται τον εαυτό της, ακόμη και όταν η αρρώστια άρχισε να την καταπονεί.
Η Λουκία ξεχώριζε. Δεν ήταν μόνο η εκτεταμένη μόρφωσή της, η αγάπη στη φωτογραφία, η ενασχόλησή της με τις γραφικές τέχνες, με τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, το θέατρο που την διέκριναν, αλλά πάνω από όλα η ίδια η προσωπικότητά της.
Έδινε σημασία στις άλλες γνώμες, αποστρεφόταν τις εμπάθειες και τους δογματισμούς, ανέλυε τις ποικίλες όψεις των προβλημάτων, προσπαθούσε να πετυχαίνει συνθέσεις. Ταυτόχρονα κριτική όταν και όπου έπρεπε, καυστική για την ιδιοτέλεια, ειρωνική για τα μεγάλα λόγια.
Η Λουκία ήταν πάντα σταθερά προσηλωμένη στις αξίες που πίστευε: στην αντίληψή της για μια κοινωνία που πρέπει να βελτιώνει συνεχώς το επίπεδό της, στην πεποίθησή της ότι κάθε άτομο έχει ευθύνη απέναντι στους πολίτες και γι’ αυτό είναι επιβεβλημένη η ειλικρίνεια στις ανθρώπινες σχέσεις, η εναντίωση στους άκρατους εγωισμούς, η διαμάχη με την ισοπεδωτική μετριότητα. Υπερασπιζόταν τις φιλίες τις και τις επιλογές της. Ήταν ανοιχτή στον άλλο, φιλική, πρόθυμη να βοηθήσει, ανθρώπινη. Είχε πάντα προτάσεις, σκέψεις που βοηθούσαν, δρόμους για λύσεις. Ήσουν πάντα βέβαιος ότι θα πρόσεχε όποιο θέμα αναλάμβανε και θα αφιέρωνε κόπο και χρόνο.
Την θυμόμαστε τελευταία φορά στο Φεστιβάλ Χαλκίδας, στην προβολή του ντοκιμαντέρ της «Σχέδιο Σωτηρία», βασισμένο στο μεγάλο εικαστικό «Σχέδιο Σωτηρία-Μνήμη και Ασθένεια στον εικαστικό λόγο». Μας αγκάλιασε όλους. Κάποια στιγμή λύγισε. Προσπαθούσαμε όλοι γύρω της να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα, μιλώντας πάλι για κινηματογράφο, για ιδέες, για σκέψεις.
Σήμερα κάνουμε μια γενναία προσπάθεια να μη σκεφτόμαστε ότι χάσαμε κάποιον που αγαπούσαμε. Είναι επώδυνο και δύσκολο, αλλά ας αναλογιστούμε ό,τι κερδίσαμε όλα αυτά τα χρόνια από την παρουσία της, το θετικό, τις ιδέες, την προσφορά της. Αποτελούν τμήμα του εαυτού μας. Και γι’ αυτό η Λουκία θα είναι πάντα μαζί μας.
ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ
