Υπενθύμιζα σε φίλους ότι στην απεργία των Πανεπιστημιακών την άνοιξη-καλοκαίρι του 2003, με βασικό αίτημα τη βελτίωση των αποδοχών και την ενσωμάτωση των επιδομάτων στο βασικό μισθό -εκπροσωπώντας και τότε μέσω της ΠΟΣΔΕΠ τους συναδέλφους- δήλωνα στα ΜΜΕ ότι οι αποδοχές μου ήταν 1.700 ευρώ το μήνα μετά από 15 χρόνια υπηρεσίας στο ελληνικό Πανεπιστήμιο. Σήμερα, μετά από 25 χρόνια στο ελληνικό πανεπιστήμιο, οι μηνιαίες αποδοχές μου είναι πάλι 1.700 ευρώ αλλά χωρίς τον 13ο και 14ο μισθό που είχαμε μέχρι το Μνημόνιο! Και σήμερα συνεχίζουμε να ακούμε για νέα μείωση των μισθών.Γιατί ΠΡΕΠΕΙ οι μισθοί μας να μειώνονται;;; Επειδή ΠΡΕΠΕΙ να αυξηθούν τα κέρδη;!
Διάβαζα στο ΒΗΜΑ (1η Ιανουαρίου 2012, σελ Α5), ότι οι από μηχανής Θεοί της ελληνικής τραγωδίας πιστεύουν ότι έχουν μάθει όλα τα μυστικά της «χώρας των θαυμάτων». Και ότι στο πλαίσιο της «οριστικής λύσης», την οποία δρομολογού,ν εκτιμούν ότι πρέπει να συντελεστεί «μαζική μεταφορά πόρων από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα». Λέγοντας «πόρους» εννοούν κεφάλαια και εργατικό δυναμικό.
Ποιος, όμως, ισχυρίζεται ότι αυτόματα θα γίνει αυτή η μεταφορά;
Ποιος διαβεβαιώνει πως θα υπάρξουν, ως δια μαγείας, επενδυτές που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας για να απασχολήσουν τους εργαζόμενους που θα απελευθερώσει ο δημόσιος τομέας;
Αντίθετα στο σημερινό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον είναι, πλέον, σίγουρο ότι κάτι τέτοιο δε θα συμβεί! Πρόκειται, δυστυχώς, όχι για άσκηση επί χάρτου –που αν το έγραφε φοιτητής μας θα είχε βαθμολογηθεί πολύ άσχημα- αλλά για την πολιτική που προσπαθεί, πράγματι, να εφαρμόσει η Γερμανία και οι νεοφιλελεύθεροι συνοδοιπόροι της.
Υπάρχει δυνατότητα για ανάπτυξη χωρίς την αύξηση των δημοσίων επενδύσεων;
Η συνεχιζόμενη μάλιστα πολιτική προκρίνει τη λιτότητα στις κοινωνικές δαπάνες μέχρι το 2015. Αλήθεια, που είναι οι ευρωπαϊκές πολιτικές για κοινωνική δικαιοσύνη;
Πότε συναποφασίσαμε ότι εγκαταλείπουμε την εμμονή μας στη Δημοκρατία ως του μοναδικού και αδιαπραγμάτευτου Πολιτεύματος που οδηγεί στην πρόοδο;
Το τραγελαφικό είναι πως, μέλη αυτής της κυβέρνησης όπως και της προηγούμενης του ΠΑΣΟΚ, αναγνωρίζουν ότι η ακολουθούμενη πολιτική έχει αποτύχει και -όσο συνεχίζεται- η ύφεση βαθαίνει και η φτώχεια με την ανεργία εξαπλώνονται. Ωστόσο, συνεχίζουν να την εφαρμόζουν και συγχρόνως να την κριτικάρουν στα ΜΜΕ! Λες και δεν είναι στην κυβέρνηση και δεν είναι υπεύθυνοι για την τραγική διετία που πέρασε!
Η κ. Διαμαντοπούλου, μάλιστα, καταφεύγει στις ομιλίες της στους Ιταλούς κομμουνιστές όπως τον Μπερλίγκουερ που ήταν ο ευρωκομουνιστής, ηγέτης την εποχή που η κ. Διαμαντοπούλου φώναζε με το κόμμα της «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο».
Ανέφερε, λοιπόν, η υπουργός στη Βουλή – στις αρχές Δεκεμβρίου – στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, τα λόγια του Μπερλίγκουερ «Για εμάς η λιτότητα σημαίνει σοβαρότητα, αυστηρότητα, αποτελεσματικότητα, μα προπάντων δικαιοσύνη και ισότητα» και καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει καμία σοβαρότητα στο ΠΑΣΟΚ!
Στις Βρυξέλλες, κατέφυγε στον Γκράμσι! «Ο Γκράμσι είχε πει «ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο καινούργιος πασχίζει να γεννηθεί. Είναι η εποχή των τεράτων. Τέρατα γεννιούνται παντού και ο καθένας πρέπει να παλέψει με τα δικά του»», ανέφερε προσπαθώντας να περιγράψει τις συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας.
Θα έλεγα, κάθε πράγμα στον καιρό του… και δεν χρησιμεύει σε τίποτα η εκ των υστέρων ανακάλυψη των ιταλών πολιτικών διανοουμένων για να φτιάξει η υπουργός αριστερό προφίλ, όταν εδώ και ένα χρόνο προτιμά να συνεργάζεται για θέματα Παιδείας και Έρευνας με τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ παρά με τους προοδευτικούς Πανεπιστημιακούς – ούτε καν του κόμματός της! Θα ήταν πιο αποτελεσματικό να φροντίσει να πάνε τα βιβλία στα σχολεία και να σταματήσει να νομοθετεί χωρίς ουσιαστικό διάλογο και χωρίς την συναίνεση των Πανεπιστημιακών και των Ερευνητών. Και ας αφήσει αυτούς και αυτές που πίστευαν και πιστεύουν στη δύναμη των αριστερών ιδεών να παλέψουν για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος με τη συμμετοχή των πολιτών, με αταλάντευτη την υπεράσπιση του δημόσιου αγαθού, του δημόσιου συμφέροντος και της κοινωνικής συνοχής. Παράλληλα, όλοι εμείς της δημοκρατικής Αριστεράς εμμένουμε στην ανάγκη σχεδιασμού μιας ουσιαστικής οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης μέσα από ένα δημοκρατικά νομιμοποιημένο θεσμικό οικοδόμημα.
*Η Ευγενία Μπουρνόβα είναι καθηγήτρια Οικονομικής – Κοινωνικής Ιστορίας και Ιστορίας Πόλεων στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
aixmi.gr
