Κάθε κρίση χρειάζεται έναν πόλεμο
ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ
Η εξαγωγή της κρίσης, και η δημιουργία πεδίων μαχών εκεί που… δεν υπάρχει λόγος να εμφανίζονται, λειτουργεί διαχρονικά ως ο μεγάλος «αποσυντονισμός» στις σχεδιαζόμενες πολιτικές των κρατών.
Θα ήταν λοιπόν επιεικώς αφελές να πιστεύει κανείς ότι η παράμετρος «πολεμική αναστάτωση» δεν βρίσκεται και σήμερα στη σκακιέρα των ανά την υφήλιο ισχυρών. Προκειμένου να μηδενιστεί το κοντέρ, και να δημιουργηθούν οι συνθήκες επανεκκίνησης της παγκόσμιας οικονομίας. Μετά από μια πολεμική αναμέτρηση άλλωστε, ποιος θα έχει το κουράγιο να υπολογίζει δημόσιο χρέος, ΑΕΠ και… «κουρέματα»; Μάλλον κανείς.
Η περιοχή που μοιάζει περισσότερο πρόσφορη για να εκδηλωθεί ένα τέτοιο χτύπημα, είναι φυσικά η Μέση Ανατολή, και πιο συγκεκριμένα το Ιράν. Η Τεχεράνη συγκεντρώνει όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά γνωρίσματα, για να «δαιμονοποιηθεί», να υποδειχθεί ως «το πρόσωπο του κακού», και να αλλάξει αίφνης η ατζέντα του παγκόσμιου ενδιαφέροντος, που τους τελευταίους πολλούς μήνες είναι επίμονα προσανατολισμένη στην παγκόσμια οικονομική κρίση, και την ύφεση.
Το καθεστώς του Ιράν ωστόσο, δεν είναι σαν τα άλλα της γύρω περιοχής. Το «άλλο Ισλάμ» που κατάφεραν να επιβάλλουν οι αγιοτολάχ της Τεχεράνης, με πολιτική έκφραση τον ανεξέλεγκτο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, έχει εδραιωθεί τόσο έντονα στη συνείδηση των εκατομμυρίων στους οποίους απευθύνεται, ώστε ο σχεδιασμός και η εκτέλεση μιας πολεμικής επιχείρησης εις βάρος του Ιράν, να ισοδυναμεί με στρατιωτική, αλλά και πολιτική αυτοχειρία. Ίσως μονάχα το Ισραήλ, να έχει μια τέτοια δυνατότητα, ακόμη και το Τελ Αβίβ όμως δεν μπορεί να είναι πεπεισμένο για την έκβαση της επίθεσης.
Ωστόσο, και παρόλο που μια επέμβαση στο Ιράν φαντάζει λογικά… αδιανόητη, τα σχετικά σενάρια παραμένουν στην επικαιρότητα, εντείνονται όσο περνάει ο καιρός, και ανατροφοδοτούν την αμφιβολία. Κάτι που είναι εξίσου επικίνδυνο, για μια από τις πλέον ευαίσθητες γωνιές του σύγχρονου κόσμου. Ζητείται λοιπόν καθαρή σκέψη. Και φυσικά ψυχραιμία, από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη.
