Γιατί δεν θα επαναστατήσω: Η σκλαβιά ως "επιλογή"
Νόμιζα ότι ήμουνα φτωχός αλλά όχι, ήμουν απλά "μη προνομιούχος".
Για χρόνια στην ανεργία έμαθα τελικά ότι ήταν "ημιαπασχοληση".
Πίστευα στα δικαιώματα μου μέχρι που ανακάλυψα ότι ήταν "κεκτημένα".
Θύμωνα με τους πλούσιους αλλά κακώς γιατί ήταν μόνο "επενδυτές".
Με ενοχλούσαν οι απολύσεις αλλά δεν θα πρεπε αφού ήταν "μη εθελοντικές αποχωρήσεις".
Διεθνείς κερδοσκόποι με βίαζαν αλλά αλλοίμονο αν δεν καθησύχαζα και τις "αγορές".
Πολιτικοί κατέστρεφαν τη ζωή μου αλλά έτσι είναι οι "μεταρρυθμιστές".
Τοκογλύφοι με εξαθλίωναν αλλά ποιος μπορεί να ζήσει χωρίς "εταίρους δανειστές";
Δοτοί πρωθυπουργοί με κηδεμόνευαν μα ήταν "τεχνοκράτες" όχι χουντικοί.
Γκεμπελική προπαγάνδα με αποβλάκωνε αλλά αυτά έχει η "έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση".
Αντίθετος στη μείωση μισθών μέχρι που μου εξήγησαν ότι πρόκειται για "αύξηση της ανταγωνιστικότητας".
Κι αν έπεφτε το επίπεδο της ζωής μου αυτά έχουν οι "διαρθρωτικές αλλαγές".
Δεν ήταν τελικά οι καταστροφές "αναγκαίες για όλους προσαρμογές";;;
Είναι αλήθεια ότι ζοριζόμουν .
Με εξόργιζε η απαίτηση για υποταγή.
Μέχρι που κατάλαβα ότι ήθελαν απλά να δείξω.... "λίγη υπευθυνότητα".
Άλλωστε τι είναι και η σκλαβιά, μια "επιλογή....πατριωτική"!
(Τελειώνοντας το παραπάνω κείμενο μου ήρθε τελείως συνειρμικά στο μυαλό το σοφο βιβλίο του Εριχ Φρομ "Ο φοβος μπροστα στην ελευθερια" που γραμμένο στη δεκαετία του 30 περιγράφει με όρους κοινωνικούς και ψυχολογικούς την παραίτηση του σύγχρονου ανθρώπου υπερ εθνοσωτήρων, δικτατορων και δοτών ηγετων, όταν πειστεί ή βιώσει την ελευθερία του ως δυσβάσταχτο βάρος και ευθύνη.
Για δες λοιπόν που εκτός από την οικονομική κρίση τελικά κι αλλα στοιχεία μας παραπεμπουν στην δεκαετία του 30.
Εύχομαι όχι με τη γνωστή κατάληξη!)
http://itaksi.blogspot.com/2011/12/blog-post_17.htmlΓια χρόνια στην ανεργία έμαθα τελικά ότι ήταν "ημιαπασχοληση".
Πίστευα στα δικαιώματα μου μέχρι που ανακάλυψα ότι ήταν "κεκτημένα".
Θύμωνα με τους πλούσιους αλλά κακώς γιατί ήταν μόνο "επενδυτές".
Με ενοχλούσαν οι απολύσεις αλλά δεν θα πρεπε αφού ήταν "μη εθελοντικές αποχωρήσεις".
Διεθνείς κερδοσκόποι με βίαζαν αλλά αλλοίμονο αν δεν καθησύχαζα και τις "αγορές".
Πολιτικοί κατέστρεφαν τη ζωή μου αλλά έτσι είναι οι "μεταρρυθμιστές".
Τοκογλύφοι με εξαθλίωναν αλλά ποιος μπορεί να ζήσει χωρίς "εταίρους δανειστές";
Δοτοί πρωθυπουργοί με κηδεμόνευαν μα ήταν "τεχνοκράτες" όχι χουντικοί.
Γκεμπελική προπαγάνδα με αποβλάκωνε αλλά αυτά έχει η "έγκυρη και έγκαιρη ενημέρωση".
Αντίθετος στη μείωση μισθών μέχρι που μου εξήγησαν ότι πρόκειται για "αύξηση της ανταγωνιστικότητας".
Κι αν έπεφτε το επίπεδο της ζωής μου αυτά έχουν οι "διαρθρωτικές αλλαγές".
Δεν ήταν τελικά οι καταστροφές "αναγκαίες για όλους προσαρμογές";;;
Είναι αλήθεια ότι ζοριζόμουν .
Με εξόργιζε η απαίτηση για υποταγή.
Μέχρι που κατάλαβα ότι ήθελαν απλά να δείξω.... "λίγη υπευθυνότητα".
Άλλωστε τι είναι και η σκλαβιά, μια "επιλογή....πατριωτική"!
(Τελειώνοντας το παραπάνω κείμενο μου ήρθε τελείως συνειρμικά στο μυαλό το σοφο βιβλίο του Εριχ Φρομ "Ο φοβος μπροστα στην ελευθερια" που γραμμένο στη δεκαετία του 30 περιγράφει με όρους κοινωνικούς και ψυχολογικούς την παραίτηση του σύγχρονου ανθρώπου υπερ εθνοσωτήρων, δικτατορων και δοτών ηγετων, όταν πειστεί ή βιώσει την ελευθερία του ως δυσβάσταχτο βάρος και ευθύνη.
Για δες λοιπόν που εκτός από την οικονομική κρίση τελικά κι αλλα στοιχεία μας παραπεμπουν στην δεκαετία του 30.
Εύχομαι όχι με τη γνωστή κατάληξη!)
