«Ανεξάρτητα από την οικογενειακή παράδοση, ένας µαγνήτης µε καλούσε προς το θέατρο», αναφέρει σε συνέντευξή της στο Βήμα και αποκαλύπτει όλα όσα της είπαν οι γονείς της όταν τους ανακοίνωσε την απόφασή της: «Να κάνεις αυτό που θες και αγαπάς, ήταν πάντα η συµβουλή τους. Μου εξήγησαν βέβαια τα προβλήµατα και τις δυσκολίες, µια που το θέατρο και η πολιτική µοιάζουν. Την πολιτική την απέρριψα νωρίς. Στο θέατρο µε έσπρωξε η αγάπη µου για τη ζωή και τον άνθρωπο – όσο φιλοσοφικό κι αν ακούγεται αυτό. Μου αρέσει να δουλεύω µε τους ανθρώπους, µε τους χαρακτήρες τους, µε το λόγο και τη λογοτεχνία, να προσφέρω, να προβληµατίζω, να προβληµατίζοµαι».
Η Αμαλία αρνήθηκε ότι έκανε σπουδές στο εξωτερικό, λόγω του ονόματός της: «Όχι, δεν ήταν ο κύριος λόγος, αλλά θα ήθελα να µε κρίνουν αυτόνοµα. Οµολογώ ότι ειδικότερα στο Λονδίνο, όπου σπούδασα Κλασικό Θέατρο, τα πράγµατα ήταν ακόµη πιο αυστηρά. Και ό,τι κατέκτησα το κατέκτησα µόνη µου. Ως παιδί πολιτικών, ήξερα. Από τη µία είναι ευλογία, τιµή µου και χαρά µου να έχω τους γονείς που έχω, από την άλλη όµως είναι ένας βάρος και µια σκιά. Είναι κρίµα να σε κρίνουν από αυτό. Όπως συμβαίνει µε τη συµµαθήτριά µου Παυλίνα Βουλγαράκη, που έχει µια τόσο ωραία φωνή. Γι’ αυτό κι εγώ λέω, πρώτα δες µε και άκουσέ µε, και µετά πες ό,τι θες. Δυστυχώς, η κοινωνία δεν το αντιµετωπίζει έτσι. ∆εν είναι όµως δική µου αδυναµία, αλλά των άλλων».
Σε τρεις μήνες θα επιστρέψει στο Λονδίνο για να πάρει το πτυχίο της, κάτι που την κάνει ιδιαίτερα χαρούμενη, τονίζοντας φυσικά ότι το οφείλει στους γονείς της αλλά και στον εαυτό της.
