Μακάρι να μην ήταν έτσι τα πράγματα.
Είναι οδυνηρό να βλέπεις την πατρίδα σου να βυθίζεται, αργά αλλά σταθερά, στην εξαθλίωση, τους συνανθρώπους σου να σβήνουν αποκαμωμένοι στα πρόσκαιρα απεργιακά κάστρα, πριν τους καταπιεί το σκοτεινό ποτάμι της ανεργίας, της ανέχειας.
Πριν τους πνίξει η βουβή ντροπή καθώς αντικρίζουν το μελαγχολικό βλέμμα των παιδιών τους.
Κι ενώ η βιτρίνα του παρακράτους της μεταπολίτευσης γίνεται θρύψαλα και αποκαλύπτονται οι κυβερνώσες συμμορίες μηντιαρχών, τραπεζιτών και πολιτικού συστήματος, τόσο μικραίνει το ανάστημα των πολιτικών ηγετών εκεί έξω.
Εκτός κι αν ήταν πάντοτε «μικροί» και τους γιγάντωσε, μέσα σε μια νύχτα, η ανάγκη των κομματικών στρατών για πλαστικούς ηγέτες και μπαλκονάτα είδωλα.
Τι ξηρασία κι αυτή μέσα στον παγωμένο Γενάρη του 2012...
Σε μια ιδανική συγκυρία για να αναδειχθεί ο ηγέτης, οι δικοί μας είναι πιο αλαφροΐσκιωτοι από τεκνά του Λάκη Γαβαλά.
Πάρτε τον Αντώνη Σαμαρά για παράδειγμα.
Τους τελευταίους μήνες καθώς τον παρακολουθείς αισθάνεσαι όπως τότε που πήγαινες μικρός στο Γύρο του Θανάτου και ζαλιζόσουνα από το κροτάλισμα της μοτοσικλέτας, το τρίξιμο του ξύλινου βαρελιού και την αγωνία μην συμβεί κάποιο ατύχημα.
Τουλάχιστο για εκείνα τα 25΄ ο μοτοσικλετιστής ήταν ένας ήρωας στα μάτια μας και οι δραχμές που έπεφταν στον πάτο του βαρελιού γνωρίζαμε ότι έπιαναν τόπο.
Ο Σαμαράς προκαλεί την ίδια και περισσότερη ναυτία κάνοντας συνεχείς κωλοτούμπες και πιρουέτες στην άσφαλτο της Συγγρού με ευλυγισία που θα ζήλευε και ο Γιώργος Χειμωνέτος.
Έκπληξη; Ναι, μόνο σε αντιδιαστολή με τις διαχρονικά εθνικόφρονες κορώνες με τις οποίες έχει κεντήσει την ιστορία της παράταξής του.
Υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, κατάφερε, με τους χειρισμούς του στο Μακεδονικό, να το κάνει κάνει μείζον θέμα της εξωτερικής μας πολιτικής.
Στη συνέχεια θα προχωρούσε στην ίδρυση της Πολιτικής Άνοιξης η οποία είχε σύντομη ημερομηνία λήξης.
Το 1994 εξέλεξε 10 βουλευτές αλλά στη συνέχεια το μαγαζί κατέβασε ρολά και κάποιοι έχασαν τα λεφτά τους.
Μετά από χρόνια στην εξορία θα επέστρεφε αρχηγός στη ΝΔ εκτοπίζοντας –με τη βοήθεια του διαδικτυακού του Τάγματος-την Ντόρα Μπακογιάννη.
Κι ενώ ακόμη και οι αντίπαλοί του περίμεναν ότι θα επέστρεφε πιο ώριμος από ποτέ και με όραμα για την πατρίδα του και την επιβίωσή της στο νέο παγκόσμιο χωριό, εκείνος καθημερινά εμφανίζεται πιο δειλός, πιο αμήχανος, πιο χαμένος στο κενό.
Λες και κάποιο αεροπλανάκι, από αυτά του μοντελισμού, ραντίζει με χημικές ουρές τη Συγγρού κάθε φορά που εμφανίζεται η λιμουζίνα του Αντώνη.
Αντί να πιάσει από το χέρι έναν-έναν τους ταλαίπωρους ψηφοφόρους του κόμματός του ξεκινώντας- σημειολογικά -από τους αγρότες και να τους εμπνεύσει το πάθος για την Αναγέννηση της Ελλάδας, εκείνος αποχαυνωμένος καταπίνει τους καπνούς από την πίπα του Χρύσανθου Λαζαρίδη και ζαλισμένος επιστρέφει στο σπίτι του στη Κηφισιά, όταν δεν μένει σε κάποια από τα διαμερίσματα που διαθέτει στο Κολωνάκι.
Οι αγρότες είναι εκείνοι που μπορούν να δώσουν οξυγόνο ζωής σε μια Ελλάδα που βρίσκεται στην Εντατική.
Η μάνα γη που μας έθρεφε πριν μπούμε στην ΕΟΚ και καταστρέψουμε τις καλλιέργειές μας κλέβοντας τις επιδοτήσεις των κουτόφραγκων, είναι εκείνη που μπορεί να μας βοηθήσει να περάσουμε τον κάβο. Οι νέες εναλλακτικές καλλιέργειες, οι νέοι μορφωμένοι και με άποψη αγρότες.
Οι παραμελημένοι αγρότες- από τον λάτρη του ξενυχτιού και των μπουζουκιών Σκανδαλίδη- ο οποίος επιτρέπει στους αλβανούς εμπόρους να αγοράζουν στην Άρτα και το Άργος τα πορτοκάλια με 10 λεπτά και να φθάνουν στον καταναλωτή- κάτοικο της Αθήνας με 1 ευρώ το κιλό.
Αλλά πώς να νοιασθεί για τη χώρα ένας τύπος που δεν ζορίσθηκε ποτέ στη ζωή του παρά μόνο όταν οι νεολαίοι του ΠΑΣΟΚ πλακωνόντουσαν με τους γαλάζιους.
Πώς να έχει σχέδιο ένα κολλεγιόπαιδο που δεν κουράστηκε ποτέ του και τώρα που ήρθανε τα ζόρια και μας ζώνουν μαύρα φίδια, σέρνεται δουλικά πίσω από τα σκοτεινά καμώματα του Καρατζαφέρη, στηρίζοντας την κυβέρνηση ενός αμφιλεγόμενου τραπεζουπαλλήλου κι ενός συνταγματολόγου που υποδύεται τον υπ. Οικονομικών.
Τον βλέπεις να περιστοιχίζεται από τον Μουρούτη, τον Αρβανιτόπουλο, τον Σταικούρα, τον Τασούλα, την Bilderberg και τα ενοχικά σύνδρομα του παρελθόντος και νομίζεις πως από τη μια στιγμή στην άλλη θα γίνει σύννεφο καπνού και θα εξαυλωθεί σαν στιγμιαίος γάμος της Μιμής Ντενίση.
Η θα χαθεί μέσα στις φυλλωσιές του «Ζάππειο (Αι)δοίο» σαν τους παιδεραστές του Κουτρουμάνη.
Δειλός και συμβιβασμένος, φοβάται να προφέρει ακόμη και την ημερομηνία 19 Φεβρουαρίου-τόσο τιμά τον λόγο του.
(Δεν) τον βλέπεις και αναρωτιέσαι γιατί να τον κάνω αυτόν πρωθυπουργό; Για να ολοκληρώσει την καταστροφή έτσι όπως μετα-κινείται, χύμα στο κύμα, δίχως πυγμή, δίχως αξίες, δίχως γενναιότητα, πολύ φοβούμαι δίχως τα ιδανικά της Πηνελόπης Δέλτα.
Αν διέθετε κάτι απ’ όλα αυτά θα έλεγε σήμερα κιόλας
«-Για σταθείτε ρε, ως εδώ και μη παρέκει πουλητάρια της πατρίδας μου. Όχι άλλο κάρβουνο…»
Και θα κατέβαινε στο λαό να του εμφυσήσει περηφάνια και αξιοπρέπεια κόντρα στα συναισθήματα του φόβου που ξερνάνε τα παπαγαλάκια των νταβατζήδων για να κρατάνε σε καταστολή τους πολίτες.
Αλλά για να το κάνεις αυτό πρέπει να έχεις πολεμήσει στη ζωή σου ακόμη και τον πόλεμο ενάντια στον άλλο, τον βολεμένο σου εαυτό.
Για το ποια είναι τα "προσόντα" του Σαμαρά-του πολιτικού που έκανε ακόμη και τον Καρατζαφέρη να δείχνει σοβαρός- είχαν ιδίαν άποψη οι νεολαίοι της Πολιτικής Άνοιξης, οι οποίοι στο περιοδικό τους το «ΧΥΜΑ» περιγράφουν, μέσα από ένα κείμενο του 1999, ως εξής τον Αντώνη Σαμαρά>
HΘΕΛΑΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝΔΡΕΑΣ!
«Πολλοί από μας γεννήθηκαν το 1977. Εκείνη τη χρονιά πολιτεύτηκε για πρώτη φορά με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας στη Μεσσηνία, ο Αντώνης Σαμαράς, ο πιο ριψοκίνδυνος παίκτης στην πολιτική σκακιέρα του τόπου στα χρόνια της μεταπολίτευσης. … Υπήρξε ο νεώτερος Έλληνας Βουλευτής στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ...
Το μεγάλο προτέρημά του δεν είναι ούτε η καταγωγή, ούτε οι σπουδές του.
Το μεγάλο του προτέρημα –για τους περισσότερους δεξιούς ελάττωμα– είναι πως, μολονότι βουλευτής του συντηρητικού χώρου, η συμπεριφορά του θύμιζε σ’ όλους τον Αντρέα.(!) …
Ο Αντώνης όμως "τα έσπαγε" στα μπουζούκια στης Σωτηρίας Μπέλλου και στου Μητσιά, οι οποίοι ήταν και είναι πολύ καλοί του φίλοι. Ο Αντώνης λάτρευε τον Οδ. Ελύτη, τούτο όμως δεν τον εμπόδιζε στα επεισόδια του ’85 στη Μεσσηνία να ανέβει πάνω στο τρακτέρ του αντιπάλου και να τα κάνει λαμπόγυαλο.
Πιστός Χριστιανός Ορθόδοξος –ένα σταυρουδάκι κρέμεται πάντα στο λαιμό του–, από την άλλη όμως η σχέση του με τις γυναίκες πονεμένη και μακριά. Μέχρι ο Αντώνης να καταλήξει σ’ αυτό το πανέμορφο πλάσμα που ονομάζεται Γεωργία, πέρασε από την αγκαλιά της Μυρτώ Παράσχη, της Φούλμαν Μουντάνου, της Άννας Βίσση (η πλέον αξιόλογη, είπε κανείς τίποτα;)
Ο Αντώνης γίνεται Υπουργός Οικονομικών στην Κυβέρνηση Τζανετάκη και στη συνέχεια Υπουργός Εξωτερικών στις Κυβερνήσεις Ζολώτα και Μητσοτάκη.
Η δημοτικότητα του Αντώνη φτάνει στα ύψη μετά από την επιτυχή διπλωματική έκβαση του θέματος "Μυρίνας" ενώ φίλοι και αντίπαλοι υποκλίνονται μπροστά του.
Ο Μητσοτάκης επικροτεί την ανέλιξη του Αντώνη (όλοι λένε πως η Μαρίκα τον έβλεπε σαν καλό γαμπρό για την Ντόρα). Τότε όμως ήρθε το Μακεδονικό.
Ο Μητσοτάκης νόμιζε πως ο Αντώνης θα ήταν πάντοτε του χεριού του και πάντοτε θα υπάκουε στις εντολές του. Ποιος εξάλλου θα τα έβαζε μαζί του. Είχε νικήσει ακόμη και αυτόν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Λογάριαζε, όμως, χωρίς τον Σαμαρά.
Η δεκαετία του ’80 ανήκει αποκλειστικά στο "τρομερό παιδί της δεξιάς", όπως τον ονόμαζαν. Το πιο αγαπημένο πολιτικό τέκνο του αείμνηστου Ευάγγελου Αβέρωφ, ο οποίος συνήθιζε να λέει το ιστορικό: "ο Αντώνης είναι ο καλύτερος βουλευτής του τόπου και, αν δεν φύγει από το μαντρί, θα κυβερνήσει την Ελλάδα".
Ο Αντώνης προφητικά απαντούσε: "θα φύγω απ’ το μαντρί μόνο αν δω το λύκο μέσα σ’ αυτό" (και τι λύκος!). Μέσα σε δέκα χρόνια πέρασε από όλα τα αξιώματα της Νεολαίας και της Οργάνωσης της Ν.Δ. Οι φίλοι του, πολλοί και ορκισμένοι, οι εχθροί του το ίδιο.
Ο ίδιος μπορεί να ήταν πιστός στο αμερικανικό πρότυπο πολιτικού προφίλ, (βλέπετε οι σπουδές στο Harvard καθώς και η πιτσαρία όπου δούλευε στην Αμερική, τον είχαν μπάσει για τα καλά στον αμερικανικό τρόπο ζωής).
Όμως, όταν έπαιρνε ανάποδες ποιος τον συγκρατούσε; Οι Μεσσήνιοι ακόμη θυμούνται τις εκλογές του ’85 όπου οι νεολαίοι του Αντώνη (το ζήσαμε κι αυτό) είχαν φάει ξύλο, έξω από την πόλη της Καλαμάτας ενώ η αστυνομία –τον καιρό των Κλαδικών– είχε κλείσει τα μάτια.
Ο Αντώνης, "ταύρος εν υαλοπωλείο", δε δίστασε να μπει στην αστυνομική διεύθυνση της πόλης και να ξηλώσει με τα χέρια του τα γαλόνια και τη γραβάτα του αστυνομικού διευθυντή, (έτσι ξεφτίζει ο μύθος του Βαρσάμη Γιοβανούδα...)
Προσυνέδριο της Ν.Δ. στην Πάτρα το 1986: όλη νύχτα το ξενοδοχείο δεν έκλεισε μάτι και το πρωί όλοι αναζητούσαν το δωμάτιο από όπου ακουγόταν όλη τη νύχτα σκυλάδικα.
Ήταν το 504, όπου ο Σαμαράς και ο Μεϊμαράκης είχαν επιστρέψει από ξενύχτι στα μπουζούκια και συνέχιζαν με δυο τραγουδίστριες που είχαν πάρει μαζί... (...)
Στις 16 Δεκέμβρη 1992, οι Ευρωπαίοι με τους τρεις όρους του "Πακέτου Πινέιρο" δίνουν γη και ύδωρ στο Σαμαρά. Αυτές τις ώρες η Ελλάδα εκτός συνόρων θριαμβεύει, γίνεται μεγάλη όπως παλιά. Παπανδρέου και Πάγκαλος συγχαίρουν τον Σαμαρά. Η δημοτικότητά του αγγίζει το 85% των Ελλήνων (κρύψου Αβραμόπουλε). Ο Μητσοτάκης ανησυχεί.
Την ημέρα παράδοσης του Υπουργείου, 6.000 Έλληνες έξω από το Υπουργείο Εξωτερικών διαδηλώνουν για τον Αντώνη τους. Ο Μητσοτάκης περνώντας μέσα από το πλήθος δείχνει να τα έχει χαμένα. Ένας Μεσσήνιος που έχει έρθει γι' αυτόν τον λόγο από την Καλαμάτα του φωνάζει, κουνώντας απειλητικά το χέρι: "Η Μακεδονία είναι Ελληνική, Μητσοτάκη την πούλησες κι αυτή" ... Οι Έλληνες δε χρειάζεται να ζητούν τα Ελγίνεια, αρκεί να αγοράσουν τη συλλογή αρχαίων της οικογένειας Μητσοτάκη!!!
Σήμερα ο Αντώνης έχει δικαιωθεί παντού. ...
Μιλούσε πρώτος από το ’89 για τα πετρέλαια του Αιγαίου και τον είχαν για τρελό, σήμερα όλοι ξέρουμε γι’ αυτό.
Αυτός είναι ο Αντώνης Σαμαράς, ο άνθρωπος που τα έπαιξε όλα σε μια ζαριά. Που άλλαξε τη φυσική διαδοχή των πολιτικών προσώπων στην Ελλάδα. Που τα έβαλε πρώτος και μόνος με το Μητσοτάκη. Ο Αντώνης, ο πιο ριψοκίνδυνος Παίκτης της Ελληνικής πολιτικής σκηνής. Ο Αντώνης της Ελλάδος. ...»
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Χύμα, της Πολιτικής Άνοιξης, τον Απρίλιο του 1999 .
