Η προσωπική κράτηση του ατόμου για χρέη καταργήθηκε. Η προσωπική κράτηση ενός ολόκληρου λαού;

Η προσωπική κράτηση του ατόμου για χρέη καταργήθηκε. Η προσωπική κράτηση ενός ολόκληρου λαού;

του Σωτήριου Καλαμίτση, Δικηγόρου

Η προσωπική κράτηση οποιουδήποτε ανθρώπου για χρέη έχει καταργηθεί και στην Ελλάδα,  ιδίως μετά την κύρωση από τη χώρα μας του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά Δικαιώματα. Υπάρχουν μόνον δύο εξαιρέσεις: α] προσωπική κράτηση μπορεί να επιβάλει το δικαστήριο για χρέος επιδικαζόμενο λόγω αδικοπραξίας ή για να εξαναγκάσει κάποιον να προβεί σε πράξη, την οποίαν επιβάλλει το δικαστήριο και β] προσωπική κράτηση χωρεί  κατά εμπόρου για χρέη προερχόμενα από την εμπορία του, υπό την προϋπόθεση ότι..
ο έμπορος δεν μπορεί να αποδείξει ότι αδυνατεί να πληρώσει ελλείψει περιουσίας. Αυτά λέει ο νόμος, επειδή έχει γίνει δεκτό παγκοσμίως ότι η προσωπική κράτηση ως μέσο εκπλήρωσης χρηματικών χρεών προσβάλλει την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και στην ουσία τον καθιστά ανδράποδο, ήτοι δούλο, όπως συνέβαινε στους πανάρχαιους χρόνους. Βέβαια, ο Σόλων είχε καταργήσει, επ’ ευκαιρία της σεισάχθειας, την εξόφληση χρηματικών χρεών με τον υποβιβασμό του πολίτη σε δούλο, προκειμένου ο οφειλέτης να εξοφλήσει το χρέος με την εργασία που θα προσέφερε στον δανειστή του.  Όμως, ο θεσμός της προσωπικής κράτησης επανήλθε και διατηρήθηκε μέχρι την εποχή μας.

       Για να μην μπερδευόμαστε, πρέπει να διακρίνουμε την προσωπική κράτηση ως «διοικητικό μέτρο», όπως την αποκαλούν, από την φυλάκιση, ήτοι τη στέρηση της ελευθερίας του ανθρώπου λόγω μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο. Η αναγωγή σε ποινικό αδίκημα της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο θεσμοθετήθηκε για πρώτη φορά από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη το 1992. Επί των ημερών του ΓΑΠ έγινε πιο αυστηρό το σχετικό πλαίσιο, εξ ου και βλέπουμε τελευταίως πλείστους όσους να οδηγούνται με χειροπέδες στον Εισαγγελέα, επειδή οφείλουν στο Δημόσιο ουχί ευκαταφρόνητα, ποσά. Όπως δε έχουμε παρατηρήσει όλοι, οι συλλαμβανόμενοι είναι ως επί το πλείστον είτε επώνυμοι [φλούφληδες που είναι πρώτες μούρες στο γυαλί, μεγαλοδημοσιογράφοι, πρώην πρόεδροι ΠΑΕ κ.λπ.] είτε άνθρωποι που ζουν πλουσιοπάροχα, αλλά αρνούνται να εκπληρώσουν τις φορολογικές υποχρεώσεις τους. Από την άλλη μεριά φρόντισαν οι νομοθέτες να διατυπώσουν με τέτοιο τρόπο τις διατάξεις περί υπαγωγής στο περίφημο άρθρο 99 [=στάδιο αποφυγής της πτώχευσης, προκειμένου να εξυγιανθεί η επιχείρηση με κούρεμα των χρεών, ήτοι με ένα αναγκαστικό PSI], ώστε όλοι οι «μεγάλοι» επιχειρηματίες να καταφεύγουν σ’ αυτή τη διαδικασία με διπλό όφελος: αφ’ ενός μείωση των χρεών τους έναντι όλων των δανειστών, οι οποίοι αναγκάζονται να υποστούν μερική ζημία προκειμένου να μην εισπράξουν τίποτε, αφού η άρνηση τους θα οδηγήσει τον οφειλέτη σε πτώχευση και, έτσι, δεν θα εισπράξουν εν τέλει ούτε μέρος της απαίτησής τους, αφ’ ετέρου την αναστολή της ποινικής δίωξής τους για μη καταβολή χρεών προς το Δημόσιο εν όσω εκκρεμεί η αίτηση υπαγωγής τους στο άρθρο 99. Έλλειψη διορατικότητας των νομοθετούντων; Όχι βέβαια. Δεν θα πρέπει να είμαστε τόσο αφελείς. Υπερχειλής είναι η παρουσία διορατικότητας, αφού με τέτοιες ρυθμίσεις τύπου άρθρου 99 θέτουν οι πολιτικοί στο απυρόβλητο τις επιχειρήσεις, οι οποίες όλως συμπτωματικώς ανήκουν σε πρόσωπα που είναι ποικιλοτρόπως διασυνδεδεμένα μαζί τους.

               Ενόψει της δεινής θέσης, στην οποίαν έχουν περιαγάγει τη χώρα μας οι δήθεν κυβερνώντες, ευλόγως τίθεται το ερώτημα: όταν καταργείται το βάρβαρο μέτρο της προσωποκράτησης του ανθρώπου ως ευτελίζον την αξιοπρέπεια και προσωπικότητά του, πώς είναι δυνατόν να μην υπάρχει αντίστοιχη αρχή προστατευτική ολόκληρων λαών; Πώς είναι δυνατόν να απαγορεύεται η προσωποκράτησή μου, επειδή αδυνατώ να εκπληρώσω ατομικές χρηματικές οφειλές μου, αλλά να επιτρέπεται η καρατόμηση εμού και ολόκληρου του λαού, στον οποίον ανήκω, επειδή αδυνατούμε όλοι μαζί να εκπληρώσουμε τις δανειακές υποχρεώσεις μας, για λεφτά που έφαγαν οι πολιτικοί μας και οι παρέες τους;  Ποία η διαφορά μεταξύ των δύο; Με ποιο σκεπτικό απαγορεύεται να μου στερήσει ο δανειστής μου την ελευθερία μου, ώστε να μπορώ να συνεχίσω να εργάζομαι και να πορίζομαι τα προς το ζην για μένα και την οικογένειά μου, αλλά επιτρέπεται στον δανειστή ενός ολόκληρου λαού να τον οδηγεί στην εξαθλίωση, ώστε να εισπράξει το λαβείν του; Αυτά τα πολύ απλά δεν τα έχουν σκεφτεί οι έγκριτοι πανεπιστημιακοί νομικοί που «κοσμούν» με την παρουσία τους τις διάφορες ανίακνες κυβερνήσεις που μας οδήγησαν στο σημερινό χάλι και επιμένουν να θέλουν να μας σώσουν;

               Τις σκέψεις αυτές έκανα παρακολουθώντας όλο το θέαμα γύρω από το αγγλικό δίκαιο και την υπαγωγή σ’ αυτό των νέων ομολόγων, με τα οποία θα μας παραδώσουν δεμένους χεροπόδαρα στους δανειστές μας. Προσωπικώς δεν με φοβίζει οποιοδήποτε δίκαιο συμφωνηθεί ως διέπον τα ομόλογα, αφού αποτελεί πάγια πρακτική να συμφωνεί το ελληνικό κράτος ότι τα δάνειά του υπάγονται στο δίκαιο που επιλέγει ο δανειστής και είναι συνήθως το δίκαιο του δανειστή ή κάποιο άλλο βολικό γι’ αυτόν. Ούτε ποιο θα είναι το δικαιοδοτικό όργανο σε περίπτωση μη πληρωμής των ομολόγων με απασχολεί.

Δύο πράγματα με απασχολούν και με τρομάζουν:

α] ποιοι θα ορισθούν να με εκπροσωπήσουν σ’ αυτό το δικαιοδοτικό όργανο;

και

β] αυτοί που θα με εκπροσωπήσουν θα προβάλουν τα επιχειρήματα που προέβαλε ο Ι. Μεταξάς στη διαμάχη μας με τους Βέλγους δανειστές μας, η επιτυχής για τα ελληνικά συμφέροντα έκβαση της οποίας απετέλεσε προηγούμενο που χρησιμοποίησε η Αργεντινή στη διαμάχη της με τους δανειστές της;

Από όλα, λοιπόν, όσα έχουν γραφεί στο διαδίκτυο για το σχετικό ζήτημα, κρατώ τη δημοσίευση του κ. «Επώνυμου» στο factorx την 12.01.2012 τη σχετική με το καταλυτικό όπλο που διαθέτει κάθε κράτος που χρωστάει: να επικαλεσθεί «δημοσιονομική αδυναμία» [State of Necessity], ήτοι κάτι  καθόλου άγνωστο στο Διεθνές Δίκαιο. Επί το ελληνικότερον: «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», ο οποίος δεν θα πεθάνει για να αποπληρώσει το χρέος του.

Ω αναρχοαριστεροκομμουνιστοκεντροδεξιοακροδεξιοβασιλοχουντικοί του Κολωνακίου και της Εκάλης, ρίξτε μια ματιά στη φωτογραφία που έβαλα κάτω από τον τίτλο αυτού του αρθρίδιου.

Αναγνωρίζετε ή όχι τον πατέρα μου, τον παππού μου, τον μπάρμπα μου, τον κυρ Μήτσο τον απόμαχο οικοδόμο, μεταλλωρύχο, αγρότη, εργάτη, υπάλληλο, υδραυλικό, ηλεκτρολόγο της πατρίδας μου που χρωστάει εξ αιτίας σας και προσπαθεί να σκουπίσει με το χέρι του τα δάκρυα-χειροπέδες που του φορέσατε καθώς σφιχταγκαλιάζει δυο φρατζόλες ψωμί-ελεημοσύνη;

Γιατί;