Οι Γερμανοί τα πήραν όλα...
Tου Γιώργου Δελαστίκ
Καμία έκπληξη δεν έκρυβε η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες. Από τη στιγμή που ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί είχε ήδη υποκύψει στις... απαιτήσεις και στους όρους της Γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ για ένα ευρώ με δημοσιονομικό πλαίσιο αέναης λιτότητας, τα πάντα είχαν κριθεί εκ των προτέρων. Ποιος θα τολμούσε να φέρει αντιρρήσεις στη γραμμή του Βερολίνου, ο εγκάθετος πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι ή ο πρωθυπουργός της...
Εσθονίας; Προφανώς, κανένας. Οπερ και εγένετο. Ο μόνος που ήταν σε θέση να πει «Οχι» στη Μέρκελ ήταν ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον και φυσικά το έκανε. Είναι τραγικά αποκαλυπτικό, όμως, ότι ενώ στην ουσία ελάχιστοι από τους 26 ηγέτες συμφωνούσαν με τη Γερμανίδα καγκελάριο, κανένας, απολύτως κανένας δεν τόλμησε να συμπαραταχθεί μέχρι τέλους με το Λονδίνο!
Ούτε η Ευρωδεξιά, οι ηγέτες της οποίας πραγματοποίησαν την καθιερωμένη προ Συνόδων Κορυφής της ΕΕ δική τους σύνοδο κορυφής, αυτήν τη φορά στη Μασσαλία, δεν υιοθέτησαν το σχέδιο της Μέρκελ για το ευρώ, το οποίο είχε επιβάλει στον Σαρκοζί. Στη διακήρυξή τους δεν υπάρχει καμία αναφορά, ούτε καν υπαινιγμός στις θέσεις των «Μερκοζί».
Η Μέρκελ απέρριψε τις προτάσεις που είχαν ετοιμάσει οι ομοϊδεάτες της δεξιοί κορυφαίοι αξιωματούχοι της ΕΕ, ο Βέλγος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν βαν Ρομπάι, και ο Πορτογάλος πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Σάρωσε σαν οδοστρωτήρας τους πάντες στο πέρασμά της, προκειμένου να επιβάλει τις γερμανικές θέσεις. Η αντίσταση της Βρετανίας δεν έσωσε τίποτα περισσότερο από τα προσχήματα, αφού ναι μεν κατέστησε αδύνατη την κατάρτιση μιας νέας συνθήκης της ΕΕ των «27», αλλά αυτή θα υποκατασταθεί από μια διακυβερνητική συνθήκη των «17» της Ευρωζώνης, ανοιχτή σε όλα τα κράτη της ΕΕ.
Ευρωπαϊκό πραξικόπημα είναι ουσιαστικά αυτό που προωθεί η Μέρκελ και στο οποίο συμφώνησαν ήδη όλοι οι υπόλοιποι ηγέτες της ΕΕ πλην του Κάμερον. Η εκχώρηση του ελέγχου του προϋπολογισμού μιας χώρας σε ξένες δυνάμεις, ο καθορισμός δηλαδή της οικονομικής της πολιτικής από ξένους είναι η κορυφαία πράξη απεμπόλησης εθνικής κυριαρχίας. Το λιγότερο που απαιτείται για να νομιμοποιηθεί αυτό θα ήταν μια θεμελιώδης συνθήκη της ΕΕ και φυσικά σε καμία περίπτωση κάποιες διακρατικές συμφωνίες σαν αυτές που ετοιμάζουν.
Αφιλόξενη για τη δημοκρατία θα είναι, όπως φαίνεται, η «γερμανική ΕΕ» του Τέταρτου Ράιχ που οικοδομεί η Μέρκελ. Είναι εμφανέστατο ότι με ταχύτατους ρυθμούς αποδομούνται και εγκαταλείπονται όλες εκείνες οι χρονοβόρες «κοινοτικές» διαδικασίες συναπόφασης και διαμόρφωσης συναινετικών απόψεων, πάνω στις οποίες οικοδομήθηκαν επί σχεδόν εξήντα χρόνια η ΕΟΚ και η ΕΕ, έστω και τυπικά. Τώρα η γερμανική κυβέρνηση αποφασίζει, ανακοινώνει τις αποφάσεις της στη γαλλική κυβέρνηση, που πειθαναγκάζεται να συμφωνήσει, και στη συνέχεια λαμβάνει χώρα μια Σύνοδος Κορυφής των ηγετών της ΕΕ, η οποία και επικυρώνει τυπικά ως ευρωπαϊκή τη γερμανική θέση.
Η ρήξη ΕΕ - Βρετανίας δεν είναι τόσο ασήμαντη υπόθεση όσο φαντάζει εξαιτίας της απομόνωσης του Λονδίνου. Πίσω από την Αγγλία βρίσκεται η Αμερική, η οποία θα ηγηθεί του οικονομικού πολέμου κατά της Γερμανίας και των Ευρωπαίων υποτελών της. Η υπονόμευση του ευρώ αποκτά πλέον ζωτική σημασία για την Ουάσιγκτον, καθώς έχει ήδη διαπιστώσει ότι το κοινό νόμισμα αύξησε κατακόρυφα και εδραίωσε την απόλυτη γερμανική επικυριαρχία στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Υποσκάπτει την ηγεμονία του Βερολίνου στην ΕΕ αφενός η σφοδρή αντίθεση των λαών της Ευρώπης που υποφέρουν από τη λιτότητα και αφετέρου η καταπιεσμένη διαφωνία των πολιτικών ηγετών σχεδόν όλων των χωρών-μελών, συμπεριλαμβανομένων και των δεξιών, στα γερμανικά σχέδια. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί δυνατότητες προσεταιρισμού Ευρωπαίων συμμάχων για τις ΗΠΑ και τη Βρετανία.
Κύριο στόχο τη Γαλλία θα βάλει η αμερικανική πολιτική - πώς να την αποσπάσει δηλαδή από τη συμμαχία υποταγής της στη Γερμανία. Καθόλου εύκολο δεν είναι αυτό, αλλά αν το πετύχουν οι ΗΠΑ, τότε η κατάρρευση της «γερμανικής ΕΕ» θα είναι σχεδόν άμεση και σίγουρα ολοκληρωτική.
Καμία έκπληξη δεν έκρυβε η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες. Από τη στιγμή που ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί είχε ήδη υποκύψει στις... απαιτήσεις και στους όρους της Γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ για ένα ευρώ με δημοσιονομικό πλαίσιο αέναης λιτότητας, τα πάντα είχαν κριθεί εκ των προτέρων. Ποιος θα τολμούσε να φέρει αντιρρήσεις στη γραμμή του Βερολίνου, ο εγκάθετος πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι ή ο πρωθυπουργός της...
Εσθονίας; Προφανώς, κανένας. Οπερ και εγένετο. Ο μόνος που ήταν σε θέση να πει «Οχι» στη Μέρκελ ήταν ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον και φυσικά το έκανε. Είναι τραγικά αποκαλυπτικό, όμως, ότι ενώ στην ουσία ελάχιστοι από τους 26 ηγέτες συμφωνούσαν με τη Γερμανίδα καγκελάριο, κανένας, απολύτως κανένας δεν τόλμησε να συμπαραταχθεί μέχρι τέλους με το Λονδίνο!
Ούτε η Ευρωδεξιά, οι ηγέτες της οποίας πραγματοποίησαν την καθιερωμένη προ Συνόδων Κορυφής της ΕΕ δική τους σύνοδο κορυφής, αυτήν τη φορά στη Μασσαλία, δεν υιοθέτησαν το σχέδιο της Μέρκελ για το ευρώ, το οποίο είχε επιβάλει στον Σαρκοζί. Στη διακήρυξή τους δεν υπάρχει καμία αναφορά, ούτε καν υπαινιγμός στις θέσεις των «Μερκοζί».
Η Μέρκελ απέρριψε τις προτάσεις που είχαν ετοιμάσει οι ομοϊδεάτες της δεξιοί κορυφαίοι αξιωματούχοι της ΕΕ, ο Βέλγος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν βαν Ρομπάι, και ο Πορτογάλος πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Σάρωσε σαν οδοστρωτήρας τους πάντες στο πέρασμά της, προκειμένου να επιβάλει τις γερμανικές θέσεις. Η αντίσταση της Βρετανίας δεν έσωσε τίποτα περισσότερο από τα προσχήματα, αφού ναι μεν κατέστησε αδύνατη την κατάρτιση μιας νέας συνθήκης της ΕΕ των «27», αλλά αυτή θα υποκατασταθεί από μια διακυβερνητική συνθήκη των «17» της Ευρωζώνης, ανοιχτή σε όλα τα κράτη της ΕΕ.
Ευρωπαϊκό πραξικόπημα είναι ουσιαστικά αυτό που προωθεί η Μέρκελ και στο οποίο συμφώνησαν ήδη όλοι οι υπόλοιποι ηγέτες της ΕΕ πλην του Κάμερον. Η εκχώρηση του ελέγχου του προϋπολογισμού μιας χώρας σε ξένες δυνάμεις, ο καθορισμός δηλαδή της οικονομικής της πολιτικής από ξένους είναι η κορυφαία πράξη απεμπόλησης εθνικής κυριαρχίας. Το λιγότερο που απαιτείται για να νομιμοποιηθεί αυτό θα ήταν μια θεμελιώδης συνθήκη της ΕΕ και φυσικά σε καμία περίπτωση κάποιες διακρατικές συμφωνίες σαν αυτές που ετοιμάζουν.
Αφιλόξενη για τη δημοκρατία θα είναι, όπως φαίνεται, η «γερμανική ΕΕ» του Τέταρτου Ράιχ που οικοδομεί η Μέρκελ. Είναι εμφανέστατο ότι με ταχύτατους ρυθμούς αποδομούνται και εγκαταλείπονται όλες εκείνες οι χρονοβόρες «κοινοτικές» διαδικασίες συναπόφασης και διαμόρφωσης συναινετικών απόψεων, πάνω στις οποίες οικοδομήθηκαν επί σχεδόν εξήντα χρόνια η ΕΟΚ και η ΕΕ, έστω και τυπικά. Τώρα η γερμανική κυβέρνηση αποφασίζει, ανακοινώνει τις αποφάσεις της στη γαλλική κυβέρνηση, που πειθαναγκάζεται να συμφωνήσει, και στη συνέχεια λαμβάνει χώρα μια Σύνοδος Κορυφής των ηγετών της ΕΕ, η οποία και επικυρώνει τυπικά ως ευρωπαϊκή τη γερμανική θέση.
Η ρήξη ΕΕ - Βρετανίας δεν είναι τόσο ασήμαντη υπόθεση όσο φαντάζει εξαιτίας της απομόνωσης του Λονδίνου. Πίσω από την Αγγλία βρίσκεται η Αμερική, η οποία θα ηγηθεί του οικονομικού πολέμου κατά της Γερμανίας και των Ευρωπαίων υποτελών της. Η υπονόμευση του ευρώ αποκτά πλέον ζωτική σημασία για την Ουάσιγκτον, καθώς έχει ήδη διαπιστώσει ότι το κοινό νόμισμα αύξησε κατακόρυφα και εδραίωσε την απόλυτη γερμανική επικυριαρχία στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
Υποσκάπτει την ηγεμονία του Βερολίνου στην ΕΕ αφενός η σφοδρή αντίθεση των λαών της Ευρώπης που υποφέρουν από τη λιτότητα και αφετέρου η καταπιεσμένη διαφωνία των πολιτικών ηγετών σχεδόν όλων των χωρών-μελών, συμπεριλαμβανομένων και των δεξιών, στα γερμανικά σχέδια. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί δυνατότητες προσεταιρισμού Ευρωπαίων συμμάχων για τις ΗΠΑ και τη Βρετανία.
Κύριο στόχο τη Γαλλία θα βάλει η αμερικανική πολιτική - πώς να την αποσπάσει δηλαδή από τη συμμαχία υποταγής της στη Γερμανία. Καθόλου εύκολο δεν είναι αυτό, αλλά αν το πετύχουν οι ΗΠΑ, τότε η κατάρρευση της «γερμανικής ΕΕ» θα είναι σχεδόν άμεση και σίγουρα ολοκληρωτική.
