Πριν από μερικές μέρες ανακοινώθηκε από το διοικητή του νοσοκομείου Κατερίνης η λειτουργία σε αυτό ΚΕΝΤΡΟΥ ΜΑΣΤΟΥ. Επειδή μου μεταφέρθηκε – δεν το άκουσα η ίδια- και επειδή υπάρχει και το κακό προηγούμενο με το νοσοκομείο -γεφύρι της Άρτας- διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις, ελπίζοντας πως αυτή τη φορά αυτά που λέγονται αυτά και εννοούνται.
Όταν πριν από δυόμισι χρόνια μια χούφτα γυναίκες στήσαμε την ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΕΝΤΡΟΥ ΜΑΣΤΟΥ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ, δεν περιμέναμε τόσο γρήγορα και τόσο μαζικά αυτή η προσπάθεια να αγκαλιαστεί από τους περισσότερους φορείς, γυναίκες και άντρες του Νομού μας. Για πολλούς μήνες γυναίκες από διαφορετικούς χώρους δουλειάς, από γειτονιές και χωριά του Νομού αλλά και από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους ενώθηκαν και έδρασαν για να διεκδικήσουν από την πολιτεία το δικαίωμά τους στη ζωή.
Βρέθηκαν κάποιοι τότε που θεώρησαν αυτή τη διεκδίκηση «πολυτέλεια» για το νομό δεδομένης της μικρής απόστασης από τη Θεσσαλονίκη. Ευτυχώς ήταν λίγοι και έτσι μέσα σε λίγους μόνο μήνες συγκεντρώθηκαν πάνω από 10 χιλιάδες υπογραφές πολιτών που ζητούσαν την άμεση δημιουργία κέντρου μαστού. Πολλών , εξ αυτών που είχαν την ευθύνη και την υποχρέωση να προωθούν λύσεις στα προβλήματα των Πιεριέων, η υπογραφή φιγουράριζε ανάμεσα σε αυτές των απλών πολιτών .Κάποιοι δε, αναγκάστηκαν από αυτό το κίνημα που δημιουργήθηκε να δράσουν και να διεκδικήσουν.
ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΜΑΣΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΙΕΡΙΕΩΝ ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΕΊΧΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.
Σε αυτήν την περίοδο, περίοδο κρίσης για το λαό τα ζητήματα υγείας έρχονται μπροστά μας με νέους όρους. Χιλιάδες είναι οι άνεργοι, άντρες και γυναίκες, που δεν έχουν δικαίωμα ασφάλισης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Πολλοί είναι αυτοί που «εργάζονται» σε συνθήκες μεσαίωνα, με μειωμένα ωράρια και χωρίς ασφάλιση. Πολλοί από εκείνους που έχουν μια θέση εργασίας ζουν με το φόβο της απόλυσης και το μέλλον αβέβαιο. Οι ασφαλιστικές εισφορές όσων εργάζονται δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Οι παροχές υγείας παίρνονται πίσω η μία μετά την άλλη. Το κράτος, αδιαφορώντας για τους πολίτες του, θεωρεί την παροχή υπηρεσιών υγείας προνόμιο όσων έχουν να τις αγοράσουν μετρητοίς. Η πρόληψη είναι πλέον «πολυτέλεια». ΜΕ ΒΗΜΑ ΤΑΧΥ ΓΥΡΝΑΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΠΙΣΩ .
Σε αυτήν τη δύσκολη περίοδο χρειαζόμαστε η μια την άλλη, ο ένας τον άλλο. Χρειάζεται ξανά ενωμένοι να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα: δουλειά, υγεία, παιδεία. Οι συλλογικοί αγώνες μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα.
Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟ. ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ.
Χαϊλατζίδου Γνωσούλα
Δασκάλα
